Grinta! Fundraiser Ride: fietsen voor een berg centen

Waar zal ik beginnen? Misschien met het belangrijkste, waarvoor de centen gebruikt worden. Anders moet ik al meteen bekennen dat ik een speciaal boontje heb voor Tom. De fondsen die werden ingezameld met deze rit, gaan naar het Kankerfonds van UZ Gent. Die dienen om de zorg en omkadering voor de patiënten van het Kankercentrum nog te verbeteren. Dankzij de bijkomende financiële middelen kan het ziekenhuis extra investeren in gratis ondersteunende zorg. Denk daarbij aan Virtual Reality brillen die ingezet worden om de chemo draaglijker te maken.

Hayman

Afspreken doen we in de sporthal van UZ Gent. Er zijn koffiekoeken, en er is Coureur Espresso koffie. Wie er niet is, is de kopman. “Het goede nieuws is dat we veel centen verzameld hebben en dat Tom bij de aankomst aanwezig is, het slechte is dat Tom niet meefietst.”, steekt Grinta! kopman Frederik meteen van wal. Iets met tuinieren en een meniscus die daarvan schrok. Jammer, ik denk nochtans dat Tom me met een goede Jaegher zelfs op één been uit het wiel kletst. Dat is nogal wiedes. Hij is een beetje mijn held, moet ik bekennen. Nu kijk ik naar Wout, Mathieu en Pogi en maakt het me niet echt uit wie wint, zelfs niet wanneer iemand er onverwacht nog zijn wiel weet voor te duwen. Zolang we maar een mooie koers zien. Een generatie geleden was dat net iets anders: toen was het Tom tegen de rest wanneer ik koers keek. Ik heb nog een openstaande verzekeringskwestie, van die keer dat ik mijn zetel kapot sloeg omdat ene Matthew Hayman als eerste over de finish rol in Roubaix. En misschien ben ik ook nog een verontschuldiging schuldig. Tijdens de verkenning van deze Ride besefte ik dat ik fiets met… de fiets die Hayman op die bewuste dag gebruikte. De Scott Foil.

Kopman bij gebrek aan kopman

Een paar weken eerder werd me gevraagd een route te tekenen. Van Gent naar de Taaienberg, langs de Berendries en over de Lange Munte. Die Taaienberg snapte ik. Ik weet echter niet of Tom zo goede herinneringen heeft aan de Lange Munte. Het traject vertaalde zich al snel in een parcours met drie grote blokken. Rustig richting Oudenaarde, met als grootste hindernis een tramspoor en wat smalle bochtige wegen. Een middenblok met hellingen die naam waardig. En een slot, na Lange Munte, dat je in no time Gent laat binnen bollen. De ganse rit is haalbaar op de grote plateau. Dat weet ik uit ondervinding, want bij de verkenning was mijn SRAM batterij vooraan leeg. Boonenberg op de grote molen lukt dus, en niet enkel op televisie. Flitsend zag het er niet uit vrees ik. In die verkenning rijd ik trouwens van wegenwerken naar wegenwerken. Maar goed, daarvoor dienen verkenningen zeker?

In de rit zelf gaat alles zoals gepland. Netjes om de wegenwerken, je merkt er niks van. Sowieso voelt een rit helemaal anders aan als de mensen van motorbegeleiding mee op pad zijn. Voor mij kijk ik een hele rit op de rode vlag van de ‘wedstrijdwagen’ die aankondigt dat er een peloton fietsers aankomt. De vlaggen lijken de hele dag tegenwind te indiceren. Bij gebrek aan de kopman ben ik dus de kopman, samen met Kris. Achter ons, een groep van meer dan honderd fietsers begeleid door ronkende motoren. Een groep groot genoeg om niet in één keer door een stoplicht te geraken. Een groep met hier en daar wat duwwerk achteraan.

Het gootje

Na Edelare berg dalen we af, enkele kasseitjes in Etikhove, en dan de bekende bocht naar de Taaienberg. Daar waar je wist dat het ging gebeuren. Niet voor niks staan boven de Boonenberg, Boonens Beenen. Ik fiets niet in het gootje. Echte flandriens fietsen op kasseien, weet je wel. Bovendien, als zelfs Wout in het gootje blijft hangen, waag ik het niet om erin te gaan fietsen. Wie na de klim nog wat frisheid over heeft ziet aan zijn linkerzijde de benen van Boonen. Dichter bij ons fietsend peloton komt de man vandaag niet.

Bananenbrood

Wist je dat er ook een Ronde van Vlaanderen kapel bestaat? Die staat op het kruispunt van Frunte, Steenberg, Foreest en Ganzeberg. Het is de voet van vier hellingen, een geografisch dieptepunt dus. Tom wordt er geëerd als een Flandrien. Gek genoeg is men er na 2010 gestopt met het aanvullen van de Rondewinnaars. Uitgerekend het jaar waar Cancellara op de Muur afrekende met Boonen. Was dat de aanleiding? Als ze met brommers beginnen rijden, dan stoppen we ermee?

Na de beklimming van de Frunte, de makkelijkste van de vier, rijden we richting Berendries. Niet erover, erlangs. En we stoppen er bij Bar Berendries. De deelnemers maken er ook kennis met Foodmaker. Het bedrijf van CEO Lieven Van Bommel werkt onder de brand FDMKR sinds 2020 samen met Alpecin-Deceuninck. “Healthy power food for the riders.”, lees ik op de website. 2020 is ook het jaar van de eerste overwinning van Mathieu Van der Poel in de Ronde. Als Mathieu dit bananenbrood ook eet, dan ben ik benieuwd naar mijn benen in het tweede deel.

Sjoko

Na een tussenstop meteen de Berendries beklimmen is geen goed idee. Dat weet ik uit eigen ervaring, van die keer toen ik na de geutelingenstop meteen die kant omhoog fietste. Dat kunnen we de deelnemers niet aandoen, en dus trekken we via een kort inlopertje naar de Elverenberg, laatste helling van de dag. Het bananenbrood heeft nog niet de gewenste impact, maar ons peloton scheurt wel. Zware benen na de stop, en een groepje dat blindelings terug naar benden vlamt. Niet de bedoeling! We zijn een deel van de groep kwijt en wachten op een mooi stukje Vlaamse Ardennen op de hergroepering. Wat volgt is ‘een heel vervelend stukje’. Zo eentje dat veel op en af gaat, met draaien, keren en optrekken. Geen hellingen die naam waardig maar ook geen vlak die naam waardig. Sluipmoordenaartjes. Een stukje Vlaamse Ardennen waar je zelfs met bananenbrood van Mathieu helemaal sjoko van kan worden. We zeten alle zeilen bij om een slagveld te voorkomen en de groep bij elkaar te houden. Niet evident zo blijkt af en toe.

Lange Munte nemen we in de makkelijke richting. Dat wil zeggen: omgekeerd als in de koers en – vooral op het eind- in dalende richting. Het is hier dat Boonen veelvuldig vooraan reed. Maar nooit won. Twee namen die spontaan in mij opkomen zijn Vanmarcke en, in overtreffende trap, Stannard. Lange Munte is een kruising van de Champs Elysées en een Vlaamse kasseiweg. Er staat geen Arc de Triomphe maar als je van de steentjes af fietst zit je rit er virtueel op. Wat rest is goedlopend asfalt, overwegend vals bergaf.

Flitsen

Voor je het weet fiets je dus in Gentbrugge de Arsenaalsite op, waar Jaegher zijn goednieuwe atelier voor ons openstelt en Foodmaker is er ook weer aanwezig. Ik zie een caravan vol pasta en een krat Thrive bier, goed voor de recup. De loods is nu de knappe werkplek van Jaegher, wat hen in staat stelt de productie op te drijven. “In Flanders, you cycle before you walk.”, staat er te lezen. Tom stapt, maar fietst niet vandaag. Hij tekent er present (dat is geen virtual reality) en laat zich flitsen en selfie’en met de deelnemers. Die benen zien er nog steeds ‘kloek’ uit. Had ik ze maar af en toe een klein beetje, Boonens benen. Dan reed ik ook op de grote molen flitsend die Taaienberg op.