Na een warme, hete zomer is het even schrikken wanneer ik op zondagochtend 11 september in een vochtige mist koers zet richting de Borgloonse deelgemeente Kerniel, waar Café Coureur sinds een paar jaar de ideale start- en aankomstplaats voor mooie tochten door Haspengouw en zelfs tot in Nederlands-Limburg en de Ardennen vormt. Arm- en beenstukken mee dus.
Goede afspraken maken goede vrienden
Bij het opdraaien van de parking van Café Coureur schrik ik even. De parking is volledig volzet, en ook de overloopparking op de achtergelegen weide staat al goed vol. Het wordt duidelijk een gezellige fietsdag. Binnen wordt er volop verbroederd bij een kop heerlijk dampende koffie, in afwachting van de veiligheidsbriefing die gezamenlijk door Grinta! en Café Coureur gegeven wordt. We fietsen vandaag de grens met Nederland over, en daar gelden andere verkeersregels. Ondanks de deskundige begeleiding van de volgwagen en de wegkapiteins, nemen we daar verplicht de fietspaden. Nadat alle afspraken en veiligheidsobstakels werden overlopen, zet het peloton koers richting Valkenburg. Achteraan de groep spot ik René Martens. De 67-jarige Ronde Van Vlaanderen-winnaar van 1982 rijdt 40 jaar na zijn grootste triomf mee in de luwte van het Grinta!-peloton.
Met Shimano 105, zoals het hoort
Voor de gelegenheid voorzag ik ik mijn gravelfiets van wegbanden. Niet bij gebrek aan racefiets, maar wel omdat het mijn enige fiets met een Shimano 105 is. Het zou een schande zijn om als blogger dan met ander materiaal aan te komen op deze groepsrit die een hulde is aan Shimano’s meest interessante middenklasser. Al besef ik maar al te goed dat niet iedereen de luxe heeft om een vehikel te kiezen in functie van de aankomende rit. Dat zal later op de dag nog blijken.
Terwijl de vochtige mist stilaan opgetrokken is, zetten we koers richting Valkenburg. De eerste bezienswaardigheid van de dag is het kasteel van Alden Biesen. Helaas vindt er net dit weekend een Schots weekend plaats, met meer dan 300 doedelzakspelers. Onder deskundige leiding van Danny Scheepers van Café Coureur worden we langsheen de eerste hindernis gegidst.
In een oogwenk in Maastricht
Voorbij Riemst steken we het Albertkanaal over, waarna we op de andere oever langs de Muizenberg het grensdorpje Kanne bereiken. Vanop een heerlijk binnenbaantje hebben we een fantastisch uitzicht op het kasteel van Neercanne, en voor we het goed en wel beseffen, komen we in het centrum van Maastricht terecht. In een oogwenk ruimt het platteland plaats voor de stad, waar Danny ons zonder problemen door gidst. Het netwerk van fietspaden zorgt in combinatie met het tijdstip op zondagochtend dat de passage door Maastricht bijzonder vlot loopt.
Richting Valkenburg
De eerste noemenswaardige hindernis van de dag is de Bemelerberg, een mooie loper, in tegenstelling tot sommige andere hellingen uit de streek. In onze grupetto zitten mensen met terreinkennis, maar evengoed een aantal ervaren fietsers die tot mijn grote verbazing nog nooit in Nederlands Limburg hebben gefietst. Meteen ontdekken ze wat een gemis dat geweest is, hoor ik wanneer we boven wachten tot een volledige hergroepering heeft plaatsgevonden. Met z’n allen duiken we richting Valkenburg, waar aan het Shimano Experience Center een welverdiende stop wacht. De fietsen van Van Aert, Alaphilippe, Dumoulin en van der Poel die de showroom van Shimano opvullen, kunnen op veel bewonderingswaardige blikken van onze deelnemers rekenen. We zijn op pad om de Shimano 105 groepset te eren, maar zo’n Dura-Ace is eerlijk toegegeven toch ook smullen.
Koude benen op de Cauberg
Na de koffiestop staat de Cauberg op het programma. Sowieso al een hele uitdaging, maar met koude benen des te meer. Het maakt dat deelnemer Godelieve Jansens even ferm vloekt. Ze kent de streek vrij goed, want ze koerste hier ooit nog. Godelieve was in de jaren ‘80 en ‘90 een verdienstelijk renster, met in 1992 een Belgische titel als bekroning. De korte, steile hellingen liggen haar echter minder, zo geeft ze aan. Maar dat wil niet zeggen dat ze de schoonheid van deze streek niet weet te waarderen. “Ik kocht mijn huidige koersfiets zelfs hier toen we hier een tiental jaren geleden op weekend waren”, verrast ze zelfs.
Boven op het plateau dat ons via Margraten terug naar de Belgische grens in Moelingen leidt, is de wind onze grootste tegenstander. Met nog twee obstakels voor de boeg en meer dan zestig kilometer op de teller, is het stuk in dalende lijn richting de landsgrens welgekomen. De hoogtemeters zijn immers in alle stilte in de benen gekropen.
Samen uit, samen thuis
Op de Hallembaye met pieken tot 12% wordt de samenhorigheid binnen de groep pas echt duidelijk. Er wordt gewacht op de mindere klimmers. Degenen die door hun beste krachten zitten, worden bovendien letterlijk vooruitgestuwd door andere fietsers die nog overschot hebben. Vanuit de achterste gelederen is het allemaal aandoenlijk om te zien. Samen afzien, het schept een band. Het tafereel herhaalt zich nog eens op de Rue du Val Meer. Onze fietsers zitten intussen zo gefocust in hun inspanning dat ze het wijnkasteel van Genoelselderen amper nog opmerken.
(Recuperatie)bier, pasta en douches
De laatste vijftien kilometer zitten onze gedachten al bij de après-bike. Met recht en rede, want nog vooraleer we na 105 kilometer fietsplezier goed en wel zijn neergeploft op het terras van Café Coureur, loopt duivel-doet-al Danny al rond om bestellingen op te nemen. De plateaus met Kwaremont, Duvel – en voor de serieuzere sporters Thrive-recuperatiebier – passeren enkele tellen later veelvuldig over het terras. Daar wordt nagepraat over een dag die mistig startte, maar gelukkig net op tijd vervangen werd door een aangenaam zonnetje waardoor ook de pasta’s buiten genuttigd kunnen worden. Na de nodige spijs en drank en een deugddoende douche in de knappe douches in Roubaix-stijl, is het tijd om huiswaarts te keren. Met een mooie rit, een aantal leuke kennismakingen en een zak vol mooie herinneringen. Tot de volgende keer, Café Coureur.
Herbeleef de Shimano 105 Ride met dit filmpje: GRINTA!’s Shimano 105 RIDE – Aftermovie