Racefiets van het Jaar-verkiezing: Wilier Filante SL 105 Di2

Het mooie aan de testdag van Racefiets van het Jaar, is dat je bij de deelnemende fietsen vaak heel snel aanvoelt welk vlees je in de kuip hebt. De testritten zijn kort, maar volgen elkaar in sneltempo op, waardoor je referentiekader op scherp staat. Meestal ben je na de allereerste acceleratie al een heel stuk wijzer. Dat is ook met deze Wilier Filante SL niet anders. Ik rij van de binnenplaats van Pladutse 3 en wat me tijdens de eerste lendenrukken overvalt, kan je misschien nog het best vergelijken met een ‘coup de foudre’. Liefde op het eerste gezicht, of in dit geval: het eerste gevoel. Die Filante ziet er goed uit en hij lijkt me als gegoten te zitten. Ik loop op de pedalen en laat de fiets heen en weer dansen tussen mijn dijen. In een mum van tijd ben ik op kruissnelheid. Vervolgens plant ik me neer in het zadel voor mijn beste Remco-imitatie: ik maak me zo klein mogelijk en ram even door. Vlotjes! Op de kasseitjes aan de voet van de Koppenberg wordt het comfort nog even aan de tand gevoeld. Ook hier geen onaangename verrassingen. Met de handen onderin de stuurbocht botsen mijn polsen weliswaar tegen de bovenkant van het stuur, maar daarop hoef je een fiets niet af te rekenen. Ik word zekerder en zekerder van mijn stuk: ‘ladies and gentlemen: we have a winner!’

WTF?

Na de testrit pols ik even bij de andere juryleden: ‘Al met die Wilier gereden? Wat vond je ervan?’ Ook mijn collega’s zijn lovend. Nu ben ik het zeker: dit pareltje verdient een podiumplaats. Ik ben gul met mijn punten, maar groot is de verbazing wanneer alle scores samengeteld worden. De Wilier strandt in de subtop, op een paar punten van het podium. WTF? Ook bij de andere testers heerst lichte consternatie. Ook zij gaven de Filante SL nochtans een goed rapport. Waar liep het dan in godsnaam fout?

Gewicht is niet alles

Collega Tommy vult de excel-file aan en brengt duidelijkheid. Met z’n 8,27 kilo in maat 56 is de Wilier Filante SL één van de zwaardere fietsen die hier vandaag op een rijtje staan. Enkel de Basso Astra weegt nog enkele honderden grammen meer. Het gewicht van de testfietsen is een objectieve waarde waarop merken punten kunnen pakken of – zoals in dit geval – verliezen. 8,27 kilo, dat is op onze evaluatieformulieren goed voor een 10 op 15. Die score krijgt de fiets dan automatisch van elke tester toebedeeld. Vanaf de start bengelt de Wilier dus al achteraan het peloton. Maar wat een inhaalrace heeft hij gereden om alsnog in het zicht van het podium te finishen! Dit herinnert me er nog eens aan dat het gewicht van een fiets verre van alles zegt.

Eigenschappen van een topframe

Het frame van het topmodel, de Filante SLR, is een stuk lichter, maar ook haast dubbel zo duur als dat van de Filante SL. Die fiets is voor heel veel mensen echt buiten bereik. Daarom is het zo belangrijk dat de Filante SL toch de heerlijke rijeigenschappen van de SLR weet te benaderen. De geometrie van het frame is dezelfde en qua stijfheid rond de trapas en het balhoofd zit het ook echt wel goed. Op steile klimmetjes voel je natuurlijk wel dat je wat extra gewicht mee naar boven te nemen hebt, maar verder schemeren die extra grammen amper door in het rijgedrag van de aeroracer. Hij voelt niet traag of sloom aan, de acceleraties zijn heel levendig en ronduit plezant, het bochtenwerk verloopt erg precies. De Filante SL is een fietsje dat je smeekt om je kont uit het San Marco Shortfit-zadel te lichten en dat je ervoor beloont met een heel direct rijgevoel.

Elektronisch schakelen toegankelijk voor een breder publiek

Medeverantwoordelijk voor de waarde op de weegschaal, is de Shimano 105 Di2-groepset. Die onderdelen zijn wat zwaarder dan een Ultegra-groep, maar daarmee is ook zowat alles gezegd. Met de Di2-uitvoering van de 105-groepset maakt Shimano het gemak van elektronisch schakelen toegankelijk voor een breder publiek, zonder op vlak van de werking compromissen te sluiten. Waar vroeger Ultegra zowat de standaard was voor elke zichzelf respecterende wielertoerist, heb ik het gevoel dat dit nu wat opschuift richting Shimano 105 Di2. Fietsen worden er niet goedkoper op, maar de technologie van de topgroepsets sijpelt wel steeds vlotter door ‘naar beneden’. Laat me geblinddoekt schakelen met een Ultegra Di2- of een 105 Di2-systeem en ik weet niet of ik het onderscheid zal kunnen maken. Ook de vertanding op deze fiets is op het lijf van een mindere God als ikzelf geschreven. Een compact 50/34-crankstel in combinatie met een 12-speed 11-34 cassette is een fijne keuze voor een recreant die er weliswaar graag de pees oplegt, maar niet constant aan een moyenne van 42 per uur rondvliegt.

Kudo’s voor de tubeless montage

Wanneer je 5900 euro neertelt voor een fiets, dan verwacht je naast elektronisch geschakelde onderdelen ook een stel carbon wielen. Die zijn aanwezig op dit model! De Miche-wielen in een Wilier-uitvoering zijn niet de lichtste, maar wel behoorlijk stijf én ze worden afgewerkt met 28 mm brede Vittoria Corsa Control-bandjes. Die zijn voor deze testritten tubeless trouwens gemonteerd. Kudo’s daarvoor, want het heeft meteen z’n effect op het rijcomfort. De wat bredere, soepele banden bieden ook op ruw wegdek een goeie demping en toch is de rolweerstand van deze Vittoria’s top. Goedkoop en erg slijtvast zijn ze niet, maar de Corsa Controls staan sowieso bovenaan mijn lijstje met favoriete banden voor de racefiets.

Grijs of parelmoer, saai of tijdloos?

Nog even een woordje over de looks? Want ook die zijn – zeker op een fiets van Italiaanse makelij – niet onbelangrijk. De kabels en remleidingen lopen buitenom het stuur en de stuurpen, maar worden wel netjes weggewerkt. Daardoor ziet de fiets er premium uit, maar blijft het makkelijk om het 40 cm brede carbon Ritchey-stuur of de aluminium stuurpen eventueel te vervangen door een ander exemplaar. Ook het lakwerk is best apart. De grijze kleurstelling lijkt op het eerste zicht misschien een beetje saai, maar er zit een parelmoer glans op het frame waardoor het toch weer een tikkeltje apart wordt. Stijlvol, tijdloos en het past bij alles.

Conclusie

Geen podiumplaats dus voor de Wilier Filante SL. Maar hij heeft alleszins een plekje veroverd in mijn hart én in dat van de andere juryleden. De rijeigenschappen zijn gewoonweg prima. Ook al is dit niet de lichtste racefiets van het pak, je krijgt nergens het gevoel dat z’n gewicht je stevig afremt. Hij voelt niet traag of sloom aan, integendeel. De acceleraties zijn heel levendig, het stuurgedrag is in balans en er zit snelheid in het DNA van deze Filante, zoveel is zeker. Monteer je dit SL-frame af met een Ultegra-groepset en een stel wielen die nog ietsje lichter zijn, dan schroef je de vinnigheid bergop ongetwijfeld nog een stukje bij. Al is het nog maar de vraag of dat echt nodig is. Deze fiets kost al 5900 euro, wat niet weinig is als je rekening houdt met het feit dat er gekozen werd voor Shimano 105 Di2 als afmontage. Maar dit is en blijft een Wilier en ook die merknaam betaal je.

Meer info over de Filante SL vind je op de website van Wilier.