Verkenning: Kwaremont Classic

Het is vrijdag 29 maart en heel Vlaanderen leeft toe naar de Hoogdag. Overmorgen is het de Ronde van Vlaanderen en ook al weten we intussen dat het een editie zonder Wout van Aert en Jasper Stuyven zal worden, toch hangt er spanning en ambiance in de lucht. Duizenden wielertoeristen uit alle windstreken strijken tijdens deze Heilige week neer in de Vlaamse Ardennen om zelf eens de tanden stuk te bijten op de ‘bergs and cobbles’ van de Ronde.

Zelfs al ben ik geboren en getogen in de regio en fiets ik er haast dagelijks, ook voor mij zijn dit nu topdagen. De anders zo rustige weggetjes tussen pakweg Kluisbergen en Geraardsbergen bruisen van het leven en dat geeft extra veel goesting om zelf ook op de koersfiets te springen. Een verkenning van de Kwaremont Classic lijkt me het ideale excuus om me te mengen onder al de wielergekke toeristen.

In de Vlaamse Ardennen wonen heeft ook als voordeel dat haast elke fijne toertocht in de buurt passeert. Dat is ook bij de Kwaremont Classic van de Fun Bikers het geval. Op slechts een paar kilometer van bij me thuis kan ik inpikken op de langste route van 135 kilometer (die eigenlijk 141 kilometer is). Ik kom op het parcours terecht bovenaan de Berendries en dat is in feite ook meteen het keerpunt van de route. Ik moet mijn tocht dus wat anders indelen dan de deelnemers die vanuit Kuurne starten. In plaats van een vlakke aanloop en een vlakke finale, start ik middenin de pittige heuvelzone en moet ik er rekening mee houden dat ik ook op het einde van mijn tocht nog wat energie in de tank nodig zal hebben.

Vanaf de Berendries is het over dat kronkelende parcours van de Kwaremont Classic zo’n 75 kilometer fietsen naar Kuurne. Belangrijk detail: er staat een stevige zuidwester die op dat traject recht in mijn snufferd blaast. Via de geweldige plaatsnamen Sint-Blasius-Boekel, Sint-Denijs-Boekel, Sint-Maria-Horebeke en Sint-Kornelis-Horebeke fiets ik over smalle weggetjes haast constant op en af. De bekende Molenberg en Haaghoek laten de parcoursbouwers – letterlijk en figuurlijk – links liggen, maar dat betekent allerminst dat dit deel van het parcours een wandeling in het park is.  Een paar metertjes vlak? Niks daarvan! Zonder dat ik hier echt nijdige klimmen voorgeschoteld krijg, gaat mijn hartslag toch geregeld in het donkeroranje, met dank ook aan de tegenwind.

Via het bekende wielerkapelletje op de grens tussen Maarkedal en Horebeke, duik ik naar Schorisse. In die kapel worden ‘onze Flandriens’ samen met de winnaars van de Ronde van Vlaanderen in Henegouwse blauwsteen vereeuwigd. Het is te zeggen: althans tot en met 2010. Fabian Cancellara is de laatste triomfant die op de muur prijkt. Waarom men hier gestopt is met de boekhouding bij te houden: God mag het weten!

(Lees verder onder de foto’s)

Net voorbij Schorisse geeft mijn Wahoo een stevige helling aan en dat is een zwart beest van me: de Varent. De asfaltklim heeft een vrij lange aanloop met in het midden twee pittige knikjes. Hou na de eerste steile pente nog een ‘cartouche’ over, want na een kort, mild stukje gaat het nog eens 200 meter stevig bergop. Ook Johan Museeuw fietst hier trouwens niet zonder slag of stoot naar boven, hoorde ik hem onlangs vertellen in een podcast! ‘Dat geeft de burger moed’ zou Michel Wuyts dan zeggen.

Na die Varent volgt de afdaling naar de vallei van de Schelde. Via Mater en Ename kom ik in de buurt van Oudenaarde en hier spot ik mijn eerste profploeg van de dag. Ik word gekruist door de renners van Groupama-FDJ. De goesting is groot om een paar kilometer in het wiel te kruipen van een losrijdende Küng, Madouas of Pithie, maar ik zet toch plichtbewust koers richting Kuurne. Ik heb immers nog 100 kilometer voor de boeg en in de open akkers van Wortegem-Petegem begint de wind het me knap lastig te maken. Ook al vlakt het parcours stilaan uit, ik heb niet het gevoel dat ik hier of daar een kilometertje gratis krijg.

Rond Anzegem staan nog enkele kleinere hindernissen op het menu vooraleer het vlakke West-Vlaanderen echt lonkt. Het uitzicht vanop de Tiegemberg – waar je trouwens langs een zijweggetje naar boven fietst – is weids. Nu de route wat afbuigt in noordelijke richting, staat de wind eindelijk ook wat meer in mijn voordeel. Bergaf plus rugwind: ondanks het feit dat de streek wat minder fraai wordt, is het toch genieten geblazen.

Tijdens de echte Kwaremont Classic word je op de lange afstand door de Fun Bikers op drie bevoorradingen getrakteerd, maar vandaag moet ik mijn eigen boontjes doppen. Na 65 kilometer tegenwindbeuken mag er wat brandstof in de tank. Een broodautomaat met een geweldig opschrift trekt mijn aandacht: ‘Take my bread away’. Heerlijk! Die mag van mij in het lijstje met frituur ‘Friet from desire’ en kapsalon ‘The Fresh Prince of Bel Hair’. Zoveel tenenkrullende creativiteit moet beloond worden en dus stap ik binnen voor een bijpassende snack: een boule de… Berlin. HA!  

Wie op 27 of 28 april uit Kuurne is vertrokken, die is op dit stukje van de route aan de laatste loodjes bezig. Op het jaagdpad langs de Leie in Harelbeke, kan je nog eens al je duivels ontbinden mocht je nog wat kracht overhebben. Ik hou het op een onderhoudend tempo, zeker aangezien de wind opnieuw spelbreker is geworden en omdat ik weet dat het zwaartepunt van mijn Kwaremont Classic er nog zit aan te komen.

Terwijl ik langs het kanaal Bossuit-Kortrijk terug richting Oost-Vlaanderen fiets en vanaf Otegem de Kluisberg langzaam maar zeker aan de horizon lonkt, dwalen mijn gedachten af naar wat komen gaat. De Kwaremont Classic… Er staat me dus zo goed als zeker een passage over de Oude Kwaremont te wachten. Maar welke beklimmingen volgen nog? Ik zoom voor de eerste keer vandaag uit op mijn Wahoo-fietscomputer en tot mijn grote verbazing stel ik vast dat de parcoursbouwer niet in Avelgem of Kerkhove de Schelde oversteekt, maar pas in Oudenaarde. Geen Oude Kwaremont, Paterberg of – godbetert – Koppenberg op het menu vandaag. Vanaf Oudenaarde gaat het weer op en af richting Maarkedal en Brakel.

Dat ik de iconische hellingen niet voor de wielen geschoven krijg, stemt me opgelucht, maar ook een beetje ontgoocheld. Opgelucht omdat het me een pak gevloek en tandengeknars bespaart. Ik heb een bloedhekel aan kasseien – zeker met de koersfiets – en mijd hellingen met kinderkopjes dus als de pest. Maar anderzijds had ik er vandaag toch graag de sfeer eens opgesnoven. Soit: het zij zo! Het zal na afloop dan maar een Kwaremont in vloeibare vorm worden. Ik geniet van de vrij vlakke kilometers op de westelijke oever van de Schelde en van het panorama op de hellingen van de Vlaamse Ardennen. Het Kluisbos, het kerkje van Kwaremont, de gigantische VIP-tenten in de verte… Van hieruit is het allemaal prima te zien.

Bovenaan de Bergstraat in Petegem – een puist in het landschap die als opwarmertje voor het échte werk na Oudenaarde kan doorgaan – pauzeer ik nog even op een bankje met een mooi uitzicht. Ook hier kan ik toevallig profs spotten: een groepje recreanten dat wordt begeleid door Eli Iserbyt en Michael Vanthourenhout hijst zich hier naar boven. Ik hoor hen zeggen dat de finishzone van de Ronde afgesloten is en ze daarlangs Oudenaarde-centrum dus niet kunnen bereiken. Ook ik zal dus wat moeten improviseren, want die aankomststrook ligt ook op mijn parcours…

Wanneer ik mezelf terug op gang trek, voel ik dat er niet veel vet meer van de soep te schrapen valt. Op de Achterberg in Oudenaarde – een pittige, minder bekende zijkant van de Edelareberg – wordt dat gevoel genadeloos bevestigd. In het midden van het steilste gedeelte steek ik een euro in de parkeermeter en schakel ik verzuurd terug naar een piemelverzetje. Het nadeel van middenin de route te starten wordt pijnlijk duidelijk: na 120 kilometer wacht me nu een snelle opeenvolging van de lastigste hellingen. Het wordt finishen op karakter!

Na de beklimming van de Achterberg zoef ik de Ladeuze naar beneden om vanuit Etikhove alweer de regels van zwaartekracht te bekampen op de Onderbossenaarstraat en de Langekouter. Dan gaat het meteen opnieuw bergaf, terug naar Schorisse… Dit is Maarkedal ten voeten uit: een gemeente waar je geen meter vlak met de fiets kan rijden. Een plezier voor iemand met goeie, frisse benen, maar een mentale test voor wie al wat op z’n tandvlees zit. Volgende beproeving: de Foreest. Ook weer niet de bekendste klim, maar wel een erg mooie én eentje die serieus in de kleren kruipt.

Intussen ben ik de hellingen echt wel aan het aftellen. Nog twee te gaan vooraleer ik thuis ben! Het is een bekend tweeluikje uit de Omloop en de Ronde: de Leberg, met kort erna de Berendries. De Leberg is geen al te grote hindernis, zeker nu de Haaghoek er niet voor zit. Maar de Berendries is toch telkens weer een ander paar mouwen. De favoriete helling van Greg Van Avermaet is vrij lang en heeft een steile knik in het midden. Ik voel het melkzuur stromen van mijn pinken tot mijn kleine tenen terwijl ik op de uitloper van de klim toch nog eventjes bijschakel en op de trappers loop. Kwestie van ook mijn mentale kracht nog even bij te vijlen. Oef, ik ben er!

Wanneer ik thuis in de zetel plof en een Kwaremont-biertje soldaat maak, mijmer ik even. Een Kwaremont Classic zonder Oude Kwaremont? Ik moest ook even wennen aan het idee. Maar het feit is dat ik me wel kostelijk geamuseerd heb op een heleboel minder bekende hellingen in en rond de Vlaamse Ardennen. Het was een ideale opwarmer voor een koersgek Ronde-weekend.

Wil jij de streek ook van een iets andere kant leren kennen en daarbij ook zowat alle kasseien vermijden? Dan moet je op 27 of 28 april bij de Fun Bikers in Kuurne zijn. Je krijgt de keuze uit parcoursen van 45, 70, 100 en 135 kilometer. Een inschrijving kost – afhankelijk van de afstand die je kiest – 4 tot 8 euro. Een heerlijk ouderwetse prijs dus, waarvoor je een dag dikke fun terugkrijgt.

Meer info: https://funbikers.be/kwaremont-classic/

Met dank aan Northwave en Giro voor perfecte uitrusting om het wispelturige lenteweer te trotseren.