Deel dit artikel:

Mallorca 312 – ontdekking van hét fietseiland

Op 4 oktober gaan de inschrijvingen open voor de Mallorca 312, een granfondo van – u raadt het al – 312 kilometer met een parcours over het Balearische eiland. Onze blogger Gilles nam afgelopen jaar voor het eerst deel, en zet alvast zijn alarm voor de inschrijvingen van komende editie. Waarom? Dat leest u hier.

Na een geslaagde fietsvakantie onder vrienden in 2019 in de Alpen om daar de Marmotte te rijden, gingen we met z’n allen op zoek naar nieuwe doelen. Na de Marmotte kwam zo de Mallorca 312 in het vizier. De lange afstand schrikte echter af, zo bleek toen slechts vier van de vijftien mensen van ons Marmottepelotonnetje zich inschreven. En toen kwam corona, maar dat verhaal besparen we u.

Eindelijk op Mallorca

In 2022 was het eindelijk zover. Hotelletje geboekt in de buurt van startplaats Platja De Muro in net noordoosten van Mallorca. Luchthaventransport geregeld. Een klein akkefietje met de boeking van de vluchten en een groter akkefietje in volle voorbereiding (lees: fietsongeval met enkele dagen hospitalisatie en wekenlange revalidatie als gevolg), maar uiteindelijk toch in Mallorca geraakt. Nog vooraleer we in het hotel geraakt zijn, valt het ons al op wat voor sportief eiland Mallorca is. Overal zien we sportieve fietsers en lopers. In de buurt van ons hotel in Port d’Alcudia is het echt opvallend hoe hard de mix tussen inspanning en ontspanning leeft. We voelen ons er meteen thuis.

Coffee rides

De twee dagen voorafgaand aan ‘de 312’ beperken we ons tot coffee rides, bij gebrek aan doorgang richting de Cap de Formentor. We genieten van het zonnetje en de vakantiestemming op het eiland. Alles mag en niets moet, behalve dan krachten sparen voor de grote dag. Want het gedacht van een granfondo van meer dan 300 kilometer met daarin ook nog eens 4.500 hoogtemeters, het blijft toch een tikkeltje angstaanjagend.

Geen geheelonthouders

De avond voor de grote dag willen we zoals echte sporters pasta eten, en dus gaan we op zoek naar een Italiaan. En die vind je gelukkig zelfs op een Spaans eiland als Mallorca. Alleen vindt de patron dat er getoost moet worden op onze prestatie die nog komen moet, en dus zeggen we onze geheelonthouding op de avond voordien vaarwel. Aangezien bij het aperitief de fles cava al openging, zou het zonde zijn om bij lekkere pasta geen wijntje te drinken. Alles met mate, en net voldoende om een deel van de stress weg te nemen/ Hoewel, de ochtendplannen blijken te verschillen tussen beide kamers. In de kamer met het hoogste stressgehalte wordt besloten om ‘s anderendaags al vroeg richting Platja de Muro af te zakken voor de start. De kamer waar ik zelf deel van uitmaak, beslist in de wetenschap van een voordeliger startvak om zo lang mogelijk te slapen. Met als gevolg dat de wekker slechts om een uur of vijf ‘s ochtends afloopt.

Kruisende discotheekgangers

Na een uitgebreid ontbijt en de nodige andere ochtendrituelen, zakken we met z’n twee af richting de start, vijf kilometer van ons hotel verwijderd. Van onze andere kamer is dan al lang geen spoor meer. Wie we nog wel spotten, zijn een tiental discotheekgangers die zich in de laatste momenten voor het ochtendgloren een weg terug naar hun hotel banen. Het is komisch om te zien. Intussen komen uit alle zijstraten en hotels fietsers gedraaid, waardoor we in geen tijd met een peloton van wel vijftig fietsers onderweg zijn naar de start.

Net op tijd

Dankzij onze inschrijving bij de geannuleerde corona-editie, hebben we nummers die toegang geven tot een startvak met voorrang. Enige probleem is dat de rij erachter al zodanig is aangedikt, dat we de signalisatie van de startvakken in de verte al niet meer kunnen zien. Op goed geluk schuiven we toch langs de mensenmassa door langs de zijkant van de weg, en vijf minuten voor de start hebben we postgevat op de juiste plaats. In de verte zien we Alberto Contador en andere gekroonde hoofden zich op gang trekken voor een ongetwijfeld lange dag.

Freewheelende schoonpapa

Na nog geen honderd meter komen we in het peloton van 8.000 fietsers Peter tegen. De eerste kilometers lopen in licht dalende lijn langsheen de kust. De zon kondigt zich aan net boven het wateroppervlak, de dag kan al niet meer stuk. In de eerste kilometers is het opschuiven tegen veertig à vijfenveertig kilometer per uur. Na bijna 15 kilometer doorjassen kom ik plots mijn schoonvader tegen, die vanuit de stresskamer al een half uur eerder naar de start was afgezakt. Al freewheelend is hij tot aan de voet van de eerste klim van de dag geraakt. Dat is meteen ook waar we voor een paar uur afscheid van elkaar nemen. Maar niet vooraleer we eerst even onder de indruk geraken van een collega-fietser die zich met een fatbike aan het avontuur waagt.

Spaanse kwetteraars

Zonder vermogensmeter en zonder zin om naar een hartslagmetertje te turen, begin ik op het gevoel aan de eerste beklimming. Niet helemaal ontspannen, want er liggen twee “cut off points” op het parcours. Die verplichten je van een kortere route te nemen als je niet tijdig aan het checkpoint passeert, wat met een gebrekkige voorbereiding toch voor een lichte stress vormt. Lichtjes geënerveerd ook door de Spanjaarden in mijn omgeving die blijkbaar nog adem op overschot hebben en bijgevolg kwetteren dat het een lieve lust is. De Mallorca 312 blijkt één van de weinige granfondo’s te zijn waar Vlaams niet de voertaal is in de grupetto. Maar de omgeving is prachtig. Met de Puig Major volgt de grootste beklimming al in het eerste derde van de route. En dat is dan nog een drietrapsraket ook. Zo gaat het heerlijk. De tijdslimiet bij het eerste checkpoint blijkt dan ook allesbehalve een probleem te zijn. Volledig zonder stress geniet ik van de vergezichten langsheen de westkust van Mallorca.

Drie keer toerke Grobbendonk

Maar tussen kilometer 100 en 150 volgen enkele moeilijke momenten. De opeenstapeling van kortere, venijnige klimmetjes zuigt de energietank stilaan leeg en doet het melkzuur in de benen toenemen. Een rookwolkje van verbrand hout snijdt mijn zuurstof af. De Galilea is één van de weinige namen van klimmen die ik vandaag zal onthouden, en niet omwille van de beste redenen. Ik getroost me met de gedachte dat de laatste 160 kilometer vlakker zijn, en moet zelf even lachen met het feit hoe belachelijke dat klinkt. Nog 160 kilometer, dat is drie keer ons lokale donderdagsrondje, beter gekend als ‘toerke Grobbendonk’.

Mini Gent-Wevelgem

Verloor ik heel wat tijd en plaatsen op de laatste beklimmingen, dan ben ik op het vlakkere gedeelte veel meer in mijn sas. Een groepje van een man of 30 vormt zich, en de snelheden gaan richting 40 kilometer per uur, ondanks een glooiend reliëf en een fikse zijwind. Tot de blaas opspeelt. Ik heb al tien kilometer niet meer gedronken en hoop tevergeefs op een plaspauze in mijn peloton. Vanuit de achterhoede komt niets behalve twee Denen en een Britse dame dewelke het blijkbaar verstandiger vinden om elkander in de wind te zetten en de duvel aan te doen dan om samen te werken. En dus beland ik al snel alleen op een stuk parcours dat doet denken aan Gent-Wevelgem. Veel keren en draaien op smalle baantjes tussen de velden, af en toe en venijnig knikje erin.

Feest aan de bevoorrading

De bevoorradingen zijn steeds een feest. Ruim genoeg om de grote horden fietsers te ontvangen, en meer dan genoeg keuze. Naast de traditionele gelletjes, repen en fruit ook boterhammen met beleg. Een welgekomen afwisseling tijdens zo’n lange dag. En aan de laatste bevoorrading in Arta ook glazen boterhammen. Onder begeleiding van de plaatselijke après-ski DJ consumeer ik twee gouden pretpalen alvorens mijn tocht opnieuw verder te zetten. En dat beklaag ik me al snel.

Gegraveerde medaille

Vanuit Arta loopt het lang vals plat omhoog met benen die omwille van de afstand en het bier als lood aanvoelen. Gelukkig vormt zich opnieuw een groepje rondom mij, met warempel zelfs nog een Belg erbij. De laatste twintig kilometer – oké ze zijn opnieuw in dalende lijn – vliegen voorbij. Op de promenade van Platja de Muro worden we ontvangen als helden. Het verzacht de pijn van een lange werkdag. Zelf kom ik net onder de 12 uur binnen. Daarom besluit ik alsnog mijn eindtijd ter plaatse te laten graveren op de finishermedaille. Kwestie van het avontuur helemaal onvergetelijk te maken.

Kennismaking met de winnaar

Op de terugvlucht ‘s anderendaags zitten nog een aantal deelnemers. Ik geraak in gesprek met de man naast mij. Wanneer ik hem vraag hoe zijn Mallorca 312 is geweest, krijg ik doodleuk als antwoord: “Goed, ik heb gewonnen”. Het was een aangename kennismaking met Olivier Godfroid. Tja, daar zit je dan, als 365ste…

Ook zin om in te schrijven? Klik dan op deze link.

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE