Ride, Forest, Ride!

De meeste fietsjournalisten hebben een achtergrond in de koers of rijden in het weekend nog altijd wedstrijden. Vandaar dat ze aan een nogal stereotiep beeld voldoen: geen bierbuikjes, gladgeschoren beentjes en hoewel een beetje baard tegenwoordig in de mode is kom je toch geen extreme gelaatsgazons tegen. Niet meteen het plaatje waarin de Brit Sean Conway past.

Maar al snel blijkt dat vreemde vogels altijd wel interessant zijn. “Hoe ik aan de kleur van die helm kom? Heb ik zelf gemaakt. Het is een standaard Giro-helm, maar die heb ik met een speciale lak behandeld en daarna met zeewater overgoten om hem sneller te doen roesten”, lacht Conway die met zeewater trouwens flink wat ervaring heeft. In 2013 haalde hij het in zijn hoofd om te proberen vanaf het meest zuidelijke naar het meest noordelijke punt van Engeland te zwemmen, op een paar kilometer van de westelijke kustlijn. Hij had verwacht daar ongeveer twee maanden mee bezig te zijn, maar de stroming zat een beetje tegen zodat hij finaal ruim vier maanden in het water lag te pletsen. Een fietstochtje rond de wereld heeft hij ook al op zijn palmares staan, dus op de pedalen stampen kan hij wel.

En dat blijkt al op de eerste helling van de eerste rit tijdens het Shimano Ultegra perskamp als Conway op een stuk van vijftien procent er als een kogel vandoor gaat, de rest van het journaille krijgt alleen nog zijn rosse wapperende manen te zien. En als hij op de derde dag van het perskamp door zijn propere fietskleren zit (“In mijn laatste outfit ben ik deze ochtend een paar uur gaan zwemmen”), dan rijdt hij de Furkajoch gewoon in T-shirt en casual short naar boven. Wat een kerel…