Deel dit artikel:

Zand in de motor

Collectief hebben we onze fietsdoelen en -plannen voor deze lente opgeborgen. Ook onze vertrouwde bloggers worden gedwongen tot improviseren en het zoeken naar alternatieven, maar ze blijven wel wekelijks berichten over hun ervaringen op en naast de fiets.

Zal Mitch nog dokkeren?

Toegegeven: de Australische kasseispecialist Mitch Docker is niet de bekendste renner in het peloton. Maar hij is wel een stijlicoon op de fiets, een getalenteerd podcast-presentator naast de fiets, en bovenal een uiterst sympathieke peer. Toen mijn vrienden en ik vorig jaar een heuse Belgische fanclub voor hem oprichtten, hadden we nooit durven dromen dat het zo’n vaart zou lopen. Onze Instagram-pagina telt ondertussen een pak volgers, we verscheepten tientallen wielerpetjes naar alle uithoeken van de wereld, schilderden ‘MITCH’ op het wegdek van verschillende hellingen in de Vlaamse Ardennen en we houden regelmatig persoonlijk contact met ons besnorde idool. Dit voorjaar zou de Mitch Docker Fanclub echter naar de grote plateau schakelen. Ons verlof voor de Driedaagse De Panne was aangevraagd, we wisten perfect op welke kasseistrook van Roubaix we zouden postvatten, de scenario’s voor een heuse YouTube-vlog lagen klaar, we zouden een spandoek maken… Helaas. Corona gooide roet in ons feestmaal. No Mitch, no party. Voorlopig moeten we het dus doen met de herinneringen van vorig jaar. En rest er mij niks anders dan van #Ridesolo te doen met zo’n petje op mijn kop. Respecteren jullie ook de social distance? Dan zien we onze favoriete cultheld hopelijk snel weer over de kasseien ‘dockeren’. (Bart)

Het (wijs)vingertje

“Fiets Wijs!” De sensibiliseringscampagne voor fietsers waar Grinta! een van de drijvende krachten achter is, vraagt al jaren om hoffelijkheid onder fietsers. Geen afval achterlaten, de verkeersregels respecteren, altijd een helm dragen … je kent de hele rimram intussen wel al. In deze corona-tijden kunnen we de slogan “Fiets Wijs!” eveneens als credo gebruiken. Er zijn nog altijd hardleerse wielertoeristen die oordelen dat de quarantaineregels voor iedereen gelden behalve voor henzelf. Ik woon op een steenworp van de Nederlandse grens. Met de wind uit noordoostelijke richting is het vloeken dat ik de grens niet over mag, om idealiter met tegenwind te kunnen vertrekken en op het einde met de wind vol in de rug naar huis teruggeblazen te worden. Frustrerend ook omdat over de grens het Nederlandse asfalt nu eenmaal beter bolt dan de gebarsten betonbaantjes van het Meetjesland. Ik heb nu al een paar keer de baantjes vlak langs de grens gevolgd, langs politiecontroles, neergestorte zandhopen, betonblokken en geparkeerde containers om de wegen af te zetten. Ernaast, nooit erover.

Geen excuus

Op mijn laatste tocht zag ik vlak mijn neus op een kruispunt vanuit een zijstraat twee fietsers zo’n grenspost naderen. Geen politie, wel een nadarhek en een grote container van berm tot berm. Ik zie ze afstappen, fiets in de hand de berm in en hup aan de andere kant van de grens hun been weer over het zadel kletsen. Op dat moment haal ik hen in. Ik kan het niet laten. Mijn bloed kookt. “Bedankt, mannen, dankzij types als jullie mogen we straks helemaal niet meer buiten komen. Goed gedaan.” Het zijn allesbehalve jonge mannen. Al lang hun pensioen gepasseerd zie ik. De man dichtst bij mij prevelt vanonder een grijze dikke snor iets quasi onverstaanbaars. Iets over “mijn eigen zaken”. Wel meneer, met alle excuses – alhoewel, doe toch maar zonder excuses – jou terechtwijzen IS me bemoeien met mijn zaken. Als er straks door te veel wangedrag een beperking komt op de lengte van onze ritjes, dan is het door het gedrag van JOU en gelijkgestemden dat IK, die me wel aan de opgelegde maatregelen hou, ineens ook in mijn trainingsmogelijkheden beperkt word.

Tante Nonneke

Heb ik zin om mijn fiets in de auto te gooien en toch naar de Ardennen te rijden voor een eenzame klimtraining? Ja, zal wel zijn! Zou het gevaarlijk zijn? Geen idee. Doe ik er een vlieg kwaad mee? Ik wil eventjes niet meedoen aan het opbod van frustraties over het al dan niet nuttig zijn van sommige maatregelen. Om een maatschappij te beschermen verdwijnen individuele belangen en verzuchtingen (zeker als het gaat over het uitoefenen van ocharme een hobby) nu eenmaal op de achtergrond. Er moeten ergens grenzen getrokken worden. Liggen ze op de juiste hoogte? Zijn ze te streng? Niet streng genoeg? Dat zullen we binnen een paar maanden of jaren pas kunnen evalueren. Wees alvast blij dat die lijn niet op één kilometer van je deur ligt zoals in Frankrijk. Nog geen twee kilometer na die grenshoppers kruisen andere wielertoeristen mijn pad. Ze zijn met drie. “Eentje te veel he,” roep ik. Ik voel me stilaan Tante Nonneke. (Joyce)

Zandstuiverij

“Ritten van meer dan honderd kilometer?” Mijn collega Boubker stelde de vraag in tempore non suspecto.  Hij is best sportief  – hij liep de Antwerpse 10 Miles en beoefende jarenlang karate – maar van fietsen snapte hij de ballen. Wanneer ik hem vertelde over mijn fietsvakanties, zag ik hem twijfelen. Zoveel kilometers? Zo snel? En geloof me, ik dik mijn bescheiden prestaties niet aan zoals de doorsnee hengelaar van elke stekelbaars een volgroeide karper maakt. Boubker heeft Marokkaanse roots, hij is geboren in Zagora. Die stad wordt de toegangspoort tot de Sahara genoemd en zand is nu eenmaal niet de meest geschikte ondergrond voor tweewielers.
Ongeveer een jaar geleden kwam hij me enthousiast een foto tonen van een groepje getaande jonge mannen in kleurig lycra, poserend met hun VTT of velo met koersguidon. Via Facebook had hij ontdekt hoe enkele van zijn jeugdvrienden een wielerclub hadden opgericht: Draa Eco Cyclotourisme. Mij leek het meteen een leuk idee om eens te verbroederen met die kerels en eindelijk het land te doorkruisen waarmee ik beroepshalve zoveel te maken heb.

Hoop versus gezond verstand

Twee middagpauzes verder was alles in kannen en kruiken. Boubker zou een fiets kopen en beginnen trainen om samen met mij en enkele kompanen van Marrakech, via het Atlasgebergte, naar zijn ouderlijk huis te fietsen. De lokale fietsclub zou ons tegemoet komen om gezamenlijk de laatste etappe af te werken.
In maart kan het nog ferm winteren op grote hoogte en daar kan je maar beter vestimentair op voorbereid zijn. Toch ebde mijn interesse voor de weersvoorspellingen weg naarmate de datum van de afreis naderde, de updates over afgelaste vluchten naar Marokko slorpten alle aandacht op. Vertrekken of niet vertrekken, dat werd de question.  Hoop voortdurend in conflict met het gezond verstand. Minder dan twaalf uur voor boarding werd onze missie noodgedwongen afgeblazen.
Om de teleurstelling van me af te trappen, trok ik nog diezelfde dag met een vijftal kameraden een lus over vertrouwde wegen. ‘s Anderendaags deed ik dat nog eens over met twee gezellen.  Na drie dagen had ik het begrip social distancing onder de knie en sindsdien fiets ik alleen. Op Strava benoem ik mijn ritten wel naar de geplande etappeplaatsen. Telouet aan de Rupel, Agdz aan de Nete en Zagora aan de Willebroekse Vaart. Om de gemiste hoogtemeters van het Atlasgebergte te overwinnen, boek ik één dezer een aller-retour naar het coronavrije eiland Watopia. (Luc)

Ondertussen loopt op Instagram Stories nog altijd onze sensibiliseringscampagne met de hashtag #ridesolo.  Als je ook zo’n fietsfoto in de pijplijn hebt zitten, vergeet dan niet de account @grintamagazine te taggen, zodat we jouw beeld kunnen delen op onze pagina.
Alvast bedankt, stay healthy en laten we met z’n allen de coronacurve ombuigen!

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE