Op pad met Breitling en Jasper Stuyven

Zo’n 60 klanten en contacten van luxehorlogemerk Breitling hadden de kans gegrepen om met Breitling-ambassadeur, horlogeliefhebber en Lidl-Trek-renner Jasper Stuyven en zijn vrouw Elke Bleyaert samen te rijden. Hij vergezelde de wegversie van de Breitling Social Ride, zij de gravelrit. Startpunt en verzamelplaats waren op het strand van Knokke, bij de River Woods Beach Club, waar we ons ’s middags voor de rit nog konden tegoeddoen aan wat pasta. Na een speech om de violen gelijk te stemmen – “we rijden twee aan twee, houden ons aan de verkeersregels en stoppen bij pech met de hele groep” – nam Stuyven het woord. Vaak doen profrenners dit soort plichtplegingen met een stevige dosis tegenzin, maar hij was duidelijk: “Hou jullie niet in om mij aan te spreken, ik ben hier voor jullie, dus kom gerust af”.

De toon was gezet en we konden de rit op gang trekken. Door het hete septemberweer was half België afgezakt naar de kust maar we bevonden ons al snel op rustigere wegen. Parcoursbouwer Lennard had niet alleen verkeersluwe maar ook aangepaste wegen uitgezocht. Speciaal voor kasseispecialist Stuyven stuurde hij ons over een drietal kasseistroken. De Hazegrasstraat was de eerste en wie de streek kent, zal denken ‘maar daar is toch een vlot lopend fietspad?’. Inderdaad, maar met zo’n grote fietsgroep – we waren begeleid door twee wagens – rij je over de gewone weg. Wie zijn banden te hard had opgepompt, kwam dat hier direct te weten.

Na een zevental kilometer kwamen we al op Nederlands grondgebied. Dat betekende niet alleen dat we het idyllische dorpje Retranchement binnenreden maar ook dat de regels voor fietsgroepen anders waren. Plots moesten we wel verplicht en in kleinere groepjes op het fietspad, maar gelukkig was iedereen vooraf verwittigd. Toch kwamen we al meteen voor een verrassing te staan, want een niet aangelijnde hond wou niet per se naar zijn baasje luisteren en hield halt midden op de weg, net voor onze neus. We konden veilig afremmen, vermeden kop-staartaanrijdingen en zetten onze weg voort met nog meer concentratie. De groep was net compact genoeg om vlot door de smalle wegen te kunnen laveren en wonder boven wonder bleven lekke banden uit.

Het opdoemen van een oude stadsomwalling betekende dat we Sluis binnenreden. We bleven net buiten het drukbezochte stadsdeel, waar Belgen graag komen shoppen, en trokken verder zuidwaarts. Net over de grens wachtte onze tussenstop in Maldegem. Die bevond zich zowaar in de middeleeuwse setting van Convent Santa Clara, tegenwoordig een restaurant maar vroeger een klooster. Op het terras durfden een aantal mannen het aan om te nippen van het lokale bier maar de meesten hielden het bij iets fris. We hadden tot aan deze bevoorrading de snelheid niet te vaak boven de 25 per uur laten komen omdat we met een uiteenlopende mix van fietsers op pad waren, maar de roep naar een wat hoger tempo overheerste. U vraagt, wij draaien!

Eens de laatste vertrekkers de aansluiting met ons peloton vonden, lieten we de meter rond de 30 per uur hangen. Niemand leek in de problemen te komen, zodat we al snel in Damme kwamen. Langs het kanaal was het even uitkijken vanwege de vele fietstoeristen. In Sint Anna ter Muiden sprongen we nog eventjes de grens over, inclusief korte kasseistrook, maar daarna was het tijd voor een heuse finale. Op de lange kasseistrook van de Graaf Jansdijk staken er plots een aantal fietsers de neus aan het venster. Heel even hielden we het credo van ‘we houden een haalbaar tempo voor iedereen aan’ voor bekeken en namen we het stuur onderin de beugel vast om op de voorposten te blijven. De Garmin gaf 47 kilometer per uur aan, zodat iedereen zich één kasseistrook lang zelf flandrien kon voelen. Scherpe stenen hebben echter ook gevolgen, dus moesten twee lekke banden hersteld worden. Dat gaf de gelegenheid om de hartslag terug te laten zakken, zodat we rustig Het Zoute terug konden binnenrijden.

Aan de strandbar poseerden Jasper en Elke met de glimlach voor de vele selfies en kon het uitgezwete vocht worden aangevuld. De wafels met aardbeien en slagroom werden gesmaakt en met een Breitling-goodiebag op de rug konden we onze wagen gaan zoeken. Dit was nu eens een dagje aan zee zoals we dat het liefste hebben.