Deel dit artikel:

Zolder by night, allemaal lichtjes

Kilometers malen op een verkeersvrije omloop, voldoende verlicht en voorzien van goed lopend asfalt, dat is wat het avondfietsen op het circuit van Zolder inhoudt. En ondanks dat de direct drive trainers met Zwift, Rouvy of andere trainingsprogramma’s best een realistisch rijgevoel kunnen nabootsen, gaat er toch niets boven het échte buiten fietsen. Dus trok onze blogger samen met zijn compagnon naar Zolder om er de sfeer en de herfstgeur op te snuiven.

Zalig buiten fietsen

Drie euro, zoveel kost een éénmalig toegangsticket om te fietsen op het racecircuit. Een jaarabonnement kost nog geen 50 euro, en inwoners van Heusden-Zolder komen zelfs gratis profiteren van de verkeersvrije, verlichte omloop op het mooie, egale asfalt. Het circuit wordt opengesteld voor fietsers op dinsdag- woensdag en donderdagavond, het hele jaar. Met uitzondering van een handvol dagen waarop er onderhoud of racewedstrijden gepland staan. Het moet een droom zijn voor ouders van fietsende kinderen uit de omgeving, wetende dat zoon- of dochterlief in een veilige omgeving ons aller geliefkoosde hobby kan uitoefenen.  Ik wou dat ik in m’n achtertuin ook zo’n Zolder had, maar helaas gaat een autotrip van een uurtje aan ons fietsavontuur vooraf. Na een aantal rollentrainingen doet het in ieder geval deugd om nog eens buiten te fietsen. Onze bedoeling is om aan te pikken bij een groepje om de benen op snelheid te laten draaien. Het valt dus tegen dat we om half zeven een bijna lege parking opdraaien.

Snel op temperatuur

We hebben geen andere keuze dan met z’n twee het natte asfalt op te draaien. We komen amper fietsers tegen, ik schat een twintigtal in totaal. Toch zitten er twee bekenden tussen. Een ex-klasgenote die op werkdate is, een voormalige dorpsgenoot die er niet beter op verzint dan met de mountainbike rond te zoeven. De temperatuur op deze avond midden oktober bedraagt 18 graden. Ondanks de nattigheid hebben we dus niet veel nodig om op temperatuur te komen. Het circuit ademt snelheid, waardoor we ons al snel dreigen te vergalopperen. Gelukkig rapen we een paar fietsers op, en worden we ook zelf bijgehaald. Groepvorming hangt in de lucht, net als een zalige herfstgeur.

Bochten als Rossi

Na een paar rondjes snijden we in gedachten onze bochten aan als Valentino Rossi. Met snelheden van 40 kilometer per uur lijkt het waarschijnlijk ongelofelijk belachelijk hoe we op het brede circuit onze lijnen uitzetten, maar het is de gedachte die telt. Af en toe halen we een paar individuen of duo’s in, en worden we zelf bijgehaald. Maar met meer dan zes zijn we nooit. Het lijkt rustig te zijn op het circuit. En ondanks dat we in totaal misschien een twintigtal fietsers zien, zitten er toch twee bekenden bij. Ook in Zolder is de wereld klein.

Waaieren en gieten

De laatste ronden leggen we af in het gezelschap van een jeugdrenner die het kopwerk niet schuwt. Na de rit check ik of ik op Strava kan zien wie onze groep versterkte, maar het jonge rennertje is niet te zien in de zogenaamde Flyby’s. In de plaats daarvan zie ik wel de rit van iemand die een aantal rondes met ons meereed, en zijn rit ‘Waaieren en gieten’ heeft genoemd. Of hoe eenzelfde tocht helemaal anders geïnterpreteerd kan worden. Want ondanks de opkomende wind hebben we het steeds netjes gehouden, en ook de neerslag bleef netjes in het aandikkende wolkenpak zitten.

Restaurant De Gouden Bogen

Met twee rondjes om los te rijden, houden we het voor bekeken. Zestien rondjes zijn goed voor 63 kilometer. En ondanks dat we het gevoel hadden dat we nog alleen op het circuit vertoefden, staan er toch nog een aantal auto’s op de parking. Vlak na ons komen er nog een tiental fietsers via het poortje uit het circuit. We waren dus beter een vijftal minuutjes langs de kant blijven staan om te kijken welk vlees er op het circuit reed. Dat weten we dan weer voor een volgende keer. Maar nu eerst richting restaurant de Gouden Bogen om onze inspanning te belonen. Voor de niet-kenners: McDonalds. Want een beetje vetzakkerij hebben we wel verdiend.