Long read: Rondje links om op Britse grond

Terug bij de motoren

Havengebied is niet meteen fietsgebied want de hele infrastructuur is er in eerste plaats in functie van auto’s en vrachtwagens aangelegd. Langs de kant van de weg liggen veel steentjes en andere rommel waar ik zo goed als mogelijk omheen probeer te sturen. Samen met een Zwitsers echtpaar op de motor check ik in waarna we een plekje onder een laadbrug zoeken om toch een beetje beschutting voor de regen te vinden terwijl we op een teken wachten dat we de boot op mogen. Als dat een half uur later gebeurt, krijg ik een plekje toegewezen op het tussendek waar ook de motoren hun stalplaats krijgen toegewezen. In plaats van het sjortouw te gebruiken om mijn fiets vast te maken, gebruik ik de twee sloten die ik mee heb. En om er zeker van te zijn dat mijn Alpas testfiets geen lakschade oploopt tijdens de reis, heb ik stukken isolatieschuim meegebracht (weegt niks en berg je overal gemakkelijk op) om tussen het frame en het stalen hekwerk in de boot te bevestigen.

Veel heb je niet nodig op vier dagen. In de P&O ferry verkopen ze thee onder het label ‘Taste of Britain’, meteen ook het doel van de reis…

Een os in de boot

In mijn ruime tweepersoonskajuit met zeezicht neem ik meteen een douche en spoel mijn fietskleren uit. Waarna ik op het bovendek een luchtje en een regentje ga scheppen terwijl de boot afmeert en Zeebrugge steeds kleiner wordt. Het buffet in het ‘The kitchen’ restaurant op de boot is verrassend ruim en aangezien ik toch niet veel beters te doen heb, ga ik er eens lekker voor zitten. Een voorgerecht, hoofdgerecht en twee dessertjes later schuif ik met mijn kopje koffie aan bij het Zwitsers koppel motorrijders. Die hebben vijf dagen de tijd en willen in die tijdsspanne Schotland ontdekken. Aangezien ik daar een paar keer op de motor ben geweest, raad ik hen af om zo hoog naar het noorden te trekken. In het midden van Engeland is er ook vanalles te zien én veel te beleven, dus dat is een beter alternatief. De bingo-avond in de discotheek van de boot laat ik aan mij voorbij gaan, ik hou het bij Chelsea-Liverpool en een stevige pint cider. Waarna ik terugkeer naar mijn kajuit en de combinatie van de ronkende scheepsdiesel en het lichtjes rollen van de ferry zijn werk doet: binnen de minuut slaap ik als een os.

Windscherm

Als we om 9 uur aanmeren in Kingston-upon-Hull heb ik al een verkwikkende douche genomen en een stevig ontbijt achter de kiezen gestoken. Net als ik klaar ben met mijn Alpas The Belgian 2.0 op te tuigen voor de rit, komen een paar motorrijders naar me toe. Blijken het lezers te zijn van het motorblad waarvoor ik werkte, een leuk weerzien met de mannen die vanaf Hull dwars door Engeland gaan rijden om met een volgende ferry naar Ierland te reizen. En passent maak ik met witte tape een pijl op het windscherm van de motor van een Italiaanse motorrijder. De man heeft nog nooit links gereden en vreest dat zijn verstrooidheid gevaarlijk kan worden op de weg. De witte pijl op zijn windscherm moet als geheugensteuntje dienen, bij gebrek aan windscherm op een fiets zal ik het de komende dagen zonder geheugensteun moeten doen.

De wind op de majestueuze Humber Bridge (foto links) is even indrukwekkend als de stilte in de Lincolnshire Wolds (foto rechts).

Even gaan liggen

Volledig volgens mijn gewoonte kies ik de traagste rij om langs de Britse douanepost te passeren en als allerlaatste passagier van The Pride of Bruges rij ik de haven van Kingston-upon-Hull uit. De stad uitrijden is niet eenvoudig. Er is niet alleen het feit dat ik een beetje moet wennen aan het links op de weg rijden (heel normaal, geef jezelf daarvoor wat tijd), maar Hull is een wirwar van straatjes en een eindeloze opeenvolging van verkeerslichten. Als ik eindelijk de gigantische Humber Bridge over de rivier de Humber (soms moet je het niet te ingewikkeld maken) kan oprijden, lig ik voor ik het besef op de grond. Bij het trage manoeuvre om tussen twee hekken te slalommen ben ik simpelweg door een windstoot van een beaufort of acht met fiets en al omver geblazen. Met de PRO Discover frametas en de grote zadeltas is de fiets beduidend gevoeliger voor zijwind, dat wordt iets om de komende dagen op te letten. Lichamelijke averij heb ik gelukkig niet opgelopen en met een deuk in mijn ego, een krasje op het spatbord van de Alpas en een gaatje in mijn kniewarmer kan ik eindelijk beginnen aan mijn raid richting Zuiden.

Druk met de winddruk

Het enige wat mijn pret de komende dertig kilometer drukt is het verkeer. Vanaf Horncastle gaat het over een iets te grote (en dus drukke) weg zuidwaarts en de Britse chauffeurs kan je ongeveer fifty-fifty in twee groepen indelen. De eerste groep is bijzonder hoffelijk en passeert je in een ruime, veilige boog. De tweede groep is die van de gemotoriseerde hooligans die je rakelings passeren en je af en toe nog eens op een opgestoken middenvinger trakteren. Ik probeer er mij niet druk in te maken en er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. Waar je als fietser in de UK wel aandacht moet voor hebben is het vrachtverkeer dat je tegemoetkomt. Heel vaak worden de Britse wegen immers afgezoomd met hoge hagen zodat je in een soort van natuurlijke tunnel fietst. Die hagen zorgen er voor dat je vaak goed beschut zit voor de zijwind, maar als een dertigtonner je aan zestig mijl per uur tegemoet komt gevlamd, dan kan de winddruk die de mastodont produceert omwille van die hagen ook niet weg. En dus krijg je die windstoot vol op de neus en dan heb je je fietsstuur maar beter in je beide knuisten vast…

Op de fiets kom je op bekende plaatsen…

De lucht in

Vlak voor het dorpje ‘New York’ wordt mijn aandacht getrokken door twee straaljagers die van op een militair vliegveld vlak naast de weg klaar staan om op te stijgen. Ik neem snel een plekje in tussen de vliegtuigspotters en vergaap mij aan het spektakel. Zo’n jet fighter vanop vijftig meter zien opstijgen is bijzonder indrukwekkend en het gebulder van de straalmotoren is oorverdovend. Na het luidruchtig schouwspel kom ik vanaf Spalding gelukkig in een zone van absolute rust terecht. Het fietspad volgt de dijk van de River Welland en een paar meter boven het biljartvlakke landschap is het beuken tegen de strakke wind die pal op kop staat. Gelukkig meandert de rivier nog een beetje zodat ik af en toe van wat zijwind kan ‘genieten’ en niet helemaal uitgewrongen ben als ik na 169 kilometer aankom in Peterborough. In hotel The Bull mag mijn fiets zowaar mee in de kamer en nadat ik een douche genomen heb en mijn fietskleren heb gewassen, trek ik het stemmige centrum van Peterborough in. Na een stevige pastamaaltijd zoek ik snel mijn nest op. Voor morgen heb ik 175 kilometer op de planning staan en omdat er tegenwind én vanaf de middag ook veel regen wordt voorspeld, wil ik lekker vroeg op pad gaan.

Eerste een handwasje en dan het stemmige centrum van Peterborough verkennen.

The Bounty Hunter

Bij het binnenrijden van Camebridge stop ik bij een benzinestation om drank en eten te kopen. Op lange fietsritten zoals vandaag valt mijn eetpatroon vaak te vergelijken met dat van een zwangere vrouw. Het liefst van al zou ik nu een boterham met kaas, mosterd en augurken naar binnen werken, maar bij gebrek daaraan val ik terug op Bounty-repen. En aangezien ik honger als een paard heb, worden dat véél Bounty-repen. De Pakistaan die het tankstation uitbaat trekt grote ogen als hij mij zes Bounties naar binnen ziet werken en er het nogal overbodige ‘You very hungry, sir?’ achteraan gooit. Camebridge blijkt een mix van Venetië en Brugge want ze hebben er een soort van gondels die op de stadsgrachten rond varen en het stikt er van de Chinese en Japanse toeristen. Ik wurm mij door de toeristenmassa in het prachtige centrum en rij over perfecte fietspaden de stad langs de zuidkant uit. Als ik de stad achter mij laat, vallen de eerste regendruppels. Nog niet genoeg om al een regenjas aan te trekken, maar toch al meer dan genoeg om zoetjes aan nat van te worden. De temperatuur is echter mild en dus wil ik mij nog niet opsluiten in een regenjas.

Na de drukte van Camebrigde duik ik de rust van het platteland in. De lucht is dreigend, de regen op komst.

Southend-on-Sea is jammer genoeg vergane glorie.

Surprise!

Laverend door het drukke verkeer, vermoeid en verkleumd laat ik mij op een grote rotonde bijna verrassen. In dit soort omstandigheden vergeet je nog wel eens dat het verkeer hier van de andere kant komt en mijn penny valt net op tijd, net voor ik de rotonde oprij en net niet vermorzeld word door de aanstormende auto. Southend-on-Sea zelf heeft duidelijk ooit mooie tijden gekend want er staan en paar indrukwekkende oude gebouwen in de belle epoque stijl. Ook de houten pier die heel diep de zee in gaat is indrukwekkend, de gigantische kermis die er voor is gebouwd is niet bepaald mijn ding. Southend-on-Sea is ten prooi gevallen aan low-budget massatoerisme en het resultaat doet pijn aan de ogen. Ik neem mijn intrek in een hotel dat boven een oerbritse pub zit en prijs me gelukkig dat de kamers goed geïsoleerd zijn zodat het gelal van de cafégangers niet tot in de kamers geraakt. Na 175 kilometer krijgen de beentjes wat rust, maar eerst de was!

De steiger naar de overzet in Tilbury, het bootje zelf en de Theems die we oversteken.

Pech onderweg

Zo gezegd, zo gedaan, tot ik in het schitterende niemandsland tussen Canterbury en Dover ineens het achterwiel iedere omwenteling hard tegen het spatbord voel en hoor slepen. Meer dan vermoedelijk ben ik met het achterwiel door een put gereden waarna er een slag in het wiel is ontstaan en de band tegen het spatbord aan loopt. Ik ga in de frametas op zoek naar mijn toolkit en stel tot mijn grote frustratie vast dat ik vergeten ben om een spaaksleutel mee te nemen. Om de schade aan band en spatbord tot een minimum te beperken, zet ik dan maar de fiets op zijn kop en schroef de bevestigingsboutjes van het spatbord half los. Daardoor zal de fiets wel wat rammelen, maar daarmee kan het spatbord ook wat ‘leven’ en zal het contact tussen band en spatbord minder hard zijn. Een niet geplande passage over een redelijk modderig stukje offroad kan me niet uit mijn lood slaan en iets voor 13 uur bereik ik Dover. Een bejaard echtpaar duidt me ‘Halfords’ als enige fietsenwinkel aan waar ik in zeven haasten een spaaksleutel koop en me naar de haven spoed. De haven van Dover is duidelijk beter ingericht voor fietsers en de vriendelijke man bij de check-in van DFDS maakt er geen enkel probleem van om mijn ticket om te boeken naar de boot van 14 uur. Terwijl ik tussen de motorrijders wacht om de boot in te mogen rijden, gaat de Alpas The Belgian 2.0 nog een keer op zijn kop en probeer ik zo goed als mogelijk de slag uit het achterwiel te halen. Kwestie van straks die laatste negentig kilometer op Franse en Belgische wegen zo vlot mogelijk te kunnen afleggen.

De kloof tussen de drukte in Canterbury en de rust in The Garden of England kon niet groter zijn.

Honing, ik ben thuis!

Over vlakke wegen en gejaagd door een aangename streep rugwind vervolledig ik mijn rondje ‘Links Om’ tot thuis. Ik heb mij kostelijk geamuseerd en genoten van het fietsen in Engeland, maar mocht ik het rondje nog een keer fietsen, ik koos voor de gravelbike en trok een dag extra uit voor de reis. Op die manier heb je meer tijd om zo veel mogelijk over de allerkleinste weggetjes te fietsen en voorkom je de passages op de drukkere doorgaande wegen.