Limburgs Mooiste: een reuzenslalom door Zuid-Limburg

Vanaf de snelweg leiden borden me vlekkeloos naar een grote, kurkdroge weide die voor de gelegenheid dienstdoet als parking. Ik had ook de talloze wagens met fietsdrager kunnen volgen die duidelijk op hetzelfde reisdoel afstevenen. De suppoost bij de ingang wijst me vriendelijk de richting aan alsof ik de honderden auto’s even verderop niet had opgemerkt. Het is 8u30 en ik zal de vroege vlucht niet meer halen, zoveel is duidelijk.

Blauw, geel, oranje, rood

De eerste kilometers verlopen aan een slakkengangetje, groepen en groepjes organiseren zich op de fietspaden en smalle wegels die het hinterland van Heerlen infiltreren. Ik zoek potentiële bondgenoten die ook gekozen hebben voor de tocht van 90 km. Aan de rugnummers rondom mij kan ik afleiden dat die afstand niet bijzonder populair is. Velen volgen weliswaar net als ik de blauwe pijlen en hebben ervoor gekozen de minder zware heuvels op te zoeken, maar opteren voor een lus van 70 of 110 km. De veelvraten die langere, zwaardere trajecten afleggen en de gele, oranje of rode pijlen volgen, zijn waarschijnlijk al vroeger aan hun rit begonnen. 

De idioot van de dag

Na een vijftal kilometers vorm ik stilzwijgend een duo met een ranke jonge dame. Zonder fors door te duwen steken we pelotonnetje na pelotonnetje voorbij. Zo ook op Vink, de mij compleet onbekende eerste helling van de dag. Een bord langs de weg kondigt 900 stijgende meters aan met een gemiddelde hellingsgraad van 3,1% en een piekje van 5%. Een niemendalletje, maar toch uitdagend genoeg om het slechtste los te maken in een heerschap dat een vijftal met dezelfde uitrusting aanvoert. Zodra hij opmerkt dat hij wordt ingehaald door een specimen van het andere geslacht, lijkt hij als door een hoornaar gestoken. Hij zegt het zelfs luidop: “Mij laten passeren door een vrouwtje, dat mag ik niet laten gebeuren.” Enkele tanden erbij, recht op de pedalen, laat hij zijn gezellen achter. De drieste uitval zuigt alle bloed en zuurstof naar de benen, er rest hem vermoedelijk geen energie meer om de zintuiglijke waarnemingen te interpreteren want bij de eerstvolgende afslag rijdt hij plompverloren rechtdoor. Idioten, je vindt ze overal, ook in Zuid-Limburg.

Na Vink voeg ik nog meer klimmetjes toe aan mijn palmares, achtereenvolgens pik ik de Vloedgraaf, de Nelisweg en de Visweg mee. De cijfers op de signalisatieborden bevestigen wat ik voel: de hindernissen zijn mild voor lijf en leden. Althans voor mij. Ik ben verre van een gestroomlijnde atleet maar ik fiets al enkele decennia en ben erger gewend geraakt. Dat blijkt niet te gelden voor alle deelnemers. De gemiddelde leeftijd ligt nauwelijks lager dan de mijne en ook het BMI wijkt amper af. Voor de vuist weg, louter op speculatie gebaseerd, zou ik mijn toergenoten omschrijven als een mix van jong gepensioneerden, prille dertigers die door verbouwingen en recent vaderschap minder aan fietsen toekomen dan ze zouden willen en stelletjes vriendinnen voor wie een toertocht ook een gezellig dagje uit is. De meeste fietsen passen in de categorie betaalbaar en zijn netjes onderhouden. Vermogensmeters zijn zeldzaam, sneakers of loopschoenen spot ik gelukkig niet. De blauwe lus van 90 km is op het lijf geschreven van de minder fanatieke sporter die zich toch eens wil uitleven. Wie overschot heeft, krijgt de kans om rustig Limburgs pracht te absorberen.

Foerage

In Meerssen, op het plein voor de basiliek, heerst de drukte van een zomerse braderie. De organisatoren hebben hiervoor een omschrijving: service locatie met foerage, water of energie drank, Er bestaat maar één Nederlands maar ten zuiden van de landsgrens noemen we dit gewoon een bevoorradingspost. Het aanbod is ruim, de file beperkt. Een accordeonist zorgt namelijk voor de doorstroming bij de kramen, zijn bewerkingen van het levenslied nodigen niet uit tot lanterfanten. 

Dubbele cijfers

Volgen respectievelijk de Slingerberg, de Klinkeberg, de Slakweg en de Stokselweg. Ik rijd al een tijdje alleen en kijk uit over het lieflijke landschap, Zuid-Limburg blijkt een wasbord. Op en neer zonder in de kuiten te happen. In het natuurgebied tussen Puth en Munstergeleen ligt de Windraak, officieel het Heijdenpad. Deze 600 meter lange klim haalt zowaar een maximale stijging van 11,9%. Enkele deelnemers zwalpen en gebruiken de volledige breedte van de weg om boven te geraken. Ze bezorgen mijn ego een ferme boost. Tijdens zondagse clubritten ben ik bij de zwaksten zodra het bergop gaat, nu ervaar ik hoe dartele klimmers zich voelen wanneer ze op de flank van een col de gelosten uit de kopgroep oprapen. Na een korte afdaling volgt meteen de Watersley, opnieuw gaan de maxima in de dubbele cijfers. Op de top, bij de tweede bevoorrading, ploffen uitgeputte lijven neer op het gras.

Vertraging

Met nog 23 kilometer en vooral een lange autorit voor de boeg, vul ik snel mijn bidons met fris water en zet ik meteen koers richting finish. De achterstand op het traagste schema dat ik vooraf had berekend, is onverwacht groot. Signaalgevers zorgen weliswaar voor prima assistentie maar hebben niet de machtiging fietsers voorrang te verlenen op het autoverkeer. Meer dan eens moet halt worden gehouden bij kruispunten of drukke steenwegen. Door het slingerende parcours – met heel wat zanderige bochten die je voorzichtig neemt – is het sowieso al moeilijk om de vaart erin te houden. Zelf heb ik daar vrede mee, maar Strava-helden worden er niet gelukkiger van. Aanpikken bij een relatief snelle groep kan misschien nog een tikkeltje tijdwinst opleveren.

Lost in Limburg

Net wanneer ik aansluit, draait het gezelschap de binnenkoer van een bierhandel op. Eigenaardig, maar de pijlen laten geen ruimte voor twijfel en de GPX-track is onduidelijk. De voorspelbare grapjes over een verrassende extra bevoorrading zijn niet uit de lucht. Een opgewekte dame duikt op en schiet ons te hulp. Ze was verrast door de vele onvoorziene bezoekers, zegt ze, tot ze had opgemerkt dat de pijltjes van het evenement verkeerd waren opgehangen. Zij wijst naar een smal paadje aan de overkant van de straat, daar moeten we naar boven. De groep is ondertussen exponentieel gegroeid en wurmt zich de flessenhals in. Smal wordt net geen singletrack, oplopend neigt naar steil. Wandelaars die bergaf stappen maken verveeld plaats door in het hoge gras plaats te nemen en vragen zich ongetwijfeld af wat wij in godsnaam met racefietsen te zoeken hebben op hun terrein. Wat stilaan te vrezen viel, wordt bewaarheid: op de top hangen geen blauwe pijlen. Rechtsomkeer maken? Niemand lijkt de flauwe grappenmaakster dat plezier te gunnen. De GPX-track zit bij iedereen ver buiten het schermpje van de GPS, Google Maps wordt geconsulteerd. De groep verbrokkelt. Ik leg me neer bij een DNF-je en besluit op goed geluk de grootste tros te volgen. Na wat trial and error door Heerlense woonwijken belanden we weer op het parcours. In een bocht met steenslag kan een voorligger ternauwernood recht blijven. Heelhuids binnenkomen primeert, ik laat de speelvogels die met het gejoel van de luidsprekers op de achtergrond hun koersbenen hebben teruggevonden, bij me wegrijden.

Bier hier

Bij de finishlijn wachten hostessen ons op met zware plateaus bier. “Tuurlijk niet,” antwoordt een serveuse op mijn vraag of het alcoholvrije pils betreft. Een vette knipoog moet me aanmoedigen toe te tasten. Bier na een toertocht? Het hoorde er altijd bij, al lijkt dit gebruik stilaan achterhaald te worden door de tijdgeest. Behalve dan bij gravelaars en Limburgers? Roken op het vliegtuig, nektapijten, autorijden zonder gordel, VHS-cassettes huren in de videotheek. Niet alles was vroeger beter, over enkele jaren denken we hoofdschuddend terug aan de schuimkragen na het sporten. Met een beker limonade in de hand haal ik mijn herinneringsspeld op en bol ik rustig naar de parking. De kraampjes met fietskledij en lekkernijen bezoek ik volgend jaar. Een DJ pompt vrolijke disco over de site die associaties oproept met een festivalterrein: hangmatten en zitzakken, vrolijke zonnebaders in het gras. Ik heb vanavond nog plannen, het gros van de aanwezigen is minder gehaast.

Editie 2024

Limburgs Mooiste is niet Limburgs Zwaarste, tenzij je dat zelf wil. Fietsen doe je er op zaterdag, BBQ-en kan al op vrijdagavond en blijven hangen tot het ontbijt op zondagochtend is ook een optie. De editie van 2024 gaat door op het laatste weekend van mei. Liefhebbers van “live slow, ride (not too) fast” vinden hun gading via deze link: www.limburgsmooiste.nl.