BLOG: Yuzzu Nationaal Park Gravel – Gravel en genieten met grote G

Ondanks het str*ntweer blijken heel wat fietsers richting Maasmechelen af te zakken, zo getuigen de vele fietsendragers die we op de snelweg tegenkomen. We, dat zijn ikzelf en kameraad-fietser Jef, die ook voldoende moed gevonden heeft om de regen te trotseren. Al zou het geleidelijk aan wel droger worden volgens de verschillende weer-apps. Net zoals we geleidelijk aan van de coronamaatregelen verlost zouden geraken. En dus zijn we goed voorzien van regenjasjes om onszelf naar de start aan het voetbalstadion van Patro Eisden te begeven. De ruime parking loopt al goed vol voor deze veelbelovende tocht.

Cake en koffie

Op het parcours van de honderd kilometer zijn onderweg drie bevoorradingsposten voorzien. Jef rekende echter ook op de mogelijkheid om aan de start al sportdrank te kunnen nemen. Jammer maar helaas, hij zal het tot aan de eerste bevoorrading moeten rekken op water en de 6D Energy Cakes die we aan de start meekrijgen. De heerlijke koffie van Il Magistrale zet ons in ieder geval al goed op weg. Terwijl ik nog sta te blazen om het zwarte goud te koelen, is Jef met zijn befaamde stalen slokdarm al vertrekkensklaar.

Wie zijn ze, wat doen ze en wat drijft hen?

Na nog geen vijftien kilometer voel ik de ondergrond onder mijn kont harder dan ik zelf zou willen. Dat komt ervan als je in zeven haasten zelf nog even voor een tubeless setup zorgt. Een lekkend ventiel is de boosdoener. Een beetje gefoefel aan het rubberen dichtingsringetje en de borgmoer, terug wat lucht bijblazen en we zijn weer vertrokken. Vanaf de kant is het indrukwekkend om te zien hoe de eindeloze sliert van fietsers zich hier door de natuur begeeft. Dat gravelen voor iedereen is, blijkt uit het allegaartje dat ons passeert. Van 26 inch mountainbikes, tot moderne hardtails en fully’s, crossfietsen en een resem gravelbikes, we zien het allemaal passeren. In korte broek, dik ingeduffeld of voorzien van dikke tassen, Paul Jambers zou hier een uitstekende reportage kunnen maken. Gravelaars: wie zijn ze, wat doen ze, en wat drijft hen? Naast de beleving is het vooral het parcours waarmee de organisatie hoge ogen gooit. Voormalig profrenner Bram Tankink, intussen helemaal verslaafd aan gravel, heeft Picasso-gewijs een echt pareltje geschilderd. Al moet het wel gezegd dat het canvas waarop hij heeft geschilderd, het nationaal park Hoge Kempen, verre van blanco is. “De mooiste offroad tocht die ik ooit reed”, zou compagnon Jef later in de terugrit naar huis bekennen.

Afsluiten met een hoogtepunt

Als meester-tactici hebben de organisatoren en de parcoursbouwers het beste tot het laatst bewaard. Een rondje rond het water van het domein Terhills – de enige plaats trouwens waar de ondergrond even wat onaangenamer is omwille van de vele boomwortels onder het asfaltpad – wordt afgesloten met een letterlijk en figuurlijk adembenemende beklimming richting de top van de honderd meter hoge vroegere mijnterril. Ondanks de ijzige wind nemen we de tijd om de omgeving gade te slaan en een paar foto’s te nemen. Om vervolgens na een meer dan belonende afdaling plots terug in Maasmechelen te staan. Met een geweldig gevoel kruipen we terug onze warme auto in. Wat een wondermooi en afwisselend parcours was dit. Genieten met de grote ‘G’. Wat moet dit wel niet geven bij mooi weer. Daar zijn we heel benieuwd naar, en dus hopen we op een volgende editie in betere omstandigheden. Hier komen we zeker nog terug.