Prijsbeest

Veel mensen zijn nieuwsgierig naar de prijzen die ik kreeg bij het winnen van cyclo’s. Hoeveel geld heb je verdiend? Werk jij eigenlijk nog? Soms is het toch een  teleurstelling. Al die uren pijn en ellende, voor een lelijke beker en een bos bloemen. Net een kind die een Playstation verwacht, vol enthousiasme het cadeaupapier aan flarden scheurt en stuit op een sponsen pyjama met streepjes. En van de natura prijzen van de plaatselijke sponsors – streektaarten, bier, wijn, worsten en hespen – word je ook niet rijker maar alleen maar dikker. Helmen en mannenfietsshirts zijn ook een klassieker, die doe ik cadeau of verkoop ik op het internet.

De mooiste zijn dan nog de waardebonnen om het lokale toerisme te promoten. Eén week in een huisje net naast het kerkhof; en één week voor één persoon – zo slim zijn ze wel – in een vier sterrenhotel. Nee, rijk word je niet van het winnen van cyclo’s. In het reglement van een cyclo staat het ook duidelijk vermeld. ‘Dit is geen wedstrijd. De tijd van elke deelnemer wordt individueel geregistreerd.’ Maar vanaf het startsein begint iedereen te koersen. Op het einde is er een klassement. Dus ik doe mee, ik wil winnen.

Bij de dames lukte dit aardig. 2009 werd het jaar van de grote doorbraak. Zes op negen, maar toch nog drie verloren. Ik maakte een eind aan de jarenlange hegemonie van de Française Muller en werd getroond tot nieuwe Marmotte Queen. De Otztäler werd de kers op de taart. Eerste dame, eerste Belg, 67ste algemeen en een nieuw vrouwelijk parcoursrecord. Op de avond van de overwinning moest ik  samen met de Italiaan Negrini, de ‘Ötzi King’, plaats nemen op een rijdend podium. We werden letterlijk naar voren gedragen. Ik geef het toe, het was lichtjes overdreven en ietwat kitscherig, maar ik heb ervan genoten. Tot het uiterste gaan, het leed delen met duizenden anderen. Plaats nemen op het hoogste schavotje en oprechte felicitaties. Voor één dag het prijsbeest zijn, daar gaat het om, mijn ultieme granfondogevoel.

(Edith Vanden Brande, Grinta! 16, 2009)