Deel dit artikel:

Micro-gravelavontuur in de ‘Hardennen’

05/09/2020
Redactie
Erwin Vaesen, Bart Vandermaelen

Het had een zomers weekendje gravelen door de Finse taiga moeten worden, samen met de leutige gravelbende van Smugglers’ Path. Maar corona – hoe kan het ook anders – dwarsboomde de plannen. Gelukkig vonden we een stukje Finland dicht bij huis en beleefden we een micro-avontuur in de naaldwouden van de Ardennen.

‘GODVERMILJAARDENONDEDJU!’ Ik had mijn vrouw plechtig beloofd om niet meer te vloeken in het bijzijn van ons tweejarig zoontje. Maar toen het ‘flight cancellation’-mailtje van Finair mijn inbox bereikte, viel een oerkreet niet te onderdrukken. Zelfs niet met een resonerend kind in de buurt…

Het voorlaatste weekend van augustus stond al sinds eind 2019 met rood omcirkeld in de agenda: “Dirty Sipoo-graveltocht Finland”. Dirty Sipoo is een evenement vlakbij Helsinki dat deel uitmaakt van de ‘Nordic Gravel Series’: een reeks van zes magnifieke grindtochten in verschillende uithoeken van Finland. Ik zou ernaartoe trekken samen met een delegatie van het Limburgse Smugglers’ Path en er een reportage maken voor een volgende editie van Grinta!. Ik zag het al helemaal voor mij: een verhaal over hoe eindeloos de dennenbossen er zijn, hoe kristalhelder het water in de meren er is, hoe fijn het grind er bolt. Niet dus. Het coronavirus tovert de kaart van Europa deze zomer om in een knipperlicht dat groen, oranje en rood kleurt. Finland sluit midden augustus zijn grenzen voor Belgen en een pak andere Europeanen, de Finse luchtvaartmaatschappij schrapt onze vlucht van Brussel naar Helsinki en dus kunnen de Smugglers en ik Dirty Sipoo op onze buik schrijven. Er zijn ergere dingen in het leven, maar de afgelasting van dit gravelavontuur voelt even koud als de douche die je na een kwartiertje in een Finse sauna geacht wordt te nemen.

Van het Hoge Noorden naar het Diepe Zuiden

Al snel volgt een bericht van Erwin ‘Voaske’ Vaesen, organisator van Smugglers’ Path en tevens de man die me voor deze trip had uitgenodigd. “Zeg uwe congé nog niet op, ik regel iets anders. We gaan gravelen in de Ardennen!” Na een lange ‘staycation-zomer’ lijken zelfs de Belgische Ardennen een aantrekkelijke vakantiebestemming vol avontuur. Ik had mijn zinnen gezet op het Hoge Noorden, maar draai snel de knop om en stel mijn mindset in op het Diepe Zuiden (van België dan). Uiteindelijk tekenen 6 deelnemers, inclusief mezelf, present voor dit uitje. Daarmee gaan we ons ‘bubbelboekje’ wat te buiten, maar om de trip toch ietwat coronaproof te houden, besluiten we te kamperen. Ieder in zijn eigen tentje en quasi de hele dag in de buitenlucht. Moet kunnen. Twee mannen in ons gezelschap komen van boven de Moerdijk en ook dat is handig op de camping: Nederlanders brengen automatisch een hele huisraad mee.

We spreken vrijdagmiddag af op een kampeerterrein niet zo gek ver van Bouillon. ‘Oppersmuggler’ Voaske kent de streek als zijn broekzak en heeft ons drie ritten beloofd om duimen en vingers bij af te likken. Na aankomst schudden we de benen los met een bescheiden ommetje van 60 kilometer. Op zaterdag volgt de koninginnerit van 100 kilometer en zondag sluiten we af met een omloop van 85 kilometer. Over de bijhorende hoogtemeters wordt vooraf met geen woord gerept, over de rode draad doorheen onze driedaagse des te meer: er staat een absoluut minimum aan asfaltwegen op het menu. Ik popel om eraan te beginnen.

Starten met een valse noot

Nog een extra fun factor: ik mag het graveldrieluik aanvatten met een splinternieuwe testfiets. De Ridley Kanzo Fast met een al even splinternieuwe Classified-naafversnelling. Al valt de allereerste kennismaking wat tegen: er gebeurt bitterweinig, om niet te zeggen niks, wanneer ik de Di2-shifters van dit carbon ros betokkel. Enkel de Classified-schakelknop werkt, waardoor ik vanop het 48-tands kettingwiel vooraan wel kan afschakelen naar een kleiner virtueel kettingblad, maar dat is het dan ook. Is het Di2-systeem niet opgeladen? Schort er iets aan de aansluiting van de interne kabels? Ik doe een heel summiere technische check, maar heb er het raden naar. Drie dagen gravelen in de Ardennen met amper twee versnellingen zie ik niet meteen zitten en dus ga ik op zoek naar de dichtsbijzijnde fietsenmaker.

Mijn vijf gravelvrienden draag ik op om alvast zonder mij te vertrekken. De GPX staat op mijn Garmin, dus ik trek mijn plan wel.

De mechaniciens bij Hard’n Cycles in Libramont kijken hun ogen uit wanneer ik met mijn nagelnieuwe gravelbolide naar binnen stap. Zo’n fiets mogen ze naar eigen zeggen niet elke dag onder handen nemen. Al snel blijkt het probleem toch bij de aansluiting van de Di2-kabel met de batterij te liggen. Na wat gefrunnik aan de fiche, komt er leven in het systeem en is mijn gravelweekendje sneller dan verwacht gered. Uiteindelijk kan ik ongeveer drie kwartier na mijn kompanen starten aan de rit en ik besluit er een heuse achtervolging van te maken. Mijn gezelschap had me al toevertrouwd dat ze geen geboren klimgeiten zijn en dus hoop ik snel wat terrein goed te maken.

WK Achtervolging

De eerste kilometers van de rit stuur ik de Kanzo Fast als een bezetene over de grindwegen en heuvels, waardoor ik na een uurtje fietsen al serieus choco ben. De korte opéénvolging van enkele heel steile potenbrekers schraapt het vet in sneltempo van de soep en ik moet mezelf eraan herinneren om de blik zo nu en dan eens van mijn voorwiel op te richten. Wat is deze uithoek van de Ardennen toch mooi: veel fantasie heb je niet nodig om jezelf hier in Finland te wanen. Op een heuveltop met schitterend uitzicht over de vallei van de Semois, besluit ik even halt te houden om de omgeving in me op te nemen en wat foto’s te maken. De rest van de tocht pak ik verstandiger aan. Ik druk het tempo, maar snij hier en daar een lusje van de route af in de hoop om de Smugglers vroeg of laat aan de einder te zien verschijnen. Resultaat: na een kleine drie uur solo fietsen door de dennenbossen, kom ik als eerste aan op de camping… Door wat kilometers van de geplande route af te knabbelen, heb ik mijn fietsmakkers gemist en zie ik hen pas bij de après-bike terug. Geen erg: er staat morgen en overmorgen nog genoeg moois op de planning om samen te beleven. Al hebben de beentjes het vandaag, na 60 kilometer en 1200 hoogtemeters, toch al wat te verduren gekregen.

Flirten met de Franse grens

Was het gisteren nog eerder wisselvallig, dan lachen de weergoden ons vandaag toe, want we mogen onze koninginnerit onder een stralend zonnetje aanvatten. Er staan ons 100 kilometer over heel gevarieerd terrein te wachten. De moordend steile knikken van gisteren zijn eruit, belooft ‘Voaske’ ons. De beklimmingen en afdalingen vandaag zijn langer, maar de stijgingspercentages een stuk vergevingsgezinder en dus kan de pret niet op. De Semois heeft zichzelf een weg diep in het Ardense plateau gebaand en die wondermooie vallei vormt vandaag de perfecte speeltuin voor ons grindminnend gezelschap. De gravelpaden in deze streek zijn eindeloos en ook wie het niet ziet zitten om constant te klimmen en te dalen, kan aan zijn trekken komen. Langsheen delen van de rivier loopt een kilometerslang onverhard jaagpad. Ideaal om lekker vaart te maken en een paar makkelijke kilometertjes te scoren.

Wanneer we de stroom laten voor wat hij is, klimmen we uit het dal en fietsen we richting Frankrijk. We flirten even met de grens, maar wanneer we die uiteindelijk oversteken ontvouwt zich bij het verlaten van het bos een magnifiek panorama. Het is onwaarschijnlijk hoe je van het ene moment op het andere in een heel andere omgeving kan terechtkomen. De ‘wide open space’ waaraan er bij onze Zuiderburen geen gebrek is, lonkt. Maar we houden het bij een kort bezoekje en keren al na enkele kilometers op Frans grondgebied terug naar de Belgische kant van de Ardennen.

Voaske polst meermaals naar mijn gevoel bij de omloop: wat ik van de grindpaden vind, of ik het naar mijn zin heb, of de streek de moeite waard is… Hij broedt op een plannetje, zoveel is duidelijk. Wat hij erover kwijt wou, is nog niet voor publicatie vatbaar. Maar het belooft mooi te worden. Als echte smokkelaars doen ook de Smugglers uit Hamont-Achel de dingen liefst in het grootste geheim, om dan meteen groots uit te pakken.

Als kinderen in een snoepwinkel

Zaterdagavond maken we het gezellig aan onze tentjes en vloeien de biertjes een stuk rijkelijker dan de avond voordien. Met nog maar één dagje gravelen in’t verschiet, is de schrik om met een kater op de schouder rond te fietsen een stukje kleiner. De wekker op zondag lijkt ons dan ook extra vroeg van onze slaapmatjes te lichten. Voor we weer huiswaarts keren, staan er ons nog 80 kilometer over de Ardense hoogvlaktes te wachten. We laten de Semois vandaag links liggen en trekken in noordelijke richting. Ook nu wanen we onszelf in zuid-Finland: de bossen die we doorkruisen, lijken alsmaar oneindiger te worden. De hoogtemeters zijn vandaag een minder grote uitdaging: kaf en koren worden eerder door een aantal slecht bollende gravelstroken van elkaar gescheiden. De losliggende stenen op deze paden hadden ze gerust nog wat langer in de maalmachine mogen laten zitten. Vier van mijn metgezellen rijden met een Cannondale gravelbike met Lefty-voorvork en zijn op dit soort terrein stevig in het voordeel. Ik stuit hier even op de limieten van mijn Ridley Kanzo Fast, maar het kan de pret allerminst drukken. We amuseren ons als kinderen in een snoepwinkel. En ‘boys will be boys’: de laatste hectometers richting kampeerplaats wordt er gespurt als waren we topsprinters op de Champs-Elysées…

Groeten uit Finland…

Fysiek zijn we op, maar mentaal lijkt ons zestal helemaal herboren. De moraal van het verhaal is er eentje waaraan corona ons al meermaals heeft herinnerd: in eigen land is’t ook plezant. Net als Wim Lybaert met zijn Columbus, zetten we koers naar het verre Finland, maar we vonden het Scandinavië-gevoel een stuk dichter bij huis. Ook in de Ardennen zijn de dennenbossen eindeloos, is het water in de riviertjes kristalhelder en bolt het grind oh zo heerlijk. Voeg er nog fijn gezelschap als ultieme smaakmaker aan toe en het avontuur loert gewoon om de hoek.

(Geheime routes)

De Smugglers houden net als echte smokkelaars hun routes graag geheim. De plannen om hier binnenkort een vlag te planten met een ‘Smugglers Path – Ardennes edition’, zijn heel concreet. En dus worden de routes die we fietsten nog even in de kluis bewaard. Maar het Komoot-profiel van Smugglers’ Path puilt alvast uit van de fijne gravelroutes in heel België.