Mijn eerste ‘sportive’ in de UK

Ik had nog nooit in Engeland gefietst, en dat is pure zonde, want mijn broer woont al meer dan tien jaar in Engeland. Vroeger woonde hij in het Zuidwesten van de UK (de regio van Somerset en Devon), een prachtig stukje Engeland (met palmbomen!), neem het van mij aan. Nu woont hij op een goeie 100 km van Londen en op 120 km van de Zuidkust van Engeland, de zogenaamde ‘Jurassic Coast‘.

Ik koos voor de ‘Epic Route’

Het is daar dat vorige zondag de ‘Wiggle Jurassic Beast Sportive‘ plaatsvond, een toertocht georganiseerd door ‘UK Cycling Events‘. En zo reed ik er vorig weekend mijn eerste Britse toertocht, ik koos voor de ‘Epic Route’, 162 kilometer, 2200 hoogtemeters en met een moeilijkheidsgraad (suffer score?) van 9 op 10, na zondag weet ik goed wat dat betekent.

Solide, eenvoudige organisatie

Ik heb ondertussen al heel veel toertochten in België gefietst, de ene al wat beter georganiseerd dan de andere. De zaken die ik persoonlijk belangrijk vind bij een toertocht, zijn een vlotte registratie vooraf (liefst ook niet te duur), niet te veel tijdverlies aan de start (al dat gedoe met die enveloppen en onnodige informatie in die envelop, no thanks), goeie bevoorradingen (wine gums en genoeg variatie please!) en niet te veel opstroppingen door te veel volk. En moet gezegd: de ‘Wiggle Jurassic Beast Sportive’ scoort goed op mijn persoonlijk voorkeurslijstje. Zo hoef je geen enkel papier mee te nemen naar de start. Je handtekent even bij je eigen naam en klaar is Kees. In ruil voor je krabbel krijgt je een stuurbordje, een bidon gevuld met energiegels en energierepen. En ze kleven een tijdstrip op je helm. That’s it. De noodzakelijke telefoonnummers (pech en medische bijstand) staan op je stuurbordje, de route zit hopelijk in je hoofd, want die krijg je wel niet meer mee. “Just follow the orange arrows please…”

“A marvellous day with a lot of sunshine”

Starten doe je er in kleine groepjes van een tiental man. Voor je over de startstreep rijdt, krijg je in groep nog een uitgebreide briefing over de route, de verkeersregels die je moet volgen (links rijden, niet vergeten!) en de weersvoorspelling van de dag. In mijn geval was die veelbelovend (“It will be a marvellous day with a lot of sunshine), ook al was het bij de start aan het stortregenen. Ik had me ook niet ingesmeerd tegen de eerste Engelse zomerzon, de dagen nadien zou ik ondervinden (en nu nog) dat dat geen goed plan was.

De Ardennen zijn Engeland niet

Ik had 2 weken vooraf de Luik Bastenaken Luik Cyclo gereden (de volledige 273 km) en was dus redelijk gerust op de zaak. Deze toertocht mocht me niet al te veel problemen opleveren. Maar de Ardennen zijn Engeland niet en ik had in het begin veel moeite met het parcours: de banen gingen nog meer op en af dan in Gilbert-land (geen meter vlak naar mijn gevoel), de hellingen voelden minstens even steil aan (minder bochtenwerk, meer rechttoe rechtaan en dus veel klimwerk recht op de pedalen) en ze waren veel onregelmatiger. Een helling kwam ook zomaar opduiken, geen bord of signaalgever die je daar even van op de hoogte bracht. De fotograaf van dienst had goed gezien dat het nog niet vlot draaide en riep nog maar me: “This one is a killer, but the best has yet to come… (*grinnikte*)…”Na 70 km had ik al 1200 hoogtemeters op de teller, 23 km/u gemiddeld, pittige start dus…

Vlotter middenstuk

Het middenstuk van de route ging vlotter en met mijn broer – die na 70 km bij me aansloot, hij koos voor de ‘Standard Route’ – nestelden we ons in een klein pelotonnetje en dat bracht wat rust in de benen. Geen grote wielergoden in dat peloton, maar het was goed om even van de wielzuigkracht van een paar Britten te kunnen profiteren. Er waren ook iets minder (steile) hellingen en dus konden we ons klaarmaken voor de grote finale. Die bleef ook niet lang uit, want na de kuststreek (niveau zeespiegel), was het weer klimmen geblazen, met een zeer mooie maar lange beklimming in de buurt van Swanage.

Ieder voor zich

De fotograaf vanop 1 van de eerste hellingen had ook echt gelijk met zijn uitspraak “The best has yet to come”. Naar het einde toe was het echt nog zwaar, veel klimmen en puffen, afzien op onregelmatige tussenstukken en au fond geen mogelijkheid om nog veel van andere pelotonnetjes te profiteren. Het was ieder voor zich, op 20 km van het einde polsten we bij elkaar “Is het nog ver?”, het vat was leeg, de supercompensatie van Luik Bastenaken Luik was uitgewerkt.

Lager gemiddelde dan Luik Bastenaken Luik (?!)

Rond halfvier (Engelse tijd) bolden we over de eindstreep, we kregen nog een t-shirt en een medaille. Het werd een bronzen plak, op basis van je start- en eindtijd werd dat bepaald. Minder dan 23 km/u dus, tijdens Luik Bastenaken Luik Cyclo, 2000 extra hoogtemeters en 100 kilometers meer, haalde ik verdorie een hoger gemiddelde, it says it all…

Ook eens toeren in Engeland? Check zeker eens de website van UK Cycling Events. De ‘Dartmoor Demon’ (in juni) is naar het schijnt een echte ‘aanrader’ (moeilijkheidsgraad: 10/10). Good luck!