Met Wielerbus trok ik naar Italië om er te genieten van al het goede dat het land te bieden heeft: pizza, gelato en cappuccino. De hoofdschotel van het menu was evenwel de toerversie van de langste der wielermonumenten: de Granfondo Milano – Sanremo. Inclusief Tre capi, de Cipressa en dé Poggio. Met een pijlsnelle start en bloemen op de Via Aurelia.
Eén keer de Elfstedentocht kunnen schaatsen, dat is de ultieme droom van alle Friezen. Omdat de klimaatopwarming de geneugten van bevroren lichaamsuiteinden en het klunen langs vervaarlijke wakken definitief in de weg lijkt te staan, nemen ze noodgedwongen vrede met een versie op de fiets. Elk jaar op pinkstermaandag klikken duizenden noorderlingen zich vast in de pedalen om hun geliefde provincie te doorkruisen. Elfstedenkoorts noemen ze dat, een licht besmettelijke aandoening.
Ik ben wel al eerder met traantjes over een finish gereden. Tranen van vermoeidheid, van te diep te zijn geweest, van opluchting, van blijdschap. Maar nog nooit voelde ik wat ik voelde toen ik op de laatste dag van de 1000 km voor Kom op tegen Kanker de markt van Mechelen op reed. Pure ontroering. Die 1000 km is een emotionele rollercoaster die dagen nazindert.
De Côte de Stockeu, de Col du Maquisard, de Haute Levée en de Rosier liggen op een steenworp van Stavelot. Net als zoveel andere beruchte hellingen. Drie dagen vertoefde ik er, ideaal voor een prachtige, korte fietsreis. Ik wist ze dan ook allemaal netjes te vermijden.
Ik bevind me, met mijn mountainbike aan de hand, op de mythische grond van de ‘Site Minier Wallers-Arenberg’. Op een boogscheut van me verwijderd: hét Bos, toegangspoort tot dé Hel. 125 kilometer scheiden me van het verlossende ovaal in Roubaix. Onderweg naar dat gloriemoment: veertig kilometer kasseien, onderbroken door veldwegels met stenen en putten. Verder nog gratis inbegrepen: een noordwester die genadeloos op onze snoet blaast. Welkom in de off-road Hel van het Noorden. Op weg naar het paradijs.
“Dat ik in 1975 de Tour heb uitgereden met een kaakbreuk was de grootste fout uit mijn carrière. Ik ben toen over mijn limiet gegaan en heb daarvoor de tol moeten betalen.” Plots schiet deze quote van Eddy Merckx me te binnen, de schrik slaat me om het hart.
Informeert en inspireert de actieve fietser. Via een magazine, een website en leuke events.
