Wolven, bergen en een oude vos

Midden de werkweek, een woensdagochtend, ik trek naar Oudenaarde. Om te fietsen nog wel. Op het programma: een social ride met Sportful. Of beter: een ritje met Mr. Sagan, vooraanstaand ambassadeur van het kleidingmerk. Drie keer de regenboog, zeven keer groen en hier en daar ook nog wat andere koersjes gewonnen. Auteur van “de avonturen met Maja”, danser in een Grease-scène en marketeer van gummyberen. De man ook die vanuit Tokio over Nice en Oostende richting Oudenaarde afzakte. Daags voordien ontving hij van op het Gala van de Flandrien nog zijn life-time-achievement award. Voorstellen is overbodig, het is een eer dat hij met ons een ritje wil doen.

Positionering

Deze prof zet je niet zomaar op een fiets. In de Vlaamse Ardennen draait heel veel om positionering, dat weet hij natuurlijk als de beste. Er komt wat meet- en inbuswerk aan te pas vooraleer alles op de juiste positie staat. De aanwezige hongerige wolven staan netjes opgelijnd voor de foto als de oude vos naar buiten bolt. De bewondering druipt van de Fiandre-shirts die we aangemeten kregen. We rijden Oudenaarde buiten richting Braamburg, eerste helling van de dag. Die vervelende helling waar je onderweg geremd wordt door snelheidsremmers allerhande. De meute zoekt een omweg rond de obstakels maar Peter gaat rechtdoor. Erop en erover.

Dealers en smugglers

Eén vedette en een peloton. Ik zit in het peloton der gewone stervelingen. Met dealers, mensen uit exotische verrre landen (Nederland vooral) en exoten uit traagsprekende provincies. De gesprekken schieten in zo een groep social riders alle richtingen uit. Over vitrines voor musea heb ik het echter nog niet eerder gehad al fietsend. Over de Smugglers-tocht dan weer wel, en iemand achter me horen zeggen dat hij zijn kompanen er nog wel eens ‘oplegt’, hoorde ik ook wel vaker. De link: fietsen. Specifieker: fietsen in Sportful-outfit.

De dealers doen in sportkleding, de anderen tooiden hun club in Sportful-outfit. Na de eerste helling volgt al snel de Ruiterstraat en een passage door, je komt er niet door zonder kasseien, Mater. Afdalen langs Kapelleberg, links Etikhove, stukje Steenbeek, afdaling Kortekeer, de speeltuin in zijn volle glorie. Had er gezien het thema bij gemogen: de Wolvenberg. Verder niks dan lof, leuk rondje. Smaakt naar volgend jaar, naar voorjaar.

Mattentaart

Het wedstrijdplan ging als volgt. Demarrage op de Waaienberg. Vervolgens zoals dat ook in het Coppi-tijdperk gebeurde, de bevoorrading voorbijvlammen en de koers winnen. Het moment is aangebroken. Waaienberg! Het ding heeft zijn naam niet gestolen, nu en dan verzeilt hij ook wel eens in een wedstrijd. Bij de voet zet ik Peter uit de wind. Het minste dat ik kon doen voor zoveel sportplezier de afgelopen jaren. Niet helemaal zeker of dat zo beviel want boven zijn de rollen omgedraaid. In de Ronde van Vlaanderenstraat rijden we langs de markering op de weg: Peter Sagan, 2016. Rondewinnaar. Ik ben niet weggeraakt, dus neem ik ook maar de bevoorrading mee.

We stoppen in d’Oude Hoeve voor mattentaart en koffie. De televisie staat op cross, en het is er gezellig warm. Aan de Nederlanders leg ik uit dat mattentaarten gelinkt zijn aan Geraardsbergen, en dat de Kluisberg zo meteen onze laatstse helling van betekenis is. Sagan is ondertussen Sagan: niet hartelijk, wel Sagans vriendelijk, zonder morren lief lachend naar iedereen die op de foto wil. Na de rit samen trekt hij alweer verder richting andere kant van de wereld, waar hij in Colombia een cyclo zal doen met Uran en Wout. Eerst maar eens veilig Oudenaarde bereiken.

Regen

“Het regent.”. “Het regent?!”. Bij het buitenkomen is het dubbel fris. Fris, omdat het binnen warm was, en fris omdat het buiten dus… regent. Wat doet een prof dan? Die spurt op een tieniewienie verzetje heen en weer om de benen op temperatuur te krijgen, en duikt dan samen met de hele groep de Knokteberg af. We fietsen naar de achterkant van de Kluisberg, om zo de alternatieve beklimming van die helling te doen. Ik zit in het spoor van Sagan. Dat heb je met profs, ze doen het er zo simpel uitzien. Hij lijkt te freewheelen maar mijn benen zeggen iets anders. Iets als: “Laten rijden!”. Waarop mijn hoofd steevast: “Dat dacht ik niet!”. Volgen dus. Bijna boven kruisen we nog Iserbyt, met wie we in het verleden ook al eens op de koffie gingen in d’Oude Hoeve tijdens een van de Grinta! Rides. Wat doen profs nog als ze geen koud willen krijgen: afdalen en de helling nog eens een stuk opnieuw doen.

They’re there

Peter heeft schrik om koud te krijgen, dat is duidelijk. Hij legt er de pees op vooraan. Het peloton van de social ride wordt asociaal uit elkaar getrokken. Draaien en keren door de koersgeschiedenis van de Vlaamse Ardennen, langs de voet van Kwaremont en Koppenberg. Vettige wegen, stoppende pakjeslevenreanciers, bochtjes met drek, het peloton kreunt en breekt. ‘No worries. They’re there!”, zegt de Titaan tegen de wegkapitein. Vrij vertaald: geen reden om te wachten. Gaan! Ik voel me de achtervolgende groep van het jaar 2016, Cancellara en Vanmarcke vruchteloos in de achtervolging op Sagan. Deze keer geen supporters of Merckx imitatie langs de kant van de weg. Alleen een Merckxiaanse afstand om de fiets bij het Centrum Ronde van Vlaanderen te parkeren. 51 kilometer.

We’ll see

Er volgen broodjes. Peter zet een handtekening op alles wat los staat en glimlacht met diezelfde lieve lach naar elke smartphone die hem wordt voorgeschoteld voor een selfie. Als alles goed gaat zien we hem in Parijs aan de start van de mountainbikewedstrijd. Of het zover komt? “Ah, we’ll see”.