Deel dit artikel:

100% Getest: Cannondale CAAD 13

09/07/2019
Redactie
David Stockman

Toen Cannondale in 2003 de renners van het Saeco-team richting Tour de France stuurde op de nieuwe Six13, was dat de eerste carbonfiets van de Amerikaanse fabrikant. Want vanaf de productie van het eerste raceframe in 1983 had Cannondale voluit de kaart van oversized aluminium getrokken en 36 jaar later is Cannondale nog altijd één van de toppers op vlak van aluminium verwerking. Met de dertiende generatie van het CAAD frame (Cannondale Advanced Aluminium Design) is de cirkel rond want consulteer je de Tabel van Mendeljev, dan vind je in vakje 13… juist: aluminium.

Van zes en dertien

Dat van die Six13 uit de inleiding klopt trouwens niet helemaal want de Six13 was geen pure carbon racefiets, wel een combinatie van carbon buizen voor het hoofdframe met aluminium lugs en een aluminium achtertrein. Vandaar trouwens de naam Six13: de 6 van koolstof en de 13 van aluminium. Het resultaat was overigens niet van die aard dat iedereen gelijk zijn CAAD racertje aan de kant zetten en op een Six13 overstapte want die laatste was niet meteen de stijfste fiets uit de geschiedenis.

Foto links: dit is ‘m dan, de Cannondale CAAD 13. Geen 13 in een dozijn.

Waar is de CAAD 11?

Met de SuperSix en later de SystemSix trok Cannondale de kwaliteit van zijn carbon fietsen gevoelig op, al bleven de Amerikanen keihard verder werken aan de verbetering van hun CAAD-gamma. En zo volgden de nieuwe versies mekaar in ijltempo op, met de CAAD 12 als voorlaatste wapenfeit. Zoek trouwens niet naar een CAAD 11 want die is nooit gemaakt, de Cannondale marketeers vonden dat er tussen de CAAD 10 en de 12 zoveel verschil zat dat ze het nummer 11 gerust konden overslaan. Eigenlijk hadden ze voor de CAAD 13 weer een nummer kunnen overslaan, maar dat deden ze uiteraard bewust niet omdat 13 nu eenmaal het atoomnummer van aluminium is. Zet je een CAAD 12 en een CAAD 13 naast mekaar, dan kan je een wedstrijdje ‘zoek de 438 verschillen’ spelen want ze lijken in de verste verte niet meer op mekaar. De gelijkenis met de SuperSix EVO is wel treffend want lijkt de oude SuperSix met zijn ronde buizen en horizontale bovenbuis heel erg op de CAAD 12, dan is de CAAD 13 met zijn aerobuizen, laag aangezette staande achtervork en interne klemming van de aero zadelpen een aluminium kopie van de nieuwe SuperSix EVO. (De review van die fiets lees je trouwens hier.)

Cannondale Hollowgram crankstel, KNOT 27 aero zadelpen en SwitchPlate kabelgingang in het frame.

Een SuperSix EVO. Maar dan van aluminium

Gemaakt van 6069 aluminium en gekoppeld aan een kaarsrechte carbon voorvork is de CAAD 13 net als zijn voorganger beschikbaar als schijfrem- en velgremmodel. Alle nieuwe Cannondales worden volgens een compleet nieuw stijlhandboek afgewerkt waarbij de merk- en modelnaam nog slechts heel discreet op de fiets voorkomen. Naast de hoofdkleur komen in elk frame twee steunkleuren terug en hoe vlakker die gekleurde strepen op het frame staan, hoe sportiever/sneller de inborst van de fiets. De geometrie van de CAAD 13 is identiek aan die van de carbon SuperSix EVO waarmee Cannondale de sportieve-toerfietser-die-occasioneel-een-wedstrijdje-rijdt in het vizier neemt.

De manier waarop de zadelpen met een schroefje van aan de onderkant van de bovenbuis in de zitbuis wordt geklemd is heel minimalistisch en valt niet op, de afwerking van de KNOT aluminium zadelpen had iets netter gekund. In de frames voor schijfremmen passen bandjes tot 30 mm, wie met velgremmen de weg op wil zal maximaal 28 mm brede banden kunnen monteren. Nokken voor spatborden zijn aanwezig en alle kabels lopen door het frame, enkel de achterderailleurkabel loopt vanaf het bracket nog onder de liggende achtervork. De kabels duiken vlak achter de balhoofdbuis aan de bovenkant van de onderbuis het frame in en het gat dat daar zit wordt door de zogeheten ‘SwitchPlate’ afgedekt. Door daar een ander plaatje te plaatsen is het CAAD 13 frame gemakkelijk aan te passen aan mechanische en elektronische aandrijvingen. De schijfremversie van de CAAD 12 had achteraan nog een klassieke snelsluiting, voor de disc variant van de CAAD 13 ging Cannondale zowel voor als achter voor steekassen en wel Speed Release exemplaren die de as altijd bij de naaf houden. Op de onderbuis zitten drie gaten voor de bidonhouder zodat je die in een hoge en een lage positie kunt monteren. De fiets komt in de maten 44, 48, 51, 54, 56, 58, 60 en 62 cm.

Nokjes voor spatborden, prima banden en stoppers met voldoende remkracht en dosering.

Sportief, niet spartaans

Cannondale claimt dat de aerodynamische optimalisatie van de framebuizen voor dertig procent minder luchtweerstand zorgt, het framegewicht wordt niet gemeld. Afgemonteerd met een mechanische Shimano Ultegra aandrijving, Fulcrum Racing 600 wielen en Vittoria Rubino 2.0 banden komt de CAAD 13 disc in maatje 56 zonder pedalen aan een nette 8,50 kilogram. Heb je de jongste weken enkel met high-end carbon racers met volledige kabelintegratie gereden, dan is het wel eventjes wennen aan de kabelspaghetti rond de balhoofdbuis.

Aan het rijgedrag van de fiets hoef je absoluut niet te wennen want de geometrie die Cannondale ook voor de SystemSix EVO gebruikt is sportief zonder spartaans aan te voelen. Het comfort is meer dan dik in orde want de testfiets ging ook mee naar de Dolomieten voor een ritje van ettelijke uren met onder andere de beklimming van de Passo Valparola, Passo Giau en Passo Campolongo. Op de heel steile stukken kan de fiets niet wedijveren met de vederlichte carbon klimfietsjes, maar dat mag je van een dergelijke fiets ook niet verwachten. In plaats van te proberen om bergop naar boven te rammen, kies je beter een lichtere versnelling om er op souplesse de gang in te houden. Wat trouwens prima lukt, met zelfs een persoonlijk record op de Passo Giau als resultaat. Met 52/36 kettingbladen op het Hollowgram crankstel en de 11-34 Shimano Ultegra cassette heb je een voldoende ruim gespreide aandrijving om alle mogelijke uitdagingen tot een goed einde te brengen. Het comfort wordt op de lange ritten niet alleen bepaald door de sportief/comfortabele geometrie, ook het prettig dempende Cannondale stuurlint en het prima Prologo Nago zadel doen hun duit in het zakje.

Bye bye betonbanden

Nog een belangrijke factor in het comfort van de fiets zijn de 28 mm brede Vittoria Rubino 2.0 banden die een stuk soepeler lopen dan de Rubino betonbanden van de eerste generatie. Met die bredere banden en de 160 mm remschijven voor en achter (Shimano SM-RT30-S schijven, énkel voor organische remblokken!) kan je trouwens belachelijk hard remmen. In combinatie met het strakke frame en de geometrie die zowel kwiek als stabiel is, geeft dat een fiets waar je als een dolle mee kan dalen. Het stuurgedrag is niet lui en evenmin nerveus, maar lekker neutraal en zonder verrassingen. De Shimano Ultegra mechanische derailleurs doen hun werk zoals ze dat moeten doen: snel en precies. Ook het schakelgedrag van de voorderailleur op het Cannondale Hollowgram crankstel staat boven elke verdenking.

Op een grote versnelling klimmen is niet het beste idee. Op het vlakke gas geven daarentegen…

Conclusie

2.699 euro moet de Cannondale CAAD 13 Ultegra Disc kosten. Daarmee is het topmodel van de CAAD 13 fietsen precies honderd euro goedkoper dan het instapmodel van de SuperSix EVO carbon fietsen want zo’n fiets koop je voor 2.799 euro met Shimano 105 aandrijving en schijfremmen. Daarmee zit het gamma dat Cannondale in de Benelux voert logisch in mekaar want het rijgevoel van een CAAD 13 is heel vergelijkbaar met dat van een SuperSix EVO, maar dan aan een lager tarief. Weet dus dat je daarmee geen diehard criteriumbak of ultraluie endurance racer koopt, wel een fijne allrounder die zowel kort en krachtig als lang en traag weet te appreciëren. En alles wat daar tussenin zit.

Alle details van de Cannondale CAAD 13 vind je op de site van Cannondale.