Wanneer lijden genieten wordt

Ik ben nooit een mathematisch wonder geweest maar in de uitkomst van de optelsom die in de brochure van de fietsregio Alta Badia staat, kan ik me best vinden. Er staat: ‘Een bergje + een fietsje = Alta Badia’. Die formule vind je niet alleen in de brochure maar prijkt ook op talrijke wapperende vaandels die je slag om slinger langs de kant van de Zuid-Tiroolse wegen spot. De vakantieregio Alta Badia, ook wel het zuidelijke dal Val Badia of Hochabtei genoemd, is een heerlijke bestemming voor een fascinerende vakantie. En vooral: voor een schitterende fietsvakantie. Dat hebben 36 lezers van Grinta! deze zomer aan den lijve mogen ondervinden. 36 lezers uit heel Vlaanderen, twee uit Nederland ook en zelfs eentje uit… de Verenigde Staten (maar daarover later meer). Met twee fietshotels in San Cassiano en Badia als uitvalsbasis tekenden we voor een ultieme zeven dagen durende Dolomietenbeleving. Een totaalervaring. Helemaal centraal stonden (natuurlijk) de dagelijkse fietsritten. Want daar was het ons toch om te doen: het fietsen. Met veel ontzag voor de massieve natuurpracht tackelden we met z’n allen de Dolomietencols van de Sellaronda, het massief dat als de speeltuin van Grinta!’s peloton mocht worden beschouwd.

Sellaronda Bike Day

De Dolomieten bepalen het beeld van Alta Badia. Ze vormen niet alleen het decor van een spectaculair landschap maar bieden fietsers ook ontelbare mogelijkheden voor een bijzondere vakantie. Campolongo, Pordoi, Sella, Gardena, Valparola, Fedaia, Giau, … Namen als klokken. Deze pittige Girocols liggen er op een zakdoek, klaar om overwonnen te worden. Na de aankomst, de check-in en verwelkoming van alle lezers op zaterdagavond, meldden we fijntjes dat op fietsdag één de Sellaronda op het programma stond. 51 km, 4 Dolomietencols en 1.780 hoogtemeters. Mooi om te roderen en kennis te maken met het klimwerk. Nog een extra reden om te starten met de Sellaronda was het gegeven dat net op die zondag 22 juni het hele traject van de Sellaronda verkeersvrij werd gemaakt. Op de jaarlijkse Sellaronda Bike Day is de fietser immers al he-le-maal koning in Alta Badia. Op die dag geen voorbij scheurende motards, geen tuffende oldtimers, caravans of blitse Ferrari’s op de route. Nee, alleen fietsers. Zalig natuurlijk. Dat vonden ook lezers Ludwig, Jan en Mario: “De Sellaronda Bike Day was het hoogtepunt van de week. Alleen jammer van het slechte weer…”
In de laatste kilometers van de Passo Pordoi – de Gardena en Sella hadden we al achter de rug – begonnen de wolken inderdaad samen te trekken en ging het regenen. Zo nu en dan zelfs behoorlijk hard. Een domper om de Dolomietenweek mee te openen natuurlijk. Maar niemand die er de moed bij verloor. Dit zijn flandriens (inclusief twee flandriennes!) weet u wel. Zelfs de warme uitnodiging om wat te schuilen en op te warmen bij een kopje thee in Hotel Savoia, op de top van de Pordoi, sloegen de meesten vriendelijk in de wind. “We vinden onze weg wel naar het hotel.” Met enkel nog de Campolongo vanuit Arabba voor de boeg en de duik richting La Villa, hadden ze wel gelijk. Uiteindelijk belandde iedereen veilig en wel in het hotel. Ook Gil en Tom die pech hadden gekend onderweg. Het zouden overigens de eerste en enige regendruppels van deze fietsweek zijn.

Giau en Fedaia

Met de Passo Giau op dag twee stond een klepper op het programma. De Giau is jaarlijks dé scherprechter in de Dolomietenmarathon. Tien kilometer aan tien procent. Zonneklaar. Geen excuses. Maar het uitzicht op de top bleek voor iedereen het afzien meer dan waard. Met nog de Falzarego – kijk, hier demarreerde Kruijswijk in de Giro en moest Nibali lossen! – en de korte knik naar de Valparolatop erbij, werd afgeklokt op 90 km en 2.500 hoogtemeters. Wat die hoogtemeters betreft, zou het de dagen daarop overigens almaar crescendo gaan. Want op dag drie werd na de adembenemende en historische beklimming van de Pordoi koers gezet richting de Passo Fedaia en de Marmoladagletsjer. Na een cola- en Apfelstrüdelstop op de Fedaiatop en na de zinderende afdaling die daarop volgde, werden we nog uitgedaagd door een ‘onverwacht’ en ‘hatelijk’ zwaar tussenstuk tot de voet van de Falzarego. Pittig, zoveel is zeker. Maar andermaal de moeite meer dan waard. “Rit drie: dat was mijn tofste moment van de week”, liet Maarten verstaan, al had niet iedereen zijn superbenen. En dus was een rustige klimdag ook wel eens welgekomen. En die kwam er…
Woensdag stond in het teken van de uitnodiging van fietsenmerk Wilier. Vanuit Cortina d’Ampezzo mocht de voltallige lezersgroep de nieuwste bolide van Wilier gaan uittesten op de Passo Tre Croci en, voor wie dat wou, de Tre Cime di Lavaredo. Slechts een handvol fietsers waagde zich aan de onnoemelijk steile klim waar ene Eddy Merckx schitterende in de Ronde van Italië van 1968. De rest van de groep vond een gezellige pleisterplaats, met gelato en caffè, aan het Misurinameer.
Met ‘slechts’ 1.700 hoogtemeters in 87 km leek fietsdag vijf best mee te vallen maar de Passo Furcia, de enige grote beklimming van de dag, kroop desalniettemin in de kleren. Ook de brandende zon zou er voor zorgen dat het een slopend ritje werd. Net als de smalle, kronkelende en geniepige wegen die de rest van deze ‘middengebergte-etappe’ kenmerkten. Wie nog kruit in de benen had, kon dan weer zijn gang gaan in het vlot lopende vals plat richting Badia. Al kozen de meesten voor de gruppetto.

Applaus van de mannen

De slotrit van onze Dolomietenweek stuurde de groep over de Passo dell’Erbe. De fietsers met de meest frisse benen – chapeau aan Wim en Jan Verlinden! – tekenden voor een tocht met bijna 3.000 hoogtemeters; de rest deed het met wat minder. Maar voor Els en haar man Peter die hun eerste fietservaring in de bergen hadden was dat al dik oké. “De hele week is me verrassend goed bevallen”, besloot Els. “Het hoogtepunt was de beklimming van de Passo dell’Erbe toen ik onder luid applaus van de mannen van de groep de top bereikte.” Een momentje om te koesteren voor Els. Maar als we Philippe mogen geloven waren die momenten niet op één hand te tellen. “Deze week was een opeenvolging van tal van mooie, memorabele momenten. Ik kan er geen kiezen.” Er werd gefietst, er werd afgezien maar er werd bovenal genoten. Dat was en is Dolomiti Experience. Alla prossima volta!