Hamai die Hameau!

Een week eerder reed ik tussen Kruisem en Nokere met die ene fietsvriend, Steve, toen we het over de communicatie van onze Premier hadden. En dat ze soms wel eens durft te h-h-haperen in het Nederlands. Ook het filmpje van Jacques Vermeire kwam ter sprake, waarin ‘bedrukken’ een ander woord wordt als je de klemtoon voor of na de d legt. Soms moet je erbij zijn om het verhaal helemaal te vatten, dat snap ik. In elk geval, toen ik thuiskwam ging ik aan de slag om een tocht te maken waarin de ‘H’ van haperen centraal staat. Regio voor ogen: Pays de Collines. Omdat het al erg lang geleden was en omdat het de thuisbasis is van de Grinta! Classic.

H-H-erlebnis

Een hart voor de zorg heet me welkom. Oudenaarde, vooral bekend voor het hart voor de Ronde is de startplek vandaag. Een kleine essentiële verplaatsing voor de heroïek van de Vlaamse -en vandaag taalgrensoverschrijdende- hellingen. De zon schijnt en ik h-h-heb er ongelooflijk veel zin in. Het voelt als een eerste schooldag half mei, en zelfs dat is tegenwoordig niet meer uitzonderlijk. Het tochtje voldoet aan wat m’n intimi een Steven-tochtje noemen. Concept: je fiets omhoog, daalt af en zoekt dan de snelste manier om terug te klimmen. Er is echter meer. Het is honderd kilometer lang, en omvat tien opeenvolgende hellingen met een ‘H’.

Hoogberg, Hotond, …

Om snel te klimmen met vertrek in Oudenaarde, moet je geen specialist kaartlezen zijn. Zolang het Zuidwaarts gaat, kan je weinig fout doen. Ik kies voor Edelare als geleidelijke opwarming. Vervolgens duikt de route langs Ladeuze naar beneden om langs een erg onbekend stukje Vlaamse Ardennen naar Nukerke te klimmen. Op dat traject neem je wel een kasseitje van de Steenbeekdries mee trouwens. Via Nukerke gaat het naar Zulzeke. Waar die ‘H’ blijft, vraag je je wellicht af? Die komt nu. Vanuit Zulzeke volgt de eerste van tien opeenvolgende hellingen die beginnen met een H. De eerste is de combinatie van Hoogberg en Hotond, wat je na een van de langste beklimmingen in de Vlaamse Ardennen meteen op het hoogste punt van Oost-Vlaanderen brengt. Het voelt h-h-heerlijk. We rijden langzaam, ik laat de hartslag zó laag dat het hart de tijd heeft zich te vullen met plezier en energie.

Hogerlucht alias Hemelberg

Vanuit Ronse laten we de Oude Kruiskens deze keer links liggen want even verderop heb je Hogerlucht, die trouwens ook wel eens Hemelberg genoemd wordt. Het is een overgang naar de opnieuw aangelegde helling Ten Houte. Ik herontdek de Vlaamse Ardennen. De schoonheid van de landschappen is oogverblindend. Een wondermooie helling met kasseien is Berg Ten Houte geworden, en binnenkort onmisbaar in het klassieke voorjaar. Ik zou hem in de Ronde na de Taaienberg inschuiven, als extra schifting vlak voor de Kanarieberg. De Kanarieberg zoef ik vandaag naar beneden en word daarbij opgehouden door een tragere Vespa. Via de taalgrens fiets ik richting ‘een hele mooie plek’.

Helse Hameau

Avenue des Hauts is één van de vele mogelijkheden om bovenop Beau-Site te komen. Boven komen er maar liefst vijf wegen samen. Hierna? Afdalen en omhoog via Hameau des Papins. H-amai die Hameau, was de titel die Lieven daags nadien op Strava lanceerde toen hij de route zelf ook reed. Wat een rotding! Afdalen en Rue Hoguenne omhoog. Ik ben opnieuw vlakbij Beau Site. Een stukje inkorten was hier een inspanning van hooguit vijftig meter geweest. Er zijn nog fietsers op pad. Duo’s. Meermaals steek ik de linkerhand op naar dezelfde mensen. Afdalen en omhoog richting la Houssiere. Pays de Collines is anders dan het Vlaamse deel. Ruiger. Het voelt echt als h-h-holiday. Madonna is nooit veraf. Celebrate. Of Luc Steeno. Holi-Holiday. Wat een zaligheid. Als je lang uit de snoeppot moet blijven, smaakt het eerste snoepje des te zoeter. Als we dan ook nog langs een peperkoeken huisje passeren -of was dat nu het huis van de Duivel?- is het plaatje compleet.

Op Huisbezoek bij de duivel?

Drive-in

Het slotakkoord luidt naar de naam Bois de la Houppe. Eindigen in schoonheid. De zon is inmiddels veel minder dominant aanwezig. Het kan de pret niet derven. Eens de ruime bocht genomen in het bos, moet ook de laats h-h-helling eraan geloven. Boven is een gezelschap bezig aan één of ander exploot. Een volgwagen staat paraat en als ik het goed hoor zeggen de kerels iets als “Nog 75 keer”. Everesting?! Ik rijd verder en duik langs de Kaperij naar beneden, vloek om de nieuwe snelheidsremmers in de afdaling en de laatste vijfhonderd meter in kasseien gaan à bloc. Enkel de Kokerelle scheidt me nu nog van het slotakkoord. En dat is Corona geïnspireerd. Peleton café heeft voor de gelegenheid een drive-in gemaakt van hun zaak. Met de fiets rijd ik binnen tot anderhalve meter van de finish, bestel broodpudding en cappuccino. Ondanks het verzoek niet te surplacen op het terras gaan Steve en ik even verder toch (elk op een andere) steen zitten om de koffie te nuttigen. Elk sprookje heeft een gelukkig einde.

Herstellen bij de drive-in van Peloton Café.

“H-h-honey, I’m h-h-home”, roep ik bij het thuiskomen.
“Dag schat, h-h-hoe was h-h-het tochtje?”, vraagt ze terug.
“H-h-heerlijk!”