Gravelend rondom Brussel in het groen

Tervuren-city. Bij de start is het verrassend droog en zonnig. Nochtans is de hele dag regen en gedonder voorspeld. Startnummer en bevoorrading oppikken, even vloeken op het verplichte mondmasker dat de zonnebril onmiddellijk doet aandampen en weg zijn we. Bijna onmiddellijk duiken we het bos in. “Is dit al het Zoniënwoud?”, vraagt iemand in ons groepje. We zijn van het verre Meetjesland, onbekend met de streek en niemand heeft het parcours vooraf bestudeerd. Reuzen van bomen kijken neer op de zwoegende lijven. Jip, dit is het Zoniënwoud. Hectaren en hectaren bos in een glooiend patroon. Het is geen meter vlak. Op het eerste gezicht lijk je op kracht boven te zullen geraken, maar vaak is het toch bijschakelen geblazen. De ene korte helling volgt de andere op. Op één technisch stuk na, rij je vooral kilometerslang over brede, goed aangelegde grindpaden. Een fijne passage door het bos.

Gravel of MTB?

We fietsen met de klok mee en rijden westwaarts. Zodra Linkebeek en Sint-Pieters-Leeuw in zicht komen, maakt het bos plaats voor open vlaktes. Ook hier weer een aaneenschakeling van fijne offroad baantjes langs kouters, velden en boerenwegels. Het gaat constant op en af. Ik merk nog altijd veel mountainbikes onder de deelnemers. Op zich niks verkeerd mee natuurlijk. Toch is het parcours perfect te doen met een gravelbike. Dat was in de eerste tocht van de Yuzzu Gravel Series in Houffalize net iets anders. Die reed ik ook met de gravelbike, maar op sommige technischere stukken of steile afdalingen wenste ik soms dat ik een mountainbike onder mijn kont had. Hier niet. In de lagergelegen gebieden is ‘t soms wat schuiven in de modder, maar omdat ik voldoende profiel op mijn banden heb, raak ik overal door zonder voet aan de grond te zetten.

Vlaggen en vogels

Regelmatig moeten we een drukke steenweg over. Elke keer is het een bruuske cultuurshock om uit de stille natuur opnieuw in het verkeersgewoel terecht te komen. Precies of je bent elke keer vergeten hoe dicht je bij een van de drukste wegennetten van het land aan het fietsen bent. Af en toe moeten we ook een woonwijk door, vaak met vlaggen aan de voorgevels, Vlaamse Leeuwen en Belgische driekleuren dagen elkaar uit. Iets doet vermoeden dat de vlaggen er niet alleen tijdens het EK voetbal hangen. Gelukkig zijn de passages in de bewoonde wereld van korte duur en duik je snel weer de rust en de natuur in. In enkele seconden tijd wordt het zo goed als opnieuw muisstil op wat gekwetter van vogels na. Alsof iemand de stekker van de geluidsinstallatie heeft uitgetrokken.

Overleg

Na de eerste bevoorrading is er de splitsing. Overleg. Gaan we zoals gepland voor de langste afstand? Ook al voorspellen ze bakken regen na de middag? We amuseren ons te hard om de trip in te korten en slaan af naar de 120 kilometer. Gravel 19 staat voor de 19 Brusselse randgemeentes die op de route liggen. Alleen de tocht van 120 kilometer brengt je helemaal rond Brussel. De korte afstanden blijven ten zuiden van de hoofdstad. Op de kouters krijgen we af en toe de skyline van Brussel te zien. Intussen schuift gemeente na gemeente onder de wielen door.

Zwetende koning

En dan plots na de tweede bevoorrading, in de buurt van Meise, volgt de ontmoeting van de dag. Een groepje van vier jogt onze richting uit. Op kop: Koning Filip. Gevolgd door een paar meejoggende bodyguards. De rij wordt afgesloten door twee gepantserde auto’s. Er is ongeloof bij de fietsers die in onze buurt rijden. “Was hij dat nu echt?” Ja dus. We fantaseren over hoe absurd zo’n looptochtje moet verlopen. Overleg met de secretaris van ‘t paleis of er wel tijd is om te gaan lopen. Overleg met de bodyguards: hebben die altijd hun sportkledij en -schoenen bij? En hoe verloopt een sollicitatiegesprek bij een nieuwe bodyguard? “De koning jogt aan 10,5 per uur, haal jij dat tempo vlot?” Afin. Respect dat hij ‘t doet. Als ik ga lopen, doe ik dat meestal alleen om mijn hoofd te legen. Dat zit er voor hem nooit in. Toch zag hij er ontspannen uit. Zou hij onder een schuilnaam op Strava zitten? Een Filip van België vind ik alvast niet op Strava terug. Zal niet mogen van Staatsveiligheid.

Sightseeing

Kort na de ontmoeting zetten we een lange afdaling in met een overweldigend zicht op de noordkant van Brussel met het Atomium en de VRT-toren. We merken rechts donkere wolken op die zich samenpakken. Gelukkig draaien we linksaf. Voorbij Grimbergen wordt het vlakker. Mocht de wind niet stilaan in het nadeel blazen, zou dit een mooi recuperatiestuk zijn tot voorbij Steenokkerzeel. Dit stuk is zo compleet anders dan het Pajottenland maar ook weer genieten. Of je nu onverhard fietst op een singletrack langs de Zenne of op een breed grindpad met zicht op de vliegtuigen en de controletoren van Zaventem, het landschap verveelt nooit. Pluim op de hoed van parcoursbouwer Kristof Gerits van Golazo. Die heeft er een memorabele ervaring van gemaakt. Eén minpuntje waar de organisatie niks aan kan doen: verdwenen pijlen. Op sommige kruispunten zien we achtergebleven tyraps als stille getuigen van vandalenstreken. Het doet nu helemaal denken aan De Gordel, waar ze ook elk jaar met saboteurs te maken kregen. Gelukkig blijft het bij ons bij wegnomen pijlen en komen we nergens uitgestrooide nagels en duimspijkers tegen. Bovendien kregen we vooraf de gpxen van de organisatie, zodat we nooit verloren rijden.