Deel dit artikel:

Op Koers tussen Kampel en Kruisem

16/10/2021
Redactie
Michaël Salens - De Grote Plaat

De bladeren mogen dan wel vallen bij het begin van de herfst, na de Grinta! Op Koers! Ride trok iedereen met een frisgroen gemoed huiswaarts. Nogal wiedes, na een laatste vitamine D kuur en een opperste koersbeleving. We worden wakker uit een nachtmerrie met virusbeestjes. Ook de legende van het Meetjesland lijkt enkel nog een ver verleden. De dames durven weer buiten komen. Beter nog: ze rijden met een fiets.

La corsa delle foglie morte.

De Koers der Vallende Bladeren. In Lombardije strijden de rijzende sterren om het laatste monument van het jaar. Opnieuw een wegseizoen dat wordt afgesloten. Remco viel deze keer (godzijdank) niet van de brug, hij viel door de mand. Ver weg van Como, verzamelen in Gent een honderdtal enthousiaste dames en heren. Niet om te koersen, wel om samen op koers te gaan. Hier en daar nog een vuistje, af en toe reeds een handshake, en als de sterren goed staan worden er zelfs ‘drei totten’ uitgedeeld. Blij dat het weer kan en mag. Blij deze gelijkgestemden opnieuw live te ontmoeten en bij te praten. Met dat gevoel trek ik op koers, tussen Kampel en Kruisem. Bij ons geen afsluiten, het is een nieuw begin. Een doorstart van de Grinta! Rides. Shimano wordt honderd, de zon is van de partij, het is full house. Uitverkocht, een bijna honderdkoppig peloton. En in ons peloton een opvallend grote delegatie dames.

Meetjesland

Ik heb een beetje stress bij de ochtendkoffie in het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx, moet ik toegeven. Ik werd gevraagd voor dit event -als local- de route te bouwen. Het zal je maar overkomen dat er straks iets fundamenteel fout is met het traject, de lokale boeren een actie houden of de jaarmarkt het dorpscentrum blokkeert. Ik koos voor de landelijke wegen van het Meetjesland. Een regio waar je, als je er niet woont, wellicht ook niet gaat fietsen. Kleine baantjes die enkel op zondagochtend gefietst worden door WTC Tandje Bij (in het gebit of op de cassette, dat laat ik in het midden) of WTC Willen is Kunnen (gepikt van de lokale fanfare). De legende wil dat de naam ‘Meetjesland’ dateert uit de tijd van Keizer Karel V, die een zodanige sexuele honger tentoon spreidde dat de inwoners hun dochters verborgen hielden en enkel oude vrouwen aan hun voordeur zaten te spinnen. Dat zou bij de Keizer de uitspraak uitgelokt hebben dat dit een ‘land van oude meetjes’ was. Los van oude meetjes, is het ook de regio van Augustijn en krulbollen.

Kleitse Kampel

In deze regio zijn de tegenliggers vaker een landbouwvoertuig dan een auto. Ik voel me vandaag ook -geheel in thema- ‘El Tractor’ van het Grinta! peloton. Op kop van de groep men ik de lange sliert fietsers. Voor me, vrij zicht op de motards van motorbegeleiding. En dat beeld is indrukwekkend. Voortdurend zijn ze op hun zware machine aan de slag om elk dreigend gevaar af te weren. Elke zijstraat vakkundig afgeblokt, elke tegenligger tijdig opzij gezet. Ik zie ze voor me van de motor springen en een wat drukker kruispunt opstormen om ons vrije baan te geven. Het is indrukwekkend. Dat is het ook als ik bij een scherpe bocht omkijk. In het wiel een lange sliert fietsers netjes twee aan twee. Het is kicken om zo een grote groep te gidsen over het traject.

Poggio van Kleit

Zestig kilometer lang, tot de eerste stop, rijden we onafgebroken door. Constant tempo (voorin dan toch), hooguit een beetje vertragen, nooit stoppen, geen verkeerslichten. We overwinnen de zwaarste hellingen van de regio. Het is het type beklimming waar je achteraf op Strava moet gaan zoeken waar de weg dan juist omhoog ging. We rijden ook de gevreesde Kampel op, de Poggio van Kleit. Om een idee te geven, die lag op het parcours van het BK in 2002. Dat werd gewonnen door… rasklimmer Tom Steels, die er zijn derde nationale titel pakte. Steels is trouwens de enige die er vier keer in slaagde de driekleur om de schouders te doen. Terwijl ik mogelijk iets te enthousiast vertel over de Kampel, zie ik Filip -die naast me fietst- zich opmaken voor de beklimming. Subtiel wijs ik erop dat de top bij de watertoren ligt. Eén bocht verder is dat. Tweehonderd meter. Maximum.

Toarte mé kaffee

Rond Lotenhulle maakt de mist zich inmiddels meester van de wegen richting Donza, in Deinze, waar de koffiestop is gepland. Na lange tijd tussen de velden merken we weer huizen op. Een kilometer verder staat een taart te wachten. De volgwagen is jarig: Shimano. Honderd jaar. Een indrukwekkende taart voor tachtig hongerige fietsers wacht op een mes dat vakkundig verdeelt. Binnen draait Team Stefaan op volle toeren om op een hoogst efficiënte manier hoogwaardige koffie bij de fietsers te brengen. Hier komen wel vaker profs langs om hun kopje koffie. In volle coronatijd stond ik hier samen met Keisse, Theuns en De Backer koffie te slurpen aan de voordeur. De koffie smaakt, de inwendige mens wordt versterkt. Goed een half uur later kunnen we weer op pad om het zwaartepunt van de route te trotseren de hellingenzone. Twee stuks. En deze keer voel je wel dat het omhoog gaat

De heuvelzone

Deinze uitrijden op zaterdagochtend is geen sinecure, bleek tijdens de verkenning. En dus werd geopteerd voor een passage langs het jaagpad. Iets te snel zo blijkt want de motards hebben meer tijd nodig om uit de stad te geraken. We zijn elkaars spoor even bijster. Ze halen ons pas bij als de eerste van twee beklimmingen zich aandient. “Welke klim we doen?” Ik heb werkelijk geen idee? “Laten we hem Kruisem Berg noemen?” Tot de uitkijktoren loopt het op en zelfs nog een klein beetje verder. Boven draaien we twee keer negentig graden rechts waardoor de hele (achteraan verbrokkelde) groep in beeld te vatten is. In de afdaling is het hergroeperen geblazen zodat we straks allemaal samen richting Hof van Cleve klimmen. Het is de steilste passage van de dag. Daarboven jammer genoeg geen bevoorrading. De sportreep met witte truffel en almaskaviaar viel wat duur uit. Wel één voordeel: alle hindernissen zitten erop. De weg gaat verder langs Lozer, met zijn kasteel en enkele kasseien om het voorjaarsgevoel te laten opborrelen. En dan, godverdomse wegenwerken.

Verhalen

In het peloton hebben zich ondertussen vele taferelen afgespeeld waar ik totaal geen besef van had. Het lijkt wel Paris-Roubaix, waar iedereen met een eigen verhaal over de streep bolt. Paar lekke banden, die kwamen tot bij mij omdat de motards me een signaal gaven te vertragen. Een dame kickte er op toen ze werd teruggebracht naar de groep als een echte coureur, laat ik me vertellen. Chris liet zijn dames achter bij de Kampel zo bleek, en ondertussen werd elders in de groep een relatie gelijmd. Mensen herkennen elkaar uit vorige ritten en halen herinneringen op. Op de eerste klim een valpartijtje met bebloede knie tot gevolg. Anderen keken uit naar nieuwe fiets en maakten zich zorgen om de levertijden. Om nog te zwijgen van het microklimaat dat in Lotenhulle werd geregistreerd.

Nagenieten

Al die verhalen komen netjes samen daar waar we vertrokken. Goodiebag ophalen, een vers petje op het hoofd en pasta eten. Met zon en drank. Met verhalen en veel blije gezichten. Ook over de trajectkeuze, hoor ik hier en daar. Niemand weet waar hij exact fietste, maar het Meetjesland staat weer op de fietskaart. Op Koers doet zo zijn initialen alle eer aan: het was dik OK.

Wil je er volgende keer (terug) bij zijn?
Dat kan, tijdens de Grinta! X-MasS Ride op tweede kerstdag, de klassieker onder de Grinta! Rides met vertrek in Oudenaarde.
Inschrijven kan je via deze link.