Deel dit artikel:

Respect voor de gepensioneerden

17/11/2019
Redactie
Gilles Bultinck

Aan het einde van het seizoen nog de motivatie vinden om een zondagvoormiddag in de gietende regen te gaan fietsen is niet altijd even makkelijk. Toch stoorde het de driehonderd deelnemers aan “The Ride by Carbonbike” absoluut niet. Al had de aanwezigheid van Alberto Contador en Maxime Monfort daar misschien mee te maken. Onze man sloot achteraan het peloton aan, maar begreep al snel dat het vooraan te doen was.

Str*ntweer, een andere omschrijving is er niet voor het klimatologisch verschijnsel waarin ik terecht kom wanneer ik – bijna een uur te vroeg nota bene – dik tegen mijn goesting uit mijn lekker warme wagen stap. Vanuit twee richtingen verschijnen wagens met fietsenrekjes. In een ijltempo palmen ze de bermen langs beide kanten van de gewestweg in. De aanwezige politieagenten laten betijen en zijn al lang blij met hun zondagspremie. Ondanks de oude wijven die uit de lucht komen vallen, tel ik al snel een honderdvijftigtal fietsers. En de start is pas over een dikke drie kwartier gepland. ‘Gekke Walen’, denk ik veel te voorbarig. Ik bevind me in Waremme, net over de taalgrens in de provincie Luik. Aan de overkant van de straat zie ik de showroom van Carbonbike, invoerder en distributeur van een heleboel high-end fietsspullen. Ik slalom tussen de menigte fietsers en hoor nagenoeg evenveel Nederlands als Frans.

Op een Pinarello Dogma F12 wil je geen modderfiguur slaan.

’t Is AlbertOOO

Na de obligate koffie om proactief op te warmen, sluit ik geduldig achteraan het peloton aan. Blij als een klein kind, want vanuit Carbonbike werd een Pinarello Dogma F12 voorzien. Ik hoop dus dat ik een goede dag heb, want lossen met zo’n bolide is ronduit belachelijk. Bij gebrek aan bidonhouder gaat de drinkfles dan maar in de achterzak. Al ziet het er niet naar uit dat er vandaag veel gedronken zal moeten worden. Het regent onverstoord verder en vooraan is het drummen om zo dicht mogelijk bij Alberto Contador en Maxime Monfort te rijden. De Spaanse meervoudig rondewinnaar oogt ook na zijn fietspensioen nog bijzonder scherp. Hij is naar Carbonbike afgezakt op uitnodiging van helmenfabrikant Kask, dat door Carbonbike verdeeld wordt. En hoewel voor de aanwezige wielertoeristen deze zondag niet meer stuk kan, kan ik me inbeelden dat Alberto toch liever ergens anders zou zijn. Chapeau dus dat hij hier is, hij stijgt in mijn achting. Het maakt wel dat Monfort zich hier vlot kan bewegen zonder te veel opdringerige fans om zich heen. Ik vraag me af of hij blij is dat hij met rust gelaten wordt, of dat hij het aanvoelt als een gebrek aan erkenning voor zijn carrière.

Drummen op rij 150.

Ieder voor zich

Eén van de redenen waarom veel sporters kiezen voor de wielersport, is omdat het een individuele sport is. Toegegeven, het heeft zo z’n voordelen. Naar niemand moeten omkijken en volledig afhankelijk zijn van jezelf, heerlijk toch. Zo’n ‘social group ride’ is dus normaal gesproken pure horror voor de individualisten onder ons. Maar niet vandaag. Vanop de 150ste rij – er zijn vandaag 300 deelnemers aanwezig en die zijn allen twee aan twee gestart – ben ik van in de eerste kilometers getuige van de langste accordeon die ik ooit zag. Ondanks de relatief lange boerenwegen zorgt het heuvelachtige reliëf er voor dat de kop van het peloton vanop de laatste rij nooit in beeld komt. Datzelfde heuvelachtige reliëf slaat ongenadig het ene na het andere gat in de oorspronkelijk samenhangende sliert fietsers. Als voorvechter van een wereld waarin wielertoeristen netjes per twee rijden en de verkeersregels respecteren, blijf ik samen met collega Tommy geduldig achter het tweetal voor ons zitten. Tot we beseffen dat de stempel ‘social ride’ vermoedelijk gewoon werd achtergelaten op de parking. En dus geven we allebei al snel onze geleende Pinarello’s stevig de sporen. Niet omdat we het graag doen, maar gewoon omdat we tegen de instructies in het GPX-bestand niet op onze fietscomputer gezet hebben. Meteen weten we waarom. Achterblijvers moeten hun plan trekken. En vermoedelijk wordt er vooraan stevig gebikkeld om in het spoor van Contador en Monfort te blijven terwijl zij rustig de benen losschudden tegen dik dertig per uur. Diezelfde dertig kilometer per uur betekent dat we achteraan na iedere bocht stevig doorjassen tot tegen de vijftig aan.

Naast de regen is intussen een scherpe wind komen opzetten. Met trosjes haken ze af. Eén na één zakken ze midden door het pelotonnetje naar achter, de mannen die niet in topvorm naar Waremme afzakten of al met hun hoofd in 2020 zitten. Het wordt een heuse ‘survival of the fittest’. Bij ieder knikje winnen we een tiental plaatsen en eens boven op de plateaus, rijden we van waaier naar waaier. Een Vlaams voorjaarsgevoel op Waalse wegen. De talrijke motards die als seingever fungeren, versterken bovendien het koersgevoel. Het gaat zo snel vooruit dat niemand in onze buurt na een dikke dertig kilometer die frêle Spanjaard langs de kant opmerkt. Daar staat hij dan, de man die de drie grote rondes allen tweemaal wist te winnen. De onophoudelijke regendouche doet me vermoeden dat hij staat te wachten tot de volgwagen hem oppikt. Maar ook deze toer wacht op niemand, en dus trappen we naarstig verder door gehuchtjes in Waals-Haspengouw waarvan ik nooit eerder hoorde. Laat staan dat ik hun namen zou onthouden. Lang leve de Strava-app dus! Maar nu is het toch vooral aanklampen om niet te verdwalen.

Koers of social ride?

Plots gaat de voet schijnbaar van het gaspedaal. Nu ja, plots, nadat de groep boven op een ietwat langere beklimming eerst al vijf minuten heeft gepauzeerd om iedereen de kans te geven om terug bij te benen. Niemand lijkt te weten hoe ver het nog is. Vooraf werd aangekondigd dat de rit mogelijks ingekort zou worden omwille van het slechte weer, maar verdere informatie is schijnbaar niet doorgesijpeld tot in de buik van het peloton. Een goeie ouderwetse koers zonder oortjes dus. Of is het nu toch een social ride? Het is in ieder geval pure fun. Pas wanneer we in de verte de achterkant van de gebouwen van Carbonbike zien verschijnen, beseffen we dat we aan het einde van onze rit zijn toegekomen. Net geen zestig kilometer op de teller, en dus een gulden middenweg tussen de vooropgestelde zeventig kilometer en het plan B van vijftig kilometer. Zo te horen maalt niemand erom. De regen valt immers nog steeds met bakken uit de lucht. Na de rit maakt Alberto Contador geduldig tijd om met alle fans te poseren voor de foto. Wonder boven wonder doet hij dat fris gewassen en met droge kleren aan.

Erkenning voor Maxime Monfort

Gelukkig hadden wij al de kans om voor de start even snel een foto te nemen, waardoor het plan van die droge kleren mij nu ook als muziek in de oren klinkt. Maar niet zonder eerst de mensen van Carbonbike te danken voor de organisatie en hun gastvrijheid. En niet zonder eerst een foto te vragen aan Monfort. De afgelopen twee uur heb ik hard nagedacht op de fiets en Monfort niet om een foto vragen, zou wel degelijk een gebrek aan erkenning zijn voor de Ardennees die uiteindelijk toch ook een vijfde plaats in het eindklassement van de Ronde van Spanje liet optekenen. Het werd een onvergetelijke voormiddag op de fiets in de streek van Hesbaye (Frans voor Haspengouw). Ondanks het rotweer blijft de glooiende streek aangenaam om in te fietsen. Zeker in het spoor van zo’n twee voormalige toppers en in een peloton van een formaat dat ik alleen nog maar in granfondo’s tegenkwam. En het beste van al? De smerige Pinarello lever ik netjes terug in zonder mezelf zorgen te moeten maken om het poetsen ervan. Topdag!