Kees

Het zit er weer op voor een half jaar. We moeten weer overleven zonder. Ik heb het over het veldrijden. In Oostmalle ging het nog één keer om de knikkers. Het werd een thriller van formaat. Eentje met getrokken messen tussen Sven Nys en Kevin Pauwels, beslecht in het voordeel van de eerste. Uiteraard, zou je bijna zeggen. Nys is en blijft de rustige vastheid van het veldrijden. Weliswaar mét panache. Elke week opnieuw en dat al een decennium lang. De beste man van het veldritseizoen 2010-11. Dit gezegd zijnde – de lofrede op Nys spaar ik op voor een ander moment – wil ik de spotlights richten op Kees. Kees? Vraagt u zich af. Inderdaad, Kees. Want niet alleen de sportieve strijd tussen een handvol toppers in modder, zand en op ijzel zal ik de komende maanden missen, ik zal vooral ook Kees missen. Kees Maas is de speaker op heel wat veldritten. Hij vermaakt de massa met commentaar.

Kees – mogelijk is zijn voornaam ook met C gespeld maar met K klinkt het zoveel meer ‘Hollands’ en dus zou de spellingsfout verdedigbaar zijn – is vleesgeworden entertainment. Ik wil dat zelfs in een notarisakte laten opnemen. Ik was op 31 oktober op de Superprestigeveldrit in Zonhoven op uitnodiging van fietsenbouwer Ridley. Nadat mijn visum was geregeld, kon ik naar het verre Limburg. En ik heb het me niet beklaagd. Dankzij Kees.

Ik was in Zonhoven zowaar te gast als VIP, dus een keertje niet als journalist. Kwestie van de cross eens van een andere kant te bekijken. Tussen ‘het soepje van de chef’ en de ‘tomate crevette’ door, zag ik de kampioenen van het veld aan het werk. Vanuit mijn VIP-ivoren toren had ik een schitterend zicht op ‘de put’, een grote zandput die de allures kreeg van een arena wanneer de veldrijders/gladiatoren er zich in stortten om er vervolgens weer uit te klauteren. Zonhoven beloofde een spektakelstuk te worden. En dat werd het ook. Dankzij Kees.

Kees’ commentaar galmde een uur lang door de luidsprekers. Het was hilarisch. De massa en de happy few (in de VIP-tent) genoot mee toen Kees het had over “het aardsparadijs van Zonhoven”. En Kees zou Kees niet zijn als hij die Genesis-beeldspraak geen uur wist aan te houden: Zdenek Stybar, de latere winnaar, promoveerde Kees tot “Adam”. Wie Eva was, specifieerde hij niet. Toen ‘Adam’ een versnelling plaatste en z’n kaarten op tafel gooide (bij Kees werd dat: “zijn vijgenblad liet vallen”), wist Kees dat Stybie “4 meter 22 centimeter” voorsprong had genomen op Niels Albert. Een voorsprong die even later werd uitgediept tot “4,2 seconden”. En Kees’ alerte oog had ook opgemerkt dat de linkshandige Kevin Pauwels de zandput aan de rechterzijde omhoog klauterde “want hij draagt ‘m links”. U snapt: het werd een vermakelijke namiddag daar in het zonnige Zonhoven. Kees zelf beaamde dat ook. Want, wist hij: “Na regen komt Zonhoven”.

Gek dat nog geen Facebook-groep werd aangemaakt ‘Wij willen Kees Maas als commentator op de VRT’. Of beter: geef die man een tv- of radioshow! De veldritfans staan voor een afkickperiode van zes maanden: afkicken van Kees. 

(Frederik Backelandt, 2011)