Deel dit artikel:

100% Getest tijdens Offgrid Gravel Series: Canyon Grail CF SLX 8.0 Di2

In de ochtendlijke kilte staan driehonderd gravelrijders aan te schuiven om hun stuurbordje op te halen voor de eerste race van de Offgrid Gravel Series in Nederlands Limburg. De gesprekjes gaan over het weer en de manier waarop je als gravelrijder gekleed hoort te gaan: met baggy trousers en een petje onder de helm, klepje naar boven. Tot ik de Canyon Grail CF SLX 8.0 Di2 met gespeelde nonchalance tegen een dranghek parkeer en IEDEREEN wil weten hoe die nagelnieuwe fiets met het opmerkelijke Hover-stuur rijdt. “Ik zou het niet weten want dit is mijn allereerste rit op deze fiets. Vraag het over honderd kilometer nog een keer.”

Zelfs smerig is ie mooi…

Ik heb de Grail CF SLX 8.0 Di2 (met 4.599 euro het neusje van de zalm binnen het Grail-gamma) pas op donderdag bij Canyon in Leuven opgehaald en omwille van de drukte heb ik er thuis nog maar een paar honderd meter op gefietst. Net genoeg om de bandenspanning ongeveer juist te zetten, de zadelhoogte in te stellen en het Fi’zi:k Aliante R3 zadel te vervangen door een minder gekuipt zadel waarop ik het wel een uur of vijf comfortabel uithou. Als gediplomeerde draaikont zit ik geen seconde stil op de fiets en dan laat de Aliante me onvoldoende bewegingsvrijheid. Met 8,3 kilo is de Grail in deze configuratie (weliswaar zonder pedalen gewogen) ongetwijfeld één van de lichtste, zo niet de lichtste fiets van het hele Offgrid Gravel Series peloton en los van het Hover-stuur dat een gevalletje van ‘love it or hate is’ is, overtuigt het Grail frame elke fietsliefhebber. De lijnen van het frame zijn strak, alle kabels lopen netjes binnendoor, er is ruimte genoeg om banden van 42 mm te monteren en het zwart-groene kleurenschema vindt een perfect evenwicht tussen stijl en sportiviteit. De Reynolds Assault ATR Disc wielen met 41 mm hoge en heel ‘bolle’ velgen staan schitterend in de fiets en om de velgen liggen de nieuwe Schwalbe G-One gravelbanden in 40 mm brede versie…

Tja, waar moet je op zo’n stuur toch met dat stuurbord heen?

Racen of niet?

De Offgrid Gravel Series bestaat uit drie ‘races’ die alle drie starten vanuit het piepkleine Banholt, een vijftiental kilometer ten zuiden van Maastricht. Als je daar op de dag dat West-Europa overschakelt op het zomeruur om 9 uur moet starten en je moet vanuit West-Vlaanderen komen, dan moet je verdomd vroeg uit de veren. Elk van de drie ‘races’ van de Offgrid Gravel Series maakt vanuit Banholt in een andere richting een gravel lus door het schitterende Limburgse landschap.

Bij de start is het nog fris, maar het zonnetje schijnt en we weten dat het kwik straks vlotjes boven de tien graden zal klimmen. En dus is het een beetje afwegen hoe we het aanpakken: sommigen kiezen resoluut voor de korte broek en wat gebibber in de eerste uren op de fiets, ik opteer zoals de meesten voor arm- en beenwarmers die na een paar uur dan uit kunnen. Hoewel de drie evenementen van het Offgrid Gravel Series circuit als ‘races’ worden omschreven, zijn het eigenlijk toertochten die je op eigen tempo rijdt. Op twee plaatsen op de route worden op privé terrein Strava-segmenten uitgelegd waar iedereen die dat wil zich helemaal kan uitwringen in de hoop een mooie prijs te winnen op het einde van de dag. Maar dat zijn zorgen voor later.

Voor eindeloos gravelplezier moet je in Zuid-Limburg zijn.

Van onderuit bekeken is de Grail ook mooi

In de wachtrij voor de stuurbordjes ben ik daarnet Stef tegengekomen, een ex-collega uit de motorbranche die zich intussen tot de fiets heeft bekeerd en een beetje keuvelend gaan we in de tweede groep van honderdvijftig fietsers op pad. De eerste kilometer gaat over een poepsimpel ‘karrenspoor’, maar na nog geen zeshonderd meten fietsen lig ik wel al op de grond. Nadat ik het stof van mij heb afgeklopt en me heb verontschuldigd bij de meneer die vlotjes over mij heen duikelde, probeer ik mij te herinneren wat er fout ging. We reden dus in twee lange slierten fietsers op een breed aardepad, met links en rechts sporen en in het midden een verhoging. Zo’n typische boerenwegel waar tractorbanden voor twee sporen hebben gezorgd. Omdat het voor mij wat trager ging, wou ik in het midden tussen de twee rijden door een derde sliert fietsers creëren, iets wat ik in de voorbije 25 jaar misschien al duizend keer probleemloos heb gedaan. Maar deze keer dus niet want hoewel ik -naar mijn aanvoelen- mijn gewicht genoeg naar achter had verlegd en wel degelijk aan het stuur had getrokken, stuurde de voorband niet ‘op’ de richel maar ‘tegen’ de richel en ging ik dus in een sierlijke boog links tegen de grond. Ik snap er niks van en met het vertrouwen onder het nulpunt lach ik het voorval weg met ‘Drie uur slaap was vannacht blijkbaar toch te weinig’…

Stoempen, Stef! Stoempen!

Duitse efficiëntie

Ik nestel mij in het wiel van Offgrid Gravel Series mede-organisator Lars Toma die me voorbij komt gezeild en in de eerste tien kilometer van de rit kunnen we lekker tempo maken. In de eerste tien kilometer zijn de kruispunten door seingevers beveiligd en de brede gravelpaden zijn vlak of glooiend. Het gemak waarmee de Canynon Grail snelheid maakt is ronduit verbluffend, met dank aan het strakke frame en de heerlijke wielen. Vooraf had ik mij vragen gesteld bij het 50/34 crankstel, vooral dat 50-tands buitenblad gaf me de indruk van ‘overkill’ te zijn. Aanvankelijk beschouwde ik een 46/36 crankstel als de betere optie want als je 46×11 vlotjes rond draait, dan ben je al serieus wat meters aan het maken. Maar op de Grail is die 50 dus wel degelijk op zijn plaats en omdat de Duitse gravelbike je vermogen zo efficiënt in snelheid omzet, betrap ik er mij al snel op dat ik gezien mijn matige conditie veel te groot en veel te snel aan het rijden ben. Op de stukken vals plat rij ik van groepje naar groepje zonder dat ik eigenlijk veel moeite moet doen en niemand haakt zijn wagonnetje aan: goed voor het moreel.

Op de brede, glooiende gravelpaden rond Banholt kan je tempo maken, in de Voerstreek zijn de paden steiler en technischer.

Bandwerk

Na een eerste lus westwaarts richting Sint-Geertruid gaat het nu naar het zuiden, op naar de Voerstreek. De eerste bevoorradingspost na twintig kilometer rij ik voorbij want ik heb de bidon nog bijna vol en de achterzakken van mijn shirt puilen uit met bananen, energierepen en gelletjes. Op de eerste paar tientallen kilometers heb ik vooral met de handen op de remgrepen gereden en slechts een paar keer met de handjes bovenop de ‘bovenste etage’ van het Hover stuur waar je van meer comfort zou moeten genieten. Het voelt daar inderdaad op een snelle opeenvolging van trillingen en schokken comfortabel aan, maar hoewel Canyon de geometrie van de Grail bepaalde in functie van het Hover stuur zit ik met de handen bovenop het stuur toch nog iets te kort en te hoog zodat ik zo goed als altijd met de handen op de remgrepen rij. In de Voerstreek worden de afdalingen pittiger en ik herken verschillende stukken uit de Bart Brentjens Challenge die ik twee jaar geleden reed. Over singletracks met grote, losliggende stenen gaat het vaak steil naar beneden en veel gravelaars die voor 33 mm brede crossbandjes kozen staan links en rechts van het pad binnenbandjes te wisselen. Daar hoef ik mij gelukkig weinig zorgen om te maken want de 40 mm brede Schwalbe G-Ones staan tubeless, dus voor mij geen stootlekken vandaag. Op grint en harde ondergrond presteert de band prima en ondanks de breedte valt de rolweerstand op de weg best mee. In de modder loopt het profiel van ronde lage nopjes echter heel snel vol waardoor de fiets nogal zoekerig wordt en je sneller dan verhoopt toch een voetje uit moet klikken.

Doe maar rustig met dat groot mes, de hellingen slopen je sowieso wel.

Klein Duimpje

Op de steilere afdalingen neem ik uiteraard het stuur onder in de beugel vast en om de remgrepen dan binnen handbereik te houden, moet je met je duim over het onderste gedeelte van het Hover stuur. En hoewel dat aanvankelijk wel OK aanvoelt, wordt dat na een paar steile afdalingen steeds pijnlijker. Met de duim over het onderste gedeelte van het Hover stuur, worden alle klappen die vanaf het voorwiel komen rechtstreeks aan het duimgewricht doorgegeven en dat voelt niet prettig aan. En ondertussen ben ik er ook achter gekomen waarom ik al na zeshonderd meter op mijn snuit ben gaan liggen: de Grail vraagt immers beduidend meer input om van richting te veranderen en om over een greppel of obstakel heen te springen moet je een stuk harder aan het Hover stuur trekken. Dat de langere wielbasis het stuurgedrag beïnvloedt is duidelijk, maar waarom je harder aan het stuur moet trekken kan ik nog niet meteen duiden. Want overall is de fiets sowieso licht en de combinatie van het carbon Reynolds voorwiel met de G-One band is ook niet zwaar, dus moet het wel met het Hover stuur te maken hebben. Met de brede banden en de VCLS 2.0 zadelpen valt er op het comfort van de Grail weinig aan te merken.

Gravel groeit

Draaiend en kerend door de Voerstreek, flirtend met de landsgrenzen van België en Nederland en haasje-over spelend met de gewestgrenzen van Vlaanderen en Wallonië gravelen we de kilometers en hoogtemeters bij mekaar. Soms op brede gravelpaden, dan weer op eerder tricky singletracks en heel af en toe een paar kilometer over de verharde weg om de paden aan mekaar te linken. Het uitzicht over de indrukwekkende spoorbrug in Sint-Martens-Voeren in schitterend en stoort op één of andere manier niet in het prachtige landschap dat zich ondertussen opwarmt aan de eerste echte zonnestralen van deze lente. De sfeer is heel erg gravel en doet een beetje denken aan de eerste mountainbike-evenementen van een kwart eeuw geleden: fietsers onder mekaar die genieten van de sport en de natuur, met weinig stress en veel wederzijds respect. Enkele deelnemers rijden op mountainbikes, een paar op verbouwde crossfietsen en de overgrote meerderheid op gravelbikes van heel uiteenlopende prijzen wat aangeeft dat de gravelscene zich in ijltempo aan het ontwikkelen is.

Met stof en as op uw prachtig shirt zult gij weerkeren…

De fanfare van honger en dorst

De tweede bevoorradingspost had ik na ongeveer 65 kilometer verwacht, maar ondertussen zijn we al de zeventig kilometer voorbij en de mountainbiker met wie ik de GPS-track volg zit inmiddels al ruim door zijn drankvoorraad heen. We delen dan maar wat mij nog rest in mijn 600 ml bidon, ook al is dat niet veel meer. Als we na 75 kilometer nog niet bevoorraad zijn, spreken we een koppel in hun voortuin aan en krijgen met de glimlach twee volle bidons water aangereikt. Om een kleine kilometer verder … bij de bevoorradingspost aan te komen. Met nog een dikke vijftien kilometer te gaan rij ik nu samen met twee jonge Nederlanders die er op hun crossfietsen stevig tegenaan gaan. Op de Loorberg testen we mekaar een eerste keer en vanaf dan gaat het met het mes tussen de tanden terug richting Banholt. Op de stukken vals plat proberen de twee me uit het wiel te kletsen, maar deze oude krijger is niet van plan om te plooien en kan op deze stroken rekenen op de Grail. Want met de lange wielbasis stuurt de Canyon misschien wat luier, op de rechte stukken maakt de fiets héél gemakkelijk tempo en op de stroken vals plat profiteer je maximaal van het stijve frame en de lichte, strakke wielen. Het is dan ook met de tong tussen de spaken dat we het start- en finishterrein in Banholt weer opdraaien waar de laatste paar honderd meter als tweede Strava-segment van de dag dienst doen. We plooien ons nog wel een keer dubbel, maar het vet is van de soep dus een podiumplek zit er zeker niet meer in.

In de lentezon is het bij een Kwaremont biertje en een kom pasta heerlijk napraten. De eerste ‘race’ van de Offgrid Gravel Series krijgt veel ‘thumbs up’, op een paar kleine verbeterpuntjes na dan. “Een iets betere inplanning van de bevoorradingsposten en voor sommige deelnemers had het parcours wat minder technisch mogen zijn want dit was iets te veel mountainbike. Maar de volgende routes zullen meer hoogtemeters hebben en minder technisch zijn”, beaamt organisator George Deswijzen mijn opmerkingen. Waarna hij nog even aanhaalt waar het hem met de Offgrid Gravel Series precies om te doen is. “We kozen bewust voor drie tochten in plaats van één grote tocht op één datum. Door te kiezen voor drie ritten kunnen we de diversiteit van de gemeenten Eijsden-Margraten, Gulpen-Wittem, Vaals, Simpelveld en Valkenburg beter tonen aan de deelnemers en dat gespreid over verschillende jaargetijden. Want bij de Offgrid Gravel Series draait het slechts een beetje om presteren, maar vooral om genieten van wat Zuid-Limburg aan onverharde paden te bieden heeft”, zegt George.

De evaluatie van de Canyon Grail CF SLX 8.0 Di2 hinkt een beetje op twee gedachten, net zoals de fiets. Want het is best wel wennen aan het strakke en directe frame dat je initieel het gevoel geeft dat je op een wedstrijdmachine hebt plaatsgenomen, maar in de bochten kom je er dan achter dat de Grail met zijn langere wielbasis toch meer een gravelbike voor de lange afstand is. Het Hover stuur is gewaagd en zal de kilometervreter meer kunnen bekoren dan de gravelrijder die ook technischere zones opzoekt. Want finaal is het zo dat de Grail naar mijn aanvoelen beter voor de dag komt als gravel/adventure bike en de liefhebbers van ‘technisch gravel rijden’ wat minder zal liggen.

Wie op deze manier gravelt zal aan de Canyon Grail ongetwijfeld meer plezier beleven.

Alle info over de Offgrid Gravel Series vind je hier, de details van de Canyon Grail CF SLX 8.0 Di2 bekijk je hier.

Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE