Elfstedenkoorts

Het is amper 6 uur in de ochtend en de eerste regendruppel heeft zich al een weg gebaand tot diep in mijn rechter raceschoen. Het pad is geëffend, velen zullen volgen. Ik vroeg het me al af toen ik voor dag en dauw calorieën zat te bunkeren en nu opnieuw: Was er echt geen betere manier om een vrije feestdag door te brengen?

It giet oan!

Plop en Kwebbel

Bij het verlaten van de stad merk ik dat het niet evident wordt om als club samen te blijven. Onze vertrouwde strijdkleuren zitten weggemoffeld onder niet-uniforme beschermende lagen en vallen dus niet op in de bonte meute. Bovendien is het concept van de geroemde Hollandse fietspadboulevards niet helemaal doorgedrongen tot in Friesland. Friezen gaan er prat op geen Nederlanders te zijn en dat lijken ze te willen onderstrepen door smallere fietspaden aan te leggen, de maatvoering hebben ze in Vlaanderen gehaald. Ondanks de opsplitsing in golven raken we daardoor vrijwel meteen verstrikt in een lang lint dat zich traag verzet tegen een stevige kopwind. Inhalen is moeilijk. De elfstedentocht is bovendien geen reguliere toertocht voor wielertoeristen en al helemaal geen granfondo met een wedstrijdcomponent. Integendeel. Om te voorkomen dat er wordt gekoerst zijn er tijdslimieten ingebouwd. Om bijvoorbeeld in Dokkum een vijfde stempel te ontvangen, moet je minstens 3 uur onderweg zijn. 3 uur voor 77 kilometer, dat is -even rekenen- niet bepaald ontzagwekkend. Door het atypische karakter trekt de tocht al even atypische deelnemers aan. Kabouters Plop en Kwebbel op de tandem, een boer met houten klompen op een damesfiets, … kom je niet tegen tijdens de toerversie van De Ronde.

Flirtgedrag

Koud was het ook bij de start niet, maar de eerste schuchtere zonnestraaltjes voelen toch lekker aan op de natte rug. Als de meteorologische omstandigheden deze kentering volhouden, ben ik opgedroogd voor het einde van de eerste lus. De tocht heeft namelijk de vorm van een omgekeerde 8. Van Bolsward gaat het via Harlingen en Franeker tot Holwerd, het meest noordelijke punt van het traject. Daar buigt het parcours zich via Leeuwarden weer af naar Bolsward. Na 140 kilometer begin je daar aan een tweede, korter rondje. Zuidwaarts, dit keer. Maar voor we zover zijn, is de wind na de eerdere pesterijen aan een wiedergutmachung begonnen. Gezien de duur van de rit heb ik voor mijn titanium fiets gekozen, die is uitermate geschikt om comfortabel te cruisen. Een racefiets is het echter niet en aangezien we voortdurend met de veertig per uur flirten, mis ik good old Mister Fifty-three vooraan.

Friese rugwind vraagt om een 53.

Rockers en een charmezanger

Onze blauw-gouden garde draait gesmeerd, ik geniet van elke meter. En al helemaal van de passages door dorpen en gehuchten. Friezen die geen startbewijs hebben bemachtigd – een loterij beslist hierover – komen massaal de straat op en moedigen iedereen aan alsof er voor een regenboogtrui wordt gestreden. Een bandje op een geïmproviseerd podium speelt potige rock, straten zijn overspannen met vlaggen, een gebuisde charmezanger op leeftijd zingt door een luide karaokemachine en krijgt voor één keer wel appreciatie terug. Waar huizen staan, staan toeschouwers. Gejuich en applaus. Kinderen gaan voor het record high fives verzamelen, volwassenen doen enthousiast mee.

Losrijden / los rijden

“De laatste twaalf kilometer rijden we samen, OK? Beetje losrijden.” Prima. De luchtstroom is jammer genoeg slecht geluimd en wij zullen dat uitzweten. Losrijden kan helemaal niet. Mijn hartslag knalt omhoog van zodra ik een kopbeurt aanvat. Er hangt een anker aan mijn achterwiel. Als tractors in een Trekkertrek-wedstrijd wroeten we ons naar de finish. Tot er zich een achttal naast ons posteert. Naast. Voor. Sneller. Je hoeft niet Nostradamus te heten om te voorspellen hoe dat afloopt. De oorlogsverklaring wordt beantwoord. De grootst mogelijke versnelling moet en zal worden rondgedraaid. Ik zit plots middenin een krachtmeting met aanvallen en schijnaanvallen. Gelukkig is de laatste kilometer afgezet met nadarafsluitingen want we gebruiken de hele breedte van de weg. De finishboog, het publiek en de kermissfeer boren bronnen machismo aan waarvan ik het bestaan niet vermoedde.

Kanjers met Elfstedenkoorts.

Gouden jubileum

Terwijl we een kwartier later een soortement erepodium beklimmen voor de obligate foto met medaille, horen we de presentatrice door de speakers galmen. “Bravo, je bent een kanjer. Schitterend. 235 kilometer, knap gedaan. Mooi. Er zijn al tweeduizend fietsers gearriveerd. We gaan dus nog even door.” Haar bezieling is grenzeloos. We bestellen pils en cola en zoeken een vrije bank op het voor de deelnemers afgebakende terras, de toeschouwers kijken toe vanachter een hek. Tijd voor een evaluatie. We komen snel tot een eensgezind oordeel: je moet ‘m zeker eens gereden hebben, maar om nu ieder jaar naar Bolsward te reizen … “Proficiat, meneer. Ik zie een prachtig lint om je hals. Hoe vaak heb je hem al uitgereden?” De stem uit de boxen slaat over van geestdrift. “Dit was mijn vijftigste Elfstedentocht, mevrouw.” Een kanjer, uiteraard. Met chronische Elfstedenkoorts.

Met dank aan Futurum Quality Gear, partner van deze blog.