GETEST: Eddy Merckx Mendrisio

De Kannibaal zal het ons hopelijk vergeven, maar het parcours dat het fietsenmerk Eddy Merckx aflegde was niet altijd even succesvol als de renner zelf. Toen Eddy aan zijn pensioen begon te denken stootte een eerste onderhandeling met Jochim Aerts (de man achter Ridley) naar verluidt op een njet van Eddy’s eega Claudine waarna het merk bij investeerders terechtkwamen die de zaken iets te groot zagen. De sponsoring van QuickStep kwam te vroeg, toen Eddy Merckx in 2017 dan toch bij Ridley terecht kwam moest de sponsoring van AG2R het merk een nieuw elan bezorgen. Wat niet lukte. Toen corona keihard toesloeg en Aerts net als iedereen met een tekort aan onderdelen kampte, werd de harde beslissing genomen om het merk Eddy Merckx opnieuw tijdelijk uit de markt te nemen zodat alle onderdelen op Ridley-fietsen konden worden geschroefd. Waarna de Eddy Merckx fietsen in 2023 nog een keer opnieuw werden gelanceerd, hoeveel comebacks kan een merk maken…?

(Lees verder onder de foto)

Tijdloos of de tand des tijds?

Wat wel al een eeuwigheid onveranderd lijkt, zijn de looks van een Eddy Merckx racefiets. De licht gebolde bovenbuis, de ‘vouw’ in de onderbuis en de bijzondere knikken in de staande en liggende achtervorken geven de Merckx-fietsen een eigen look die je vanaf een kilometer herkent. Die herkenbaarheid zorgt er enerzijds voor dat de carbonfietsen uit het gamma (dat ondertussen ook weer een ruim aanbod stalen fietsen bevat) een hecht kliekje vormen, anderzijds gaan die framevormen al zo lang mee dat iedereen het ondertussen al wel een keer heeft gezien. BMC maakte ooit ook furore met zijn skeleton concept, maar was niet te beroerd om die vormen na een tijdje op te geven toen bleek dat ze niet langer essentieel waren om met de voortschrijdende technologie betere fietsen te bouwen. In het geval van de Mendrisio lijkt de ruimte voor verbeteringen aan het Merckx-frameconcept ook letterlijk bijna opgebruikt. Bekijk je de liggende achtervork, dan merk je daar dat met een 30 mm band om de DT Swiss ERC 1600 velgen de ruimte zo goed als op is. De combinatie van het Molteni-bruin met de wat gekunstelde framevormen is niet helemaal mijn kopje thee, al is smaak uiteraard een heel subjectief gegeven en heb ik volgens wel meer mensen sowieso nooit een overschot aan smaak gehad.

(Lees verder onder de foto’s)

Betrouwbaar of saai?

Het was in het Zwitserse Mendrisio dat Merckx in 1971 naar zijn tweede wereldtitel reed door in de sprint Gimondi over zijn knie te leggen, al betwijfel ik of je met de Mendrisio veel sprints zal winnen. Veel beter is het om op honderd kilometer van de streep in de aanval te trekken en richting finish te jakkeren. Want dààr is deze fiets voor gebouwd: kilometers aan een stuk tempo rijden en genieten van het comfort en de stabiliteit van de fiets. Met acht kilogram rond is de Mendrisio afgemonteerd met Sram Rival AXS niet obees, op hellingen voel je wel dat je wat grammen extra mee sleurt en dat de fiets niet bepaald een springveer is. Met de hoge balhoofdbuis, hoge stack en korte reach draait het bij de Mendrisio allemaal rond comfort, stabiliteit en vertrouwen. Zoek je de blits, dan kom je op de Mendrisio van een kale reis terug. Ben je op zoek naar een super betrouwbare en voorspelbaar sturende fiets, dan is de Mendrisio helemaal je ding. Dat kan voor sommige fietsers naar het saaie of steriele neigen, al kan ik me evengoed voorstellen dat comfort, stabiliteit en voorspelbaarheid voor heel veel fietsers net belangrijk zijn.

(Lees verder onder de foto)

Cockpit of stuur + stuurpen?

Is de Eddy Merckx Mendrisio daarmee helemaal vrij van zonden of kritiek? Nee, dat nu ook weer niet. Op de schakelwerking van de Sram Rival onderdelen valt weinig tot niks af te dingen, prijs-kwaliteit zit je hier echt goed. In een rechtstreekse vergelijking met Shimano 105 Di2 stel je wel vast dat de remmen wat dosering missen, een minpuntje dat op onze testfiets vooral duidelijk werd aan de voorkant. De DT Swiss ERC1600 wielen met 45 mm hoge velgen passen prima bij deze fiets, net als de Vittoria Corsa Pro tubeless bandjes in 30 mm breedte. Die rubbers koppelen véél comfort aan een lage rolweerstand en een heel neutraal en voorspelbaar stuurgedrag, precies wat het Mendrisio frame nodig heeft.

(Lees verder onder de foto)

Indien gewenst kan je de ronde zadelpen ook in een rechte versie configureren (zero offset dus), al zal je daarmee de korte zit van de Mendrisio doen opschuiven naar ‘extreem kort’. Het Selle San Marco Shortfit zadel is een gevalletje van ‘love it or hate it’ omdat het een korte neus aan een brede uitsparing en toch een vrij bol zadelprofiel koppelt. Ik kan me goed voorstellen dat sommige fietsers daar nooit aan zullen wennen, voor mij zit het instant perfect. Voor de opbouw van de voorkant van de fiets kan je kiezen voor de Forza Cirrus Pro cockpit zoals die ook op de Ridley Falcn zit of je bouwt de Mendrisio op met een Superbox kit van Deda Elementi die bestaat uit een losse stuurpen en los stuur die wel een volledige integratie van de kabels mogelijk maken. Voor een nadrukkelijk op comfort en lange afstanden gericht platform als de Mendrisio lijkt de opbouw met Deda Elementi me de betere optie. Ga je voor de vaste Cirrus Pro cockpit, dan zit je altijd aan die vorm vast. En als de rem/schakelgrepen dan niet honderd procent naar je goesting staan (wat bij onze testfiets het geval was), dan is aanpassen tot het perfect aanvoelt niet altijd mogelijk. Ondanks de adapters (of misschien net omwille van de adapters) past het Cirrus Pro stuur ook niet perfect bij het Mendrisio frame, op de Falcn staat het simpelweg een stuk mooier. Dat het frame op geen enkele manier beschermd is tegen potentiële beschadigingen (zelfs geen streepje beschermende folie op de rechter liggende achtervork om schade van een klapperende ketting te voorkomen) is toch jammer. Voor een fiets van 5.088 euro (je hebt een Mendrisio vanaf 3.899 euro) zou dat toch iets meer mogen zijn.

(Lees verder onder de foto’s)

Conclusie

Sta je voor een comfortracefiets die vooral voor de lange afstand bedoeld is, dan vrees je met een goederentrein of een camion op weg te moeten. Dat is bij de Eddy Merckx Mendrisio absoluut niet het geval, al mist de fiets wel het flitsende van een pure koersbak. Zoek je een comfortabele, sportieve fiets met een bijzonder voorspelbaar stuurgedrag en kan je leven met de uitgesproken framevormen, dan is er niks wat je tegenhoudt om voor de Mendrisio te gaan. En maak je dan een 200km+ fietstocht richting de Brusselse rand, zwaai dan een keer naar Eddy als je de Kannibaal en zijn makkers tegenkomt.

Meer info? Surf even naar de website van Eddy Merckx!