X-Mass Ride 2023: één record, veel goede voornemens

Het is mijn zevende deelname op rij. Ik heb ze allemaal meegemaakt, de X-Mass Rides. Drie jaar heeft het geduurd vooraleer ik doorhad dat er een dubbele ‘s’ staat om te verwijzen naar de grootte van het kerstpeloton. Ik ging op de foto met Roger ‘Cockske’ De Cock, toen nog de oudste in leven zijnde winnaar van de Ronde van Vlaanderen. Ik ging op de schoot bij de kerstman en koesterde het Grinta! X-Mass Ride petje dat we ooit kregen. Ik reed rond met een fluo hesje en met een kerstmuts. En ik ging in een hoekje huilen toen Corona roet in het eten van de kerstrit gooide.

Het recept

Ik weet natuurlijk na al die jaren hoe het gaat en wat me te wachten staat. Ongeveer honderd mensen komen samen in het centrum Ronde van Vlaanderen, eten er koffiekoeken en drinken er koffie. Ze trekken er in een groot kerstpeloton op uit en worden begeleid door enkele motards die alle wegen vakkundig afzetten. We rijden over enkele hellingen en komen honderd kilometer later met relatief frisse benen terug om er een mooie goodiebag in ontvangst te nemen. Zo gaat het altijd, en even vaak is het plezant. De kerstrit ontgoochelt niet, het is nooit saai. Ook dit jaar stond ik weer te popelen.

Rechtsaf

De motards zijn dit jaar zowaar gevallen, of de kalkoen is hun zwaar gevallen. In elk geval: geen motards. Een klein gemis toch wel. Het peloton is ook een beetje gehalveerd, al is het nochtans prima fietsweertje. Geen erg, het maakt op zich niet veel uit als er 20 of 70 man in mijn wiel zit. Er zijn ontbijtkoeken met koffie en de koers wordt toch gemaakt op de hellingen. Over een modderig baantje rijden we richting eerste helling van de dag: de gevreesde Koppenberg. Ik zet me diep in het zadel, helemaal schrap voor deze stevige beklimming. Rechtsaf?! Huh?! De Koppenberg schuift links voorbij en verdwijnt in mijn ooghoek. Op naar de volgende. Ik herken het meteen, de Broektestraat. We komen van de andere kant als de profs in de Ronde. De weg begint langzaam te hellen: de Kwaremont komt eraan. Even tempo maken voor we de kasseien aanvatten. Hopla, daar ga… gaat de groep rechtsaf. Huh?! Ook de Kwaremont schuift links voorbij. De Nieuwe Kwaremont steken we over, en al snel komt een andere straat in beeld: de Buyssestraat. Prima, kan ik mijn kerstvorm, gebaseerd op ruim drie fietsloze weken en een gourmetschotel, etaleren. Rechtsaf?! Alweer. De Kluisberg schuift links voorbij. We fietsen rond de bergen; ik geef het op. Deze parcoursbouwer is expert in het rijden tussen hellingen.

Armand

Er gebeurt verder bijzonder weinig. Geen lekke banden, geen afgebroken derailleur, niemand die de gracht induikt en ook alle sleutelbenen blijven intact. Het is een beetje saai. Een trainingstocht achter twee brommers vooraan. De grootste animo is een politiewagen met sirenes die voorbij wil. De koers gaat vandaag in de andere richting. In die richting zien we ene Lampaert voorbijschuiven. Ook de kalkoenkilo’s aan het verteren. Wij doen vandaag welgeteld één officiële helling: de col de Jubaru. De eerste col van België en met zijn volle 99 meter hoogte een bijna oninneembare stelling. Daar waar Armand Jubaru in 1897 tijdens zijden afdaling het leven liet. De côte de la Croix Jubaru werd in 1985 als col erkend door de Club des Cent Cols, op initiatief van de Club Union Audax uit Doornik. Armand kreeg de eer.

Er wordt dus toch geklommen. Stilaan valt alles in zijn plooi; ook de wegen zijn hier inmiddels netjes afgezet. Dwars. Door wegenwerken. Ondertussen brommeren ze op de eerste rij naarstig verder richting Expo Kortrijk, waar straks alweer een volgende editie van Velofollies wordt gehouden. Van 19 tot 21 januari heerst hier dan een drukte van jewelste, maar nu fietsen we gewoon naar binnen om er warme tomatensoep en brood te smullen. Het is helemaal niet koud buiten maar smaken doet het warme soepje wel. Mijn toetje, de suikerwafel, verdwijnt in de achterzak. Te veel gekletst, te veel blije gezichten, te veel sfeer voor de wafel. Het vet is nog niet van de soep.

Wafel

De stop ligt na twee derden van het parcours. Weet ik veel dat er geen tijd meer zal zijn om dat gesuikerd wafeltje naar binnen te werken. De wind staat vanaf nu in de rug, en vooraan willen ze overduidelijk al te graag de cross in Gavere van bij de start zien. Ik vind nog net de tijd om het met Fré over The Waffle Ride te hebben. Niet die in de Verenigde Staten maar een nieuw gravel event in Beernem. Drie lussen van 55 kilometer die ja kan afleggen in een volgorde naar keuze, leuk concept. Passie voor gravel en terreinkennis van de regio gaan er daar deze zomer ongetwijfeld een leuk event van maken. En er is een wafel bij aankomst, dat alleen al is een goede reden. Een wafel zal er bij deze X-Mass Ride ook enkel bij de aankomst zijn, dat is duidelijk. Al fietsend zal het me niet lukken. Op de finale strook van de Ronde knallen we naar de eindstreep. Het is nu een derny race in groep. Aan dit tempo zijn we nog ruim op tijd om sandwiches en chocoladekoeken te smullen vooraleer de cross start. Ik reed een PR (dixit Strava) op de laatste kilometer van de Ronde, dus ben dit jaar erg vroeg in vorm. De suikerwafel wordt verorberd bij het inladen van de fietsen. Het opgedroogde zand van mijn laatste rit met deze fiets, vier weken eerder, siert nog steeds mijn kader. Eindelijk heb ik de juiste trainingsmethode gevonden. Er volgt snel een special edition van de ‘Beter worden’ podcast: ‘Niks doen’.

Goede voornemens

Jammer genoeg geen Cockske meer bij aankomst, en ook geen kerstman om op de schoot te gaan. Er is uiteindelijk wel een Kwaremont, à volonté nog wel, en sandwiches en goodiebags en tombola en sfeer. Er waren de makkelijke trainingskilometers in groep, waarin we heel erg stiekem nog meer dan 600 hoogtemeters verzamelden op een route zonder hellingen. Het was helemaal niet saai, het was rustig peddelen in de drukke eindejaarsperiode vol eetfestijnen. Frisse lucht om te herademen. Er waren blije gezichten en er is wellicht her en der al een goed voornemen genoteerd. Zoals bij mij. We gaan er weer vol tegenaan. Morgen poets ik die fiets.