“Rij jouw eigen klassieker in ware Flandrien stijl over de wegen van De Brabantse Pijl en smeer je kuiten in voor een tocht vol variatie waar alleen de echte grote wielerhelden floreren.” Op de webpagina van de gloednieuwe ‘Brabantse Pijl Cycling Route’ wordt niet spaarzaam omgesprongen met wervend proza. Maar dekt die vlag de lading wel? Grinta! stuurde een blogger op pad om het uit te zoeken.
Alhoewel veel organisatoren van toertochten en cyclo’s nog geen duidelijkheid kunnen verschaffen over een alternatieve datum voor hun evenement, krijgen we stilaan toch een totaalbeeld van de schade die het coronavirus berokkent aan de fietskalender van 2020.
Met Wielerbus trok ik naar Italië om er te genieten van al het goede dat het land te bieden heeft: pizza, gelato en cappuccino. De hoofdschotel van het menu was evenwel de toerversie van de langste der wielermonumenten: de Granfondo Milano – Sanremo. Inclusief Tre capi, de Cipressa en dé Poggio. Met een pijlsnelle start en bloemen op de Via Aurelia.
Ik bevind me, met mijn mountainbike aan de hand, op de mythische grond van de ‘Site Minier Wallers-Arenberg’. Op een boogscheut van me verwijderd: hét Bos, toegangspoort tot dé Hel. 125 kilometer scheiden me van het verlossende ovaal in Roubaix. Onderweg naar dat gloriemoment: veertig kilometer kasseien, onderbroken door veldwegels met stenen en putten. Verder nog gratis inbegrepen: een noordwester die genadeloos op onze snoet blaast. Welkom in de off-road Hel van het Noorden. Op weg naar het paradijs.
De route van de Amstel Gold Race is een achtbaan waarin je elk gevoel voor oriëntatie dreigt te verliezen. Het moet bovendien zowat de enige klassieker zijn die je bijna volledig op een fietspad kan afleggen. Als je niet vies bent van wat schlagers en klimmen in een wondermooie omgeving, moet de Amstel op je palmares staan. Dat kon ik zelf ontdekken tijdens de langste tocht van de Toerversie, goed voor 240 kilometer. Noch discotheek, noch lege kruk. Wel warm en druk.
De Ronde van Vlaanderen beroert jaar na jaar vele harten. Zelfs zij die niets hebben met het wielrennen koers, zijn dan op post. Want De Ronde is De Ronde. Zo is er maar één. Géén klassieker die vooraf méér wordt gehypet dan Vlaanderens Mooiste. Wij fietsten de nieuwe finale (met de lusjes rond Oudenaarde) maar konden het niet laten om toch ook even de oude finale (met de legendarische Muur van Geraardsbergen die zovele finales heeft bepaald) van dit voorjaarsmonument te herontdekken.
Wie de trailer van ‘Il Lombardia’, een Nederlandse documentaire uit 2011, bekijkt, begrijpt dat er geen sfeervollere wielerklassieker is dan de Ronde van Lombardije. Met de klassieker van de vallende herfstbladeren hebben wij, laaglanders, misschien het minst mee … het is en blijft een Klassieker met de grote k. Het is dat opvallende contrast dat Lombardije zo anders maakt: enerzijds de tristesse van het einde-seizoen, anderzijds de hunkering naar datzelfde einde. Nog één keer knallen, op de wegen der campionissimi, en dan is het even genoeg geweest.
Dat Luik-Bastenaken-Luik een monument is, staat buiten kijf. La Doyenne – zo wordt Luik-Bastenaken-Luik ook wel genoemd – zag in 1892 (!) het levenslicht en is daarmee de oudste van de zes wielerklassiekers die we belichten. La Doyenne betekent dan ook ‘de oudste en meest gerespecteerde’. Misschien is het niet alleen de oudste maar ook wel de eerlijkste van alle klassiekers. Dat ligt aan het parcours dat een wielerkoers tot zijn essentie herleidt: een traject tussen A en B waarbij de beste wint. Luik liegt niet.
Velen weigeren om de Amstel Gold Race het predikaat ‘klassieker’ mee te geven. Omdat de wedstrijd pas voor het eerst in 1966 werd georganiseerd. En toch. Bekijk de erelijst en je beseft dat er geen enkele renner is die niet in hetzelfde lijstje van Merckx, Raas, Hinault, Museeuw en Gilbert wil staan. De Amstel Gold Race is misschien wel de meest nerveuze wielerklassieker van allemaal. En dat komt niet in het minst door het labyrint van straatjes, steegjes en bultjes dat Nederlands Limburg, het decor van de Amstel Gold Race, is.
Parijs-Roubaix, voor het eerst ingericht in 1896, wordt niet voor niets ‘De Hel van het noorden’ genoemd. De ruwe kasseiwegen die het DNA vandeze klassieker bepalen, zijn geen spek voor ieders bek. ‘Op het randje’, noemen sommigen Parijs-Roubaix. Maar net dat geeft aan deze klassieker dat scherpe en heroïsche kantje. Wie het metier van het kasseien vreten niet beheerst, heeft er niets te zoeken. Wie daarentegen deze klassieker op z’n naam schrijft en een kassei op de schouw mag zetten, katapulteert zich eensklaps van de hel naar de hemel.
Milaan-Sanremo is misschien wel de meest onaangeroerde van alle wielerklassiekers. Aan het parcours van La Classicisima werd sedert de eerste editie in 1907 nauwelijks geraakt. Kan ook moeilijk anders gezien de afstand tussen start- en aankomstplaats, tussen grootstad Milaan en het mondaine kuststadje Sanremo: veel frivoliteiten konden en kunnen de parcoursbouwers zich niet veroorloven. Koersen van Milaan naar Sanremo is eindeloos wachten, krachten sparen en duiken naar de azuurblauwe zee, de lente tegemoet. Het is fietsen langs de Rivièra, ontploffen op de ‘capi’ en het resterende buskruit in de benen aanspreken in een zinderende finale waarin de zenuwen danig op de proef worden gesteld.
Informeert en inspireert de actieve fietser. Via een magazine, een website en leuke events.
