Wat schaft de pot?

pasta met olijfolie

straks is het weer koers

De auto in voor een trip richting zuiden. Eerste tussenstop Luxemburg. Al afgelegd: een kleine 300 km. De kinderen luchten, de benen strekken. Goedkoop (nu, ja) tanken. 50 euro de tank in. U snapt het plaatje?

Milaan-Sanremo loopt ongeveer over dezelfde afstand. Renners zijn geen auto’s, maar moeten ook wel hun tank vullen. Weet u wat onze vriend Alessandro Petacchi naar binnen speelt? ‘La Gazzetta dello Sport’ keek even mee in de spreekwoordelijke potten.

We zijn ongeveer even oud; de Speer van La Spezia, de gentleman-sprinter, Ale Jet (bijnamen in overvloed) en ik (bijnamen gecensureerd door de redactie). Benieuwd wat Peta zoal in zijn kas slaat voor zo’n gigatrip. Ik sukkel zelf namelijk af en toe met de combinatie eten-sporten. Als ik op een duurlooptraining van twee uur vertrek, moet ik volledig nuchter zijn. Anders loopt het mis. Koolhydraatrijke drankjes zijn mijn benzine. Of het gezond is, weet ik niet, maar zo werkt het voor mij. Fietstochten van 300 km heb ik nog niet gedaan. 100 à 120 km volstaan ruimschoots. (Het zitvlak geeft het dan immers op.) Ik kan in tegenstelling tot het lopen wel eten VOOR een fietstocht en tijdens krijg ik soms een ongelofelijke trek in zoetigheid. Nogal paradoxaal vind ik dat. Gezond doen en zoetigheid binnenspelen. Het tegenovergestelde van in McDonalds een slaatje bestellen.

Alessandro begint VRIJDAGAVOND met 150 g pasta, 150 g rijst, 200 g kipfilet, een beetje gekookte aardappelen, groenten en een stukje taart. Of hij daar dan nog een glaasje lekkere Toscaanse wijn bij drinkt, wist de roze krant niet te melden.

ZATERDAG, de dag dat het moet gebeuren, begint al om 6.15 uur met toast met confituur, lauwe melk met suiker. Dan tien minuutjes rust en dan vliegen 100 gram pasta met olijfolie en een beetje parmezaankaas, een omelet van 2 à 3 eieren en 1 of 2 tassen koffie erdoor. Ik vermoed dat onze vriend dan toch even terug op bed gaat liggen?

Om 9.20 uur leest de menukaart: 4 broodjes met honing, 2 energierepen, 2 drinkbussen met thee en water. Het idee alleen al bevalt mijn maag niet echt. Als middagmaal neemt Alessandro ongeveer hetzelfde en rond 15 uur begint hij aan de gels met koolhydraten. Als je ziet hoe zo’n renner er na de aankomst uitziet vraag je je af of er nog één microgrammetje van deze berg eten in zijn lijf zit. Ik vermoed van niet… Veelverbruikers zijn het, coureurs. Niet moeilijk dat er zovelen na hun carrière opblazen…

Ik heb moeten leren eten tijdens het lopen. Ook eten tijdens het fietsen ging van in het begin niet vanzelf. Voeding is een essentieel onderdeel van het sporten maar het is alleszins toch een bijzonder mysterieus onderdeel voor mij. De laatste kilometer van Milaan-Sanremo zie ik trouwens in ’t Gaverhopke. Een brouwerijtje in Stasegem. Ze creëerden ’t Koerseklakske, een lekkere blonde, ter gelegenheid van Desselgem, Dorp van de Ronde 2010. Het zal op paasdag zes jaar geleden zijn dat Desselgems bekendste inwoner, Briek Schotte overleed. Ik zou wel eens willen weten wat IJzeren Briek tijdens zijn carrière at. De wielertoeristen druppelen binnen. Ze bestellen allemaal een Koerseklakske… Soms moet een mens het niet te moeilijk maken.

milaan-sanremo

300 km

genoeg gegeten