Only The Lonely

In Dreams

Cyclo’s rijden is dromen. Wegdromen bij de machtige decors die je omgeven. Maar bovenal is het dromen van een scherpe tijd, van wat je vermag in zo’n slopende tocht over een rist legendarische cols of passen.

Running Scared

Cyclo’s rijden is nerveus het startschot afwachten en op de valreep nog een plasje doen of een energiereep naar binnen werken. Het is angst hebben… Running scared… Het is bang afwachten of je die streeftijd wel zal kunnen halen. Het is bedenkelijk kijken naar de gespierde kuiten van de concurrenten in het eerste startvak. Die heb ik niet!

Ooby Dooby

Cyclo’s rijden is bij de start onhandig slenteren over de mat die de tijdsregistratie doet. Maar daarna is het vol goesting aan de ondermening beginnen. Dan is het vlammen… naar die eerste col toe: de Servance in de Trois Ballons, de Campolongo in de Maratona of de Glandon in de Marmotte. Het is slalommen door het peloton… Ooby Dooby… You wiggle to the left, you wiggle to the right…

Falling

Cyclo’s rijden is zelf vallen (in mijn geval: in de afdaling van de passo Giau, de scherprechter in de Dolomietenmarathon) of anderen zien vallen… Ik zag er een tegen de bergflank van de Glandon crashen. En een ander sukkelde in de greppel op l’Alpe d’Huez… tijdens het klimmen dan nog!

Go! Go! Go! (Down The Line)

Cyclo’s rijden is jouw klimritme zoeken. Een goede pedaaltred die je in een klimtrance doet belanden. Lukt dat, dan komt de euforie. Go! Go! Go! Dan heb je het gevoel dat je de wereld aankan. Dan ga je door tot het eind. Move on down the line!

I’m Hurtin

Cyclo’s rijden is pijn hebben. I’m hurtin’! In de benen. Commentaar overbodig. Fietsers weten wat ik bedoel.

Only The Lonely

Cyclo’s rijden is vooral strijden met jezelf. Op de col du Galibier bijvoorbeeld. Fietsen op de Alpenreus, het dak van de Marmotte: er is geen bezigheid die eenzamer is. Only the lonely know the way I feel…

In The Real world

Cyclo’s rijden is geconfronteerd worden met de realteit. Wanneer je ziet dat die streeftijd die je vooraf in gedachten had, een utopie blijkt. Welkom in the real world. If only we could always live in dreams. Konden we maar altijd leven als in een droom.

It’s Over

Cyclo’s rijden is ervaren dat de laatste loodjes van de tocht het zwaarst wegen. It’s over. Dan zijn er twee opties: grinta tonen en nog wat harder trappen, ofwel jezelf gelaten naar de streep sleuren. Ik koos en kies voor het eerste.

Oh! Pretty Woman

Cyclo’s rijden is genieten van de podiumceremonie. Vooral dan van de podiummissen in Italië die de helden van de dag op dikke smakkerds trakteren. Oh! Pretty Women… the kind I’d like to meet.

(Frederik Backelandt, Grinta! 09, 2008)