Tegenvallers

Het lot getart

Het begon nochtans vreedzaam. Vestimentair zaten we op een andere golflengte, mijn fietsmakker Steve en ik. Ik beenstukken en lange mouwen. Hij korte broek en korte mouwen. April is een verraderlijke maand wat dat het weer betreft. Tijdens het thuiswerken denk ik voortdurend dat het lenteweer is, tot ik mijn hoofd buiten steek in de middagpauze en er weer eens die schrale noorderwind is. Mijn fietsmaat fietst op een roze wolkje. Prille verliefdheid. We missen een afslagje, geen erg, we nemen de volgende wel. Een klein beetje om, wat maakt het uit… Als we bij Zelzate brug aankomen, gaat de brug net open. Of dicht, voor de fietsers dan. De brug is een lokaal fenomeen voor de fenomenale wachttijden. Vloek. Rondrijden naar Sas van Gent? Zelfde verhaal, andere boot, brug open. Vloek. Half uur achter op schema. Bij de zoektocht naar ons oorspronkelijk traject komen we langs een drukkere weg met vrachtwagens op de pechstrook. Het fietspad wordt daardoor angstvallig smal. Een van de truckchauffeurs komt net van achter zijn kabine, ei zo na een aanrijding vermeden. En dan maak ik de grootste fout mogelijk, vermoed ik. Ik spreek het luidop uit. “Het lijkt (terug) zo een ritje te gaan worden waar alles fout loop.” Even later zitten we op de fietssnelwegen en is het grootste gevaar geweken. Denken we.

Man down

Bij een van de oversteekpunten kent de fietssnelweg een lichte asverschuiving. Tien meter links gaat het pad verder. Jammer genoeg is er een symmetrisch alternatief en een gps-verwarring. Ik voel een tikje tegen het achterwiel, zonder gevolg. En steek over. Niemand volgt. “Houston. Murphy. Man down”. Komende van een roze wolk is asfalt van een recent aangelegd fietspad keihard. De schade wordt opgemeten. Lakschade: nihil lijkt het. Oef. Remhendel vertoont krassen. Damn. Schaafwonden? Niet echt lijkt het. “Er is iets mis met mijn pink”, hoor ik. We zien het met lede ogen aan. Pijn is er niet, duidelijk is het wel: die gaat duidelijk de verkeerde kant uit. Ontwricht wellicht? Wat doe je met zoiets? De EHBO cursus zegt: veilige zone creëren. Check, we staan in de berm. Twee. Toestand slachtoffer. Check, we staan recht, de vinger staat krom. Trekken en sleuren? Afblijven? Dichtbij zijnde spoed of eerst huiswaarts bollen? Twee hulpeloze oude mannen staan aan WZC Ter Moere in de Hospicestraat. Met een ontwrichte pink. Stap 3. Hulpdiensten bellen. Reanimeren zal niet nodig zijn.

Idee twee

Misschien toch eerst nog zelf even iets proberen? Een fragment niet voor gevoelige kijkers later, met trek-en duwwerk, een kreetje ook, ziet de pink er weer normaal uit. Hij beweegt ook terug. Idee één afgevoerd. De fiets gaat terug uit de koffer en wordt opnieuw gemonteerd. Den Bascuul wordt een onverwacht keerpunt. Spoed wordt vervangen door met spoed huiswaarts langs de Moervaart. Zonder Manuvel. Met meewind.

Cup

Bijna thuis trakteren we onszelf op een koffie in de Nieuwe Dokken, bij CUP Gent. En carrot cake met limoencrème. Alsnog een aangenaam einde van alweer een bewogen ritje. Volgende week proberen we gewoon opnieuw. Want als het rond de kerktoren niet meer lukt, zijn we aangewezen op Watopia. Risico op lek rijden eerder beperkt, net als vallen. Al kan de Wifi connectie natuurlijk begeven. We zien het positief in. 8 mei, met open terrassen, nemen we revanche. Met een tussenstop in Den Bascuul. En een pinkje naar den ober.