Deel dit artikel:

Rondje beleving

Een blog over de kerstrit van Grinta! op tweede kerstdag.

Linksaf is het, voor het Centrum Ronde van Vlaanderen. Ik zie de retro Peugeot al staan terwijl ik rechts de parking opdraai. Wit met zwarte blokken, een rijdende finish-vlag. De toon is gezet. Retro is in, zie maar de laatste Grinta!. Allemaal goed en wel voor mij, zolang het maar gebeurt in combinatie met de nodige moderne techniek. De carbon fiets gaat uit de koffer en tegen de auto, een bekend tafereel onder fietsers. Banaan en peperkoek rechtsachter in het shirt, grijpklaar. Wat centen centraal achter, wegens niet nodig tijdens de rit zelf. Reservehandschoenen links achter. Het is niet al te warm en het regent. Mijn vingers krijgen al koud bij het vooruitzicht aan straks. Ik draag de redding links achter. Helm op het hoofd, bril idem. Ik heb enkel mijn overschoenen nog in de hand. Geen idee waarom juist. 

kerstrit-38-van-232.jpg

Op de fiets ga ik naar de startplek. Goed 100 meter schat ik. Eddy, de mobiele koffiebar, is niet van de partij? Ik mis hem nu al. Ik wandel de zaal binnen, de zaal van het Centrum. De geur van warme koffie en koffiekoeken slaat in de neus. Ik werd ingedeeld in het eerste peloton. Niet het snelste maar gewoon het eerste, omdat mijn nummer (14) lager is dan 80. Het is geen koers, de richtsnelheid is dezelfde voor iedereen. Na het innerlijke aansterken, de briefing en het in allerijl aantrekken van die overschoenen, begeef ik me naar de startplaats. ‘Heeren, vertrekt’, lijk ik te horen. Of misschien heb ik me dat gewoon ingebeeld om het plaatje volledig te maken. We draaien recht de openbare weg op. Zes motards stuiven ons voorbij en een retro Peugeot volgt. Het gevoel van koers, maar zonder koers. 100 km, op ongeveer 100 dagen voor de 101ste Ronde, met veel meer dan 100 man.

Een moment van herkenning. Lieven. Vorig jaar samen koffie mee gedronken na de eerste X-MAS Ride, en nadien verbonden via Strava. Geen kilometer samen gereden, maar perfect op de hoogte van elkaars sportief doen en laten. Een Zwift’er. Het weerzien is fijn en we rijden het eerste stuk samen. Het regent niet echt hard maar genoeg om goed nat te worden. Motards zetten straten af, zwaaien met driehoekige vlagjes om ons op gevaar te wijzen en blazen steeds hetzelfde melodietje op een fluitje. Een soort van SOS-Sieskewiet. De Hoogbergstraat zorgt ook bij de fietsers voor een eerste SOS-signaal. Als we linksaf draaien richting Koekamer, zien we links van ons dat de zon het haalt van de wolken. Een mooi tafereel van een blauwe lucht in volle achtervolging op ons, het peloton. Even later wordt het droog. We zijn definitief ingehaald, door de droogte.

kerstrit-201-van-232.jpg

Op weg naar Geraardsbergen wordt het kerstgevoel sterk aangewakkerd. Er sukkelt een motard in de gracht met zijn motor. Geen fluitje gehoord nochtans, en een recht baan. Ik help het vehikel mee uit de gracht trekken. Dat is rap gebeurd. Een paar minuten later begeven we ons naar Heilige grond. Een kasseiweg, heroïsch van aard, baant zich een weg naar ’t Hemelrijck. De kasseien liggen er glad bij maar flandriens rijden op kasseien. Ze moeten maar geen borden zetten. Gaat vlot. Ik zit helemaal achteraan de groep. Als ik de befaamde strook opdraai zie ik enkel wandelaars, met fiets aan de hand op het voetpad rechts. Ik zit echter goed in het zadel, er is nog één fietser voor mij op pad. Dit wordt mijn ‘moment de gloire’. Ik rijd dit spekgladde heuveltje op terwijl de meute toekijkt van op het fietspad. Ik zit al over halfweg en de tred is goed. Ik kan het applaus al horen. De man voor me valt keihard op zijn zij. Gewoon, omver. Het pad van drie meter breed wordt versperd door een man vast geklikt aan zijn fiets. Mijn moment de gloire zal voor 2017 zijn. Ik trek de remmen dicht, help de man weer op de been. Hij kan verder en ik ook, te voet. Naar ’t Hemelrijck.

De lunch is de cafetaria van de lokale atletiekclub. Heb hier ook eens een Muur Challenge meegedaan. Dit geheel ter zijde. De soep is heet, te heet voor mijn vingers in opwarmmodus. De sandwichen smaken als het betere driegangenmenu. Zoals dat wellicht enkel onder fietsers kan. Ik sla een praatje met de man van Bike Experience. Jean-Luc, te lezen in Grinta! trouwens, traint als Antwerpenaar -hoe kon het ook anders- voor de Ronde van 2017 en zet tussendoor Jurgen Van den Broeck juist op de fiets. Guy, chef sport bij het Nieuwsblad,  kijkt al met pretoogjes vooruit naar de Lange Munte. Met weemoed denk ik echter terug aan het kerkje in Roeselare, een jaar eerder. Koers is religie, weet je wel. Met Roger. Het moet gezegd, dat had wel iets meer om het lijf dan deze cafetaria. Gelukkig is de soep amper op, als we aanstalten maken voor deel twee. Ik grijp links achter. Er kan me niks meer gebeuren.

kerstrit-202-van-232.jpg

Deel twee brengt ons in bijna rechte lijn naar het meest noordelijke punt van de rit: Oosterzele. We begeven ons in gestrekte draf naar de Lange Munte, scherprechter in de Omloop Het Nieuwsblad. Ik bevind me achteraan in de groep, in een soort van accordeon, maar kasseien zijn mijn favoriete habitat. Als een spicht schiet ik vooruit tot de kop van de koers in beeld komt. Maar er is een probleem. Die kop van de koers is even breed als de Lange Munte, en dat is een brede weg. Tien man in een waaier van rechts naar links om de schuine wind tegen te neutraliseren. Ik ga vol voor de chasse-patat, gewoon omdat er een beetje Ludo Dierckxsens in me schuilt. Het voelt heerlijk. Ik word opgeslokt door een tweede waaier waar nog een plekje vrij is links achter. ‘De koers is gereden!’, zegt Frederik. De koers die er nooit één was. Op de Lange Munte die de Tiegem van vorig jaar was. Ik zit vooraan in de groep nu. Geen accordeon meer, geen glooiingen meer. We ronden de kaap van 100 km en komen terug waar het eerder begon. Arriva, met Peugeot maar zonder Eddy.

Wat volgt is paragraaf één in omgekeerde volgorde. Ik wandel de zaal binnen, de zaal van het centrum. De truitjes en fietsen verwelkomen me nog steeds even hartelijk. De Kwaremont schenk ik weg. Kwaremont dient om over te fietsen, niet om te drinken. De shop is jammer genoeg dicht. De Kerstman heeft een baard die niet compatibel is met fietsen en deelt kadootjes uit. Ik neem een koffie ter harte, win twee lampjes (omdat die Kerstman enkel nummertjes  trekt tussen 0 en 20), en praat wat na. Over regen, soep in Geraardsbergen en plannen voor 2017. Het belooft weer een leuk fietsjaar te worden.

In West-Vlaanderen hebben ze een ‘Koers om te beminnen’. In Oost-Vlaanderen ‘Een rondje om te beleven’.

  • kerstrit-38-van-232.jpg
  • kerstrit-43-van-232.jpg
  • kerstrit-56-van-232.jpg
  • kerstrit-64-van-232.jpg
  • kerstrit-127-van-232.jpg
  • kerstrit-182-van-232.jpg
  • kerstrit-194-van-232.jpg
  • kerstrit-201-van-232.jpg
  • kerstrit-202-van-232.jpg

Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE