Deel dit artikel:

Merci, Frank

Het is 18 april 1999. Frank Vandenbroucke is klaar voor de start van Luik-Bastenaken-Luik 1999. Hij heeft opvallend fel gebronsde, glimmende benen. “Een speciale olie waardoor de benen er bruiner uitzien”, verklaart VDB. Later op de dag doet hij wat hij voorspelde: iedereen glad uit het wiel demarreren. Die dag, die 18de april, werd VDB TGV geboren. Mijn God op twee wielen. VDB werd mijn idool, mijn held.

Die 18de april besloot ik te gaan fietsen. Want ik wilde VDB zijn. Fietsen met de handjes bovenop op het stuur, weet je wel. Ik wilde fietsen zoals VDB. Met glimmende, bruine benen. Met witte oversokjes. Met grinta. Alleen de haren verven: dat was een stap te ver.

Tien jaar later is Frank niet meer. Hij was al lang geen VDB meer voor mij, hij was in de loop der jaren gewoon Frank geworden. Een mens, geen God meer. Naarmate ik in de wielerjournalistiek rolde, leerde ik ‘m kennen. Tijdens de zeldzame hoogtepunten die hij als coureur nog had en tijdens de momenten waarop hij diep zat. Het jongste jaar werd het contact intenser. Frank woonde vlakbij. Hij was een innemend man, geen blaaskaak van het eerste uur. Hij wist wel beter, had al te veel meegemaakt.

We gingen samen fietsen. Dan plaagde hij graag door her en der prikjes uit te delen. Al was het een autostradebrug: hij wou als eerste de ‘top’ bereiken. Hij kickte erop, de fiets was zijn leven. Maar we babbelden ook tijdens het fietsen. Over het woelige verleden, het heden en vooral de toekomst. Hij piekerde erover maar ik suste. “De VDB van 1999 hoeven we niet meer te zien, Frank. Probeer gewoon weer coureur te zijn.” Het is hem gelukt.

Eind augustus fietste ik samen met zes Grinta!-ploegmaats 24 uur lang rondjes op het Circuit van Zolder. In de paddock sloeg ik nog een praatje met… Vic Van schil, de meesterknecht van Eddy Merckx, ook al zo’n crème van een mens die ons onlangs verliet.
Toen ik dan volle bak rondjes maalde op het Circuit zelf, hoorde ik plots iemand roepen. ‘Allez, Fred!’. Het was Frank. Elke ronde opnieuw diezelfde supporterskreet, gevolgd door zijn gebalde vuist: ‘Allez, Fred!’. Ik droeg die dag mijn regenboogtrui. Een trui die Frank nooit wist te veroveren. Ik schaamde me een beetje. Man, wat zou ik mijn regenboogtrui nu graag inruilen om Frank terug te krijgen.

Merci, Frank, voor de inspiratie die je me gaf om te beginnen fietsen. Je was een schone coureur en mens. Grillig, een ‘enfant terrible’ misschien maar vooral schoon.

Ik ben een fietsvriend kwijt. Maar ‘VDB TGV’ staat voor altijd op de Berendries gekalkt. Die slogan zal er blijven staan, no matter what.

(Frederik Backelandt, Grinta! 16, 2009)

Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE