100% Getest: KOGA Colmaro Extreme Anniversary Edition

… en bleef eerlijk gezegd aanvankelijk een beetje staan. In de vloedgolf aan testfietsen van de Racefiets van het Jaar-verkiezing kwam de Koga er ‘ineens’ en ‘zomaar’ bij. Zonder specifieke directieven of verwachtingen en zelf hadden we ook niet meteen een idee wat we er mee aan moesten. Want een aluminium gravelbike met verende voorvork, carbon wielen, 50 mm brede banden en een elektronische aandrijving, daarvan moesten de redacteurs die nog over een volle haardos beschikken toch ook eventjes door de schedelbegroeiing krabben.

De riem eraf

Kern van de zaak is bij de Koga Colmaro een triple butted aluminium frame met een balkvormige onderbuis en een opmerkelijke achtertrein. Terwijl de meeste hedendaagse frames ofwel met een heel laag aangezette staande achtervork werken of die staande achtervork een boogvorm meegeven zodat die een beetje kan flexen, dan is de staande achtervork van de Colmaro net in de ‘omgekeerde’ richting gebogen (naar boven dus). De lasnaden op de liggende achtervork zijn aan de forse kant maar wel netjes afgewerkt, de trapaslagers worden met schroefdraad in het bracket gezet. Omdat je de Colmaro in de ‘Koga Signature’ serie ook met een riemaandrijving kunt configureren, is de rechter staande achtervork deelbaar. Dat ziet er een beetje vreemd uit en is een aandachtspuntje. Voor de eerste testrit bleek dat de Torx-bout waarmee de twee delen van die rechter staande achtervork aan mekaar vast zitten wel wat meer spanning kon gebruiken waardoor het achterwiel maar wat in de achtertrein zat te wielen. Soit, met wat omwentelingen van de Torx-sleutel was het probleem snel van de baan.

(Lees verder onder de foto’s)

Split de pen

Het frame is ruim voorzien van nokken voor bidonhouders en bagage, de Colmaro is dan ook een gravelbike die veel meer gebouwd is in functie van avontuur en niet zozeer voor snelheid. Je vindt nokken op de onderbuis, zitbuis, bovenbuis en aan de onderkant van de onderbuis, vlak voor het bracket. Dat de ongebruikte nokken met onnozele plastic splitpennetjes worden afgedicht hoort simpelweg niet op een fiets uit deze prijscategorie, dat moeten inbusboutjes zijn en daarmee basta. De kabels lopen onder het stuur langs en dan de balhoofdbuis in, de combinatie van een aluminium stuur en stuurpen met Koga merklogo ziet er goed uit en is ruim instelbaar. Het JD-RA120A stuur wordt door Tranz-X geproduceerd en koppelt een reach van 70 mm aan een drop van 130 mm en 16° flare. De Suntour GVX32 verende voorvork heeft 32 mm binnenpoten, biedt veertig millimeter veerweg is standaard voorzien van een kort spatbord. Preload en demping zijn instelbaar, al is de stelbout van de demping lastig bereikbaar. Er zit een standaard 12x100mm steekas in, netjes compatibel met alle soorten wielsets dus. Koga biedt de Colmaro Extreme Anniversary Edition standaard aan met een merkeigen wielset met 38 mm hoge carbon velgen, Shimano verving deze door een stel WH-RX880 wielen met 32 mm hoge carbon velgen die met hun buitenmaat van 30,7 mm en binnenmaat van 25 mm geschikt zijn voor banden van 32 tot 50 mm breedte. Net breed genoeg dus om de Schwalbe G-One Bite banden in 50 mm breedte te mogen ontvangen. Koga monteert die met binnenband op de Colmaro, Shimano zette de banden voor ons wel tubeless en zo hoort het ook.

(Lees verder onder de foto’s)

Aan de ketting

Dat Shimano de wielset verving voor een stel carbon wielen uit hun stock is logisch. Als je als onderdelenfabrikant een testfiets aanbiedt, dan wil je uiteraard dat je producten zo veel mogelijk aan bod komen. Vandaar mijn verbazing dat de KMC X12 ketting gewoon bleef behouden. Oké, die gouden ketting past perfect bij de gouden details op het matzwarte frame, maar Shimano adviseert om altijd ‘complete groepsets te gebruiken, inclusief Shimano ketting’. Dus dan is het wel een beetje vreemd dat ze een testfiets met KMC-ketting de deur uit sturen. Voor de rest liet Shimano de aandrijving onaangeroerd, vandaar de GRX825 12-speed voor- en achterderailleurs met de bijpassende GRX ST-RX825 Di2 rem/schakelgrepen, het GRX RX820 crankstel met 48/31 kettingbladen en de Shimano Ultegra 12-speed 11-34 cassette. De 160 mm grote RT-CL800 remschijven voor en achter zitten ook op Ultegra niveau. De complete groepset ziet er gelikt uit, alleen het crankstel oogt naar mijn aanvoelen nogal gewoontjes. Hollowgram kettingbladen zien er fraaier uit, maar zal je bij de GRX groepen niet aantreffen. Dat is om esthetische redenen jammer, al zullen de gravelaars die veel kilometers rijden en redelijk wat kettingbladen verslijten er net blij om zijn want die Hollowtech bladen zijn ook flink aan de prijs. Om maar te zeggen dat elk nadeel ook wel weer z’n voordeel heeft. De testfiets in maat medium heeft een balhoofdbuis van slechts 120 mm, maar onder de stuurpen zit zo’n toren spacers dat de totale cockpithoogte op 205 mm uitkomt. De JD-SP37.1 zadelpen is eveneens een product van Tranz-X en daarop staat een Selle SanMarco Shortfit zadel met magnesium rails.

(Lees verder onder de foto’s)

Stap het af

Nogal impulsief en zonder veel voorbereiding laad ik de Koga in mijn bus voor zijn eerste opdracht, de barkoude Strade Spek & Ei gravelride van 130 kilometer. Ik doe het rustig aan op de lichtlopende, brede gravelpaden van de noorderkempen en bij dat toeristische tempo valt er zeker te leven met de Colmaro. Met zijn forse gewicht (11,4 kilo zonder pedalen) kost het aardig wat energie om hem na een bocht weer op gang te slingeren, de relatief lichte wielen (ondanks de brede banden) helpen wel om de fiets op tempo te houden. Het 48-tands buitenblad is in de vlakke grensstreek van België en Nederland een zegen in vergelijking met het 42-tands enkel blad dat ik doorgaans gebruik en ook de 11-34 cassette is hier perfect op haar plaats. De stappen tussen de verschillende versnellingen zijn klein zodat je altijd de juiste cadans vindt. De hele dag kan ik de lock-out van de voorvork onaangeroerd laten, de paden zijn hier niet zo technisch of veeleisend dat voorvering een meerwaarde kan bieden. De vijftig millimeter brede banden klaren de klus probleemloos, of toch aan de voorkant. Ondanks de brede tubeless banden en het comfortabele Selle Sanmarco zadel heb ik na de rit wat rugpijn. Enerzijds omwille van de wel heel korte zithouding, anderzijds omdat de aluminium Tranz-X zadelpen van de stugge soort is. Werd het mijn fiets, ik gooide er meteen 75 euro tegenaan voor een comfortabelere carbon zadelpen.

Een beetje liefde

Was ik na de eerste kennismaking met de Colmaro niet meteen een vat vol enthousiasme, dan verandert dat serieus tijdens een weekje Girona met daarin een paar pittige gravel rides, al moet je daarvoor wel de juiste mindset vinden. Doe vooral geen moeite om een helling zo snel mogelijk naar boven te knallen met de Koga, daar is ie simpelweg niet voor gemaakt. Schakel gewoon naar dat 31-tands binnenblaadje en achteraan naar kransje 34 en peddel op je gemakje naar boven. Dat gaat heerlijk soepel en de G-One Bite banden helpen je met een bak tractie die in de buurt komt van wat een echte mountainbikeband in de aanbieding heeft. Schakelen onder belasting wil wel (ja, ook met de KMC ketting), al gaat dat soms met redelijk wat decibels gepaard. En omdat ik niet meer de ambitie of de conditie heb om KOM’s te pakken, doe ik het rustig aan en zet ik de transmissie niet te zwaar onder druk. Een beetje liefde is altijd goed, ook als je op- of afschakelt. Op de weg ben ik een absolute Di2-fan en ook op een prestatiegerichte gravelbike is elektronisch schakelen ongetwijfeld een meerwaarde. Op een volbloed genietersfiets als de Colmaro zie ik minder noodzaak aan Di2 en beschouw ik het meer als een ‘nuttig extraatje’ voor wie het kan betalen.

Lompe Rik

Ben ik soepel peddelend een keienpad naar boven gereden (de Koga is een soort van gravelversie van de Leopard-tank en rolt overal onverstoorbaar overheen), dan begint de pret pas echt als het pad naar beneden loopt. Op mijn eigen carbon gravelbike met vaste vork en 40 mm banden zou ik hier ofwel moeten afstappen ofwel op eitjes moeten rijden om niet van de ene lekke band naar de andere te sukkelen. Niks van dat op de Koga die je eigenlijk bijzonder lomp naar beneden kunt jagen. Op zwaarder terrein bieden de Schwalbes meer grip dan op los grind en op kleine drops maakt de veertig millimeter veerweg vooraan een enorm verschil, al moet je daar wel aan wennen. Het extra comfort van de verend vork gaat in snellere afdalingen soms een beetje ten koste van de stuurprecisie, al komt dat voor een groot stuk omdat het beperkt aantal hersencellen onder mijn kaalkop nog niet de verbinding heeft gelegd tussen een fiets met een krom stuur en een voorvork met vering. Met de vering vast kan ik tot op de millimeter precies insturen, met de vering actief heb ik vaak het gevoel dat de Koga een beetje wijd loopt. Wil je met de Koga nog zwaarder terrein opzoeken, weet dan dat het frame compatibel is met dropper posts. Het Tranz-X stuur ligt prima in de hand en datzelfde geldt voor de GRX rem/schakelgrepen die qua ergonomie redelijk subliem zijn. Omdat ik al jaren met Shimano Di2 rij heb ik geen enkel probleem om de juiste schakelknopjes te vinden, maar ik kan mij voorstellen dat mensen met wat minder Di2-ervaring de schakelknoppen te klein vinden. En met dikke winterhandschoenen (niet nodig als het begin februari in Girona 18 graden is) kan dat probleem nog groter worden.

Lak aan verf

Kan je over de noodzaak van Di2 op een toergerichte gravelbike nog discussiëren, over de meerwaarde van de schijfremmen van de laatste generatie is iedereen het roerend eens. Met twee schijven van 160 mm heb je altijd en overal controle, zeker omdat die 50 mm brede banden een flink contactoppervlak bieden om die remkracht aan de ondergrond over te brengen. Best wel fenomenaal hoeveel remkracht je kunt genereren met zo weinig knijpkracht. Zelf heb ik er geen last van gehad, maar op een toerfiets zou een paar stalen remschijven misschien geen slecht idee zijn want zo’n alu Ultegra remschijf is toch vrij gevoelig voor slag. De carbon wielen zijn wel bombproof want hoewel ik ze op de pittige afdalingen niet gespaard heb (en meermaals dacht ‘O jee, dit gaat fout’), bleven ze kaarsrecht. Nee, Shimano moet je echt niet leren hoe je een goed wiel bouwt. Net zoals je Koga niet moet leren hoe je een frame moet lakken. In de zware afdalingen kreeg de onderbuis een paar flinke kanjers van stenen tegen z’n tater, maar de lak doorstond die marteling probleemloos.

(Lees verder onder de foto’s)

Conclusie

Hoe vreemd deze eend ook is, schotel ze het juiste terrein voor en je zal aan de Koga Colmaro Extreme in Anniversary Edition een prima kompaan hebben. Voor vlakke, snelle gravelrides in Vlaanderen zijn er veel betere fietsen, die vaststelling zullen ze mij bij Koga niet kwalijk nemen. En hoe sceptisch ik vooraf ook was (‘Als je een fiets met 50 mm brede banden en vering nodig hebt, dan ben je eigenlijk een mountainbiker’), toch heb ik mij op de zware paden in de heuvels rond Girona geweldig geamuseerd met de Koga die robuust genoeg is om zware uitdagingen aan te gaan. De aandrijving met dubbel kettingblad is een meerwaarde, of je op een fiets uit deze categorie een elektronische groep nodig hebt blijft onderwerp voor discussie. Koga biedt de Colmaro Extreme Anniversary Edition aan voor 4.499 euro, maar dat is dan wel met de Koga-wielen.

P.S.: Dat ik de testfiets meegriste uit de Grinta!-schuur had alles te maken met de kleur. De combinatie van zwart en goud doet me denken aan een Yamaha R1 motor of de Lotus-racewagen van Ayrton Senna. Zo zie je maar dat kleur belangrijk is.

Meer info over deze robuuste Colmaro vind je op de website van Koga!