27 oktober 2019, acht uur in de ochtend. Bij Café Den vetten os trekt een peloton langeafstandsfietsers zich op gang voor De 8 van Leuven, een BRM-tocht van tweehonderd kilometer. Onder hen ook een doodgewone wielertoerist. Nog voor ze goed en wel de straat uit zijn weet blogger Luc het al: randonneurs zijn een fietsras apart.
Menen mag dan wel officieel een stad worden genoemd, een metropool is het allerminst. Toch heeft het West-Vlaamse plaatsje voldoende troeven om als uitvalsbasis te dienen voor de actievere fietsliefhebber. Hoogtemeters maken op de vele venijnige hellinkjes of beuken tegen de polderwind: er is voor elk wat wils. Maar bovenal, Ploegsteert ligt om de hoek.
Friesland is misschien wel de meest mythische provincie van Nederland. Blogger Joyce ging deze meest Noordelijke regio van de lage landen op eigen houtje verkennen. Ze gooide pak en zak op haar oude trekkingsfiets en deed een rondje Friesland in drie dagen.
Een nier zou ik niet meteen geven om de Transplantoux Classic te mogen rijden, maar op 25 augustus trek ik met plezier richting het Hasseltse gehucht Kiewit. ’s Ochtends is het in de aanloop naar de derde hittegolf van deze zomer nog aangenaam qua temperatuur. En ik krijg het gezelschap van fietsvriend Tom. Hij kent de organiserende vereniging goed en ging eerder al fietsuitdagingen aan met enkele getransplanteerde sporters en hun families.
West-Vlaanderens Mooiste is niet de zoveelste missverkiezing in een chique casino op de zeedijk. De schoonheid die er centraal staat is die van polders tot heuvelland, van IJzertoren tot Kemmelberg. Samen met maar liefst 12.000 anderen zakte blogger Steven af naar Roeselare om er deel uit te maken van dit vierdaagse fietsfeest.
Eind augustus staat de Pyreneeëneditie van La Marmotte op het programma. Uiteraard is de oerversie nog altijd die in de Alpen, de natuurlijke habitat van de marmot. Blogger Gilles zakte tijdens het eerste weekend van juli samen met een dozijn fietsvrienden af richting Bourg d’Oisans om de originele La Marmotte voor eens en voor altijd van zijn bucketlist te schrappen. Het scheelde echter geen haar of heel zijn voorbereiding was in rook opgegaan.
‘Zijde zot geworden?’ Ploegleider Lomme Driessens schreeuwde het uit in een vergeefse poging om vat te krijgen op een ontketende Eddy Merckx. Aanvallen op zeventig kilometer van de aankomst? Gekkenwerk. Toch hield Eddy stand en won hij in 1969 de Ronde van Vlaanderen met bijna zes minuten voorsprong op de concurrentie. Wat Lomme enkele weken later geroepen heeft toen Merckx nog dertig kilometer vroeger aanviel tijdens Luik – Bastenaken – Luik, staat nergens geschreven. Misschien had hij ondertussen begrepen dat zijn rusteloze poulin toch niet te stoppen was wanneer hij op een plannetje broedde en hield hij de lippen wijselijk op elkaar.
De Vuelta a Espana toont ons jaarlijks vijftig tinten aan binnenlands bruin en één groene oase: Asturias. Elk jaar opnieuw word ik verleid door dit fotogenieke deel van Spanje. Een lokroep waaraan ik niet langer kon weerstaan. Via www.roadcycleasturias.com trek ik met een kwartet nieuwsgierigen naar het noordwesten van Spanje voor een op maat gemaakte fietsreis. Om het Beest van Asturië te temmen en de schoonheid van de regio met eigen ogen waar te nemen.
Ooit begon ik als wielertoerist in een klein clubje in Zelzate. En daar was de ongeschreven regel heel eenvoudig. In de zomer fiets je op de weg. Eind september wrijf je nog een keer goed met je kuisvod over je fiets, zet je de ketting flink in het vet en gaat je racer vervolgens op stal. Van oktober tot ergens in februari trek je er met de mountainbike op uit. Stampen in de modder. Meer schuiven dan rijden. Langer aan je fiets staan kuisen dan je ermee gereden hebt. Zelf vind je na twee douches nog zand tussen je bilspleet en in je neusgaten. Maar dat hoort zo. Dacht ik toen.
Mijn Strava-profiel vertoont al enige tijd een bijzonder fenomeen, een symptoom van dit tijdperk. Steeds vaker toont het extreme prestaties. De Ronde is niet ver genoeg meer, iedereen loopt marathons en sommigen fietsen op één dag meer dan ik tot vorig jaar in een hele maand. En ik? Ik doe lustig mee. Vergeet ‘Less is More’. Driehonderd is het nieuwe tweehonderd.
De hitte van de voorbije dagen doet me weemoedig terugdenken aan de weersomstandigheden van de afgelopen Belcantour. Het was een zondagochtend, midden mei. Bij het optrekken van de rolluiken concludeerde ik dat dit toch echt geen weer was voor de tijd van het jaar. Somber, grijs, en vooral nat. Het water viel niet met bakken uit de lucht, maar een regendouche was het wel. De boeren klaagden niet, deze wielertoerist daarentegen…
La Cannibalette is meer dan een fietstocht over vier cols waaronder twee maal de Mont Ventoux. Dat ondervond blogster Joyce. Haar verslag uit het zadel is er een over vuile blikken, murw geperste konten en vooral veel blijdschap.
Informeert en inspireert de actieve fietser. Via een magazine, een website en leuke events.