Virtuele zesdaagse: als een challenge (te) bittere ernst wordt

Het begon nochtans zoals elk mooi verhaal. Met een verlangen om het gemis van de Gentse zesdaagse toch een beetje op te vullen. Op Facebook zag ik een oproep passeren om in duo zes dagen lang te fietsen. De dagafstanden die behaald moesten worden, waren goed haalbaar. Vriendin Stephanie Duprez was direct overtuigd. De teamnaam snel gevonden. Moonies. Wie zonder fantasie zit om te raden waar we die naam vandaan hebben, kan het misschien na lang smeken uit ons sleuren.

Dag 4: Stephanie smijt zich

Op vrijdag moet ik me nog wat rustig houden met de knie. Ik begin het te vervloeken dat ik de doktersafspraak niet heb uitgesteld. Anderzijds, waarvoor? Voor een online spelletje? Stephanie duikt nog eens boven de 100 kilometer. Ik doe ’s avonds 45 kilometer rustig op de rollen.

Dag 5: beesten zijn we!

Koninginnerit! Stephanie en ik rijden elkaar tegemoet. Plaats van afspraak: het Kuipke in Gent. Een eresaluut voor de afgelaste zesdaagse. Ook de bestemming willen we een betekenis geven. We hebben een route uitgestippeld naar de Wielerbaan Patrick Sercu in Brugge. Dubbele betekenis. Sport Vlaanderen die daar gevestigd zit, is de sponsor van alle damesteams. En Patrick Sercu. Ach, de lieve Keizer van de Zesdaagse. Warme mens. Te vroeg heengegaan. 150 kilometer elk is de bedoeling. 300 samen zou mooi zijn. Maar gaandeweg begin ik er zin in te krijgen. Zeker na een lekkerbekkenstop op de terugweg in Deinze – mmmm takeaway pannekoeken en wafels – voel ik me opgekikkerd. Kom, zeg ik tegen Stephanie, ik rij met je mee naar Oudenaarde, zet je thuis af en keer dan pas naar mijn huis. Goed voor 200 kilometer. Stephanie heeft er 155. We zitten dus aan een mooie 355 kilometer. We beginnen te dromen van een dagzege. Goed wetende dat de meeste ploegen vandaag tijd zullen gehad hebben voor lange ritten. En bekentenis, ik ben er niet trots op, ik beslis het ook een beetje vuil te spelen. Ik zal mijn rit van 200 pas in de loop van de avond opladen. Spelen op verrassing. Het is donker als ik thuis kom. Om nog wat extra voorsprong te pakken, beslis ik nog een uurtje extra op mijn rollen te fietsen. Rap iets eten. Niet douchen, ik wil niet stilvallen, want dan ben ik een vogel voor de kat. Drie minuten later merk ik hoe hard ik eigenlijk stink. Miljaar! Maar bon, we zitten samen aan 385 kilometer. Als dat niet genoeg is? Niet dus.

Dag 5: verlengingen

Rond tien uur. Ik heb net gedoucht en gegeten: paniek. Er staat een ploeg bovenaan met net iets meer kilometers. Online teamoverleg. Wat nu? Stephanies rollen staan op zolder. Ze sleurt ze naar beneden maar krijgt ze het eerste uur niet gekalibreerd. Ik suggereer om goede lichten op haar fiets te zetten en nog een uurtje buiten te gaan rijden. Dat ziet ze niet zitten. Uiteindelijk lukt het wel, maar de snelheid klopt van geen meter. Het toestel wil niet hoger gaan dan 23 per uur. Zelf zwier ik me op mijn rollen, met af en toe een korte pauze, want het gaat me echt niet meer af. Ik denk aan de Zesdaagse uit den ouwen tijd. Waar renners nog dag en nacht reden. Er was maar één snoodaard nodig die midden in de nacht opstond en op zijn fiets kroop. De concurrentie strompelde dan maar uit zijn slaaphokjes en ging ook weer rondjes draaien. Waar ben ik mee bezig? Tijdens het fietsen, blijf ik constant chatten met Stephanie. We zijn niet lief voor onszelf. Zot. Geschift. Te competitief. Maar we zijn ook niet lief voor de anderen. Dat het trutten zijn. Bitches!!! Het brandend vuur in ons maakt van ons tangen van wijven. Al vloekend stampen we verder. De eerste ploeg heeft er intussen ook nog een lap bijgedaan. Dit wordt nipt. Alleen de kilometers voor middernacht tellen nog. Als we rond middernacht naar de stand kijken, voelen we alle energie wegvloeien. We waren duidelijk niet de enige zotten op de rollen. Vanuit het niets komen twee andere ploegen meestrijden aan de top. We halen op dag 5 samen 448 kilometer, maar blijken geklopt door de eerste ploeg met amper 10 kilometer. Dit is zo balen! Hadden Stephanie haar rollen direct gewerkt. Had ik niet zo lang getreuzeld na het eten. Had ik ’s ochtends onderweg naar Gent maar een omweg gemaakt zoals ik eerst van plan was geweest, maar door getreuzel met mijn slaapkop had geschrapt. Had, had, had. We zijn er niet goed van. Moe en teleurgesteld kruipen we in bed. Ik slaap slecht.

Mooi van de organisatie om uiteindelijk ook de beste teams te belonen die al hun ritten buiten hebben gereden. Misschien bij een vervolg van deze wedstrijd aparte klassementen opstellen? Indoor en buitenklassementen. Want inderdaad, chapeau voor de teams die door weer en wind en vaak in de avondlijke uren, het beste van zichzelf gaven.

Eerbetoon van twee Keizerinnen aan de Keizer