Doctoreren is intellectueel vrij belastend. Het is soms moeilijk om er de aandacht bij te houden. Vandaar dat ik ook columns voor Grinta! schrijf. Acht uur onderzoek per dag, zeker voor sporters, is een onmogelijke opdracht. Je krijgt niet alleen een zittend gat, maar ook een dik gat. Doctoren zet aan tot intensief sporten. Pauzes zijn een must. Op bureau heb ik het met mijn collega vaak over sport. Zij volleybalt, ik fiets. Tips over trainingsschema’s worden uitgewisseld. Een gezamenlijke vrouwelijke klaagzang over vetophoping op plaatsen waar we het liever niet hebben. Oefeningen om de love handles kwijt te raken worden meteen proefondervindelijk getest. Een schouwspel voor de mensen in het koffiehuis aan de overkant.
Onlangs vertelde ik haar over de ongeschreven wieler(toeristen)wetten. Op sommige plaatsen krioelt het elke dag van de wielertoeristen. Jaagpaden langs waterlopen zijn het populairst. Gegarandeerd kruipt er iemand in mijn wiel. Hoewel ik me niet makkelijk laat opjutten, heb ik toch de neiging om net ietsje sneller te rijden. Maar de ongeschreven wet wil dat jouw wieltjeszuiger toch tenminste een poging doet om over te nemen. Onlangs liet ik er één voor en treuzelde wat. Die kerel bleef maar wachten en omkijken. Koppig liet ik een paar honderd meter, desnoods stapte ik even af.
Wachten op iemand met een lekke band of een afgelopen ketting, wordt zelfs door de profs met de voeten getreden. In de Granfondo Eddy Merckx wachtte ook niemand toen mijn derailleur werd bijgesteld. Mijn beloning voor een hele dag kopwerk in de achtervolging na twee valpartijen. Meedraaien in een waaier is nog een andere wielerwet. Zelfs op toertochten en trainingen langs het kanaal, ontstaan er hevige discussies. Terwijl er nergens prijzen worden uitgedeeld. Sommigen moeten wel op tijd thuis zijn voor het middageten, frietjes met stoofvlees op zondag. Mij zal je zelden betrappen op het niet meedraaien in een waaier of flagrant wieltjeszuigen. In een cyclo heb ik wel eens momenten waarop ik profiteer van de slipstream of geholpen word door een teamgenoot. Af en toe worden we beschuldigd van koersvervalsing. Ook wij, vrouwen, hebben het recht om in het wiel te zitten. Maar dat maakt nu net wielrennen, er bestaat geen juridisch afdwingbaar gewoonterecht. Wielrennen is anarchie.
(Edith Vanden Brande, Grinta! 21, 2010)