Elite lanceert smartbike en twee nieuwe direct drive trainers
Redactie
25 juli 2024
Menu
Deel dit artikel:
Ik surf niet bepaald op een groene golf, zoveel is duidelijk. Zowat elk verkeerslicht langs de onaantrekkelijke Boomsesteenweg springt treiterig op rood net wanneer ik de bijbehorende zijstraten nader. En ook al is het nog vroeg op de ochtend, het is behoorlijk druk op de kaarsrechte verkeersader die me naar Antwerpen leidt. Een half uur lang ben ik er de enige weggebruiker op een koersvelo, andere fietsers genieten nog van een uitgebreid ontbijt of zijn slimmer dan ik en hebben terecht voor een alternatief traject. Arme ik? Toch niet. Het is maanden geleden dat de hemel heel de dag wolkenvrij zal blijven en ik ben onderweg naar een groepsrit met de Pédaleurs d’Anvers, de prettige vooruitzichten verzachten het leed.
Bij Café Lucien tref ik een tiental lotgenoten. In een frisgroene outfit drinken ze koffie en halen ze anekdotes op over eerdere ritten. Lachende gezichten, de sfeer zit goed. Terwijl bidons worden gevuld, repen en gelletjes worden weggemoffeld en enkelen hun fiets voor een laatste check-up aanbieden bij de assistentiewagen, maak ik kennis met Laurent, Jan, Mitchell en Mich. Zij zijn niet alleen de vier drijvende krachten achter P’dA, hun tricolore armbandjes verraden dat ze ook de rol van wegkapitein op zich zullen nemen.
“We kennen elkaar al lang”, legt Mich uit. “Jan en ik hebben vroeger nog wedstrijden gereden. Maar dat is voor ons beiden al heel wat jaren geleden. We hebben wel samen in de evenementensector gewerkt. Zoals het gaat verlies je elkaar wat uit het oog en verwateren de contacten. Tot dat vervelende virus opdook, toen zagen we dat we los van elkaar behoorlijk wat kilometers afhaspelden. Na een wat berichtjes heen en weer hebben we elkaar snel teruggevonden en gingen we samen fietsen.” Grote ambities had het kwartet toen niet, en zeker geen strak masterplan. “Het begon ons stilaan de ogen uit te steken dat we overal groepjes zagen rijden die helemaal getooid waren in dezelfde outfit. Dat wilden we ook, dus gingen we op zoek naar een kledingproducent die een kit kon leveren in beperkte oplage. Al snel sloten er vrienden aan. En vrienden van vrienden en kennissen van vrienden …. In geen tijd groeiden we uit tot een club.”
Mich blijkt niet te overdrijven, het pleintje voor de koffiebar raakt aardig gevuld. Ik schat dat er ondertussen al een vijftigtal fietsers staat te keuvelen. “In 2022 reden we met een peloton van 15 à 20 renners.” zegt Mich. “Daaruit volgde in 2023 een heel fijne samenwerking met Bodhi. Het concept was toen eenvoudig, we reden maandelijks één rit open for all. Al snel was de opkomst overweldigend en moesten we ons opsplitsen in twee groepen – een snellere en een iets tragere – van ongeveer 35 renners. Onze ritten werden zo opgebouwd dat we telkens een tussenstop voorzagen waar iedereen iets kon drinken of een stukje taart kon nuttigen. Na het seizoen zijn we met z’n vieren voor een evaluatie gaan samenzitten met de mensen van Bodhi. Dat fietsen in twee pelotons was echt waanzinnig plezant, maar voor ons als wegkapiteins soms wat te veel van het goede. We hadden namelijk nog geen volgwagen ter beschikking en qua veiligheid haalden we niet altijd van het niveau dat we wensten.
Daarom kozen we dit jaar voor een betalende formule met een gelimiteerd aantal plaatsen. Zonder al te veel informatie te geven over wat de leden voor hun 150€ zouden ontvangen, was het plafond van 50 leden in acht dagen bereikt. We willen van Pd’A de coolste, hipste, graafste wielerclub van Antwerpen maken. Dus dachten we out of the box en zorgen we nu voor een volgwagen, zijn we met Maurten een nutrition partnership aangegaan en staat er een technieker klaar om kleine herstellingen uit te voeren. We willen dat iedereen die met ons meerijdt, kan ervaren hoe het is om een prof te zijn: alles moet voorzien zijn, de fietsers moeten enkel hun propere fiets meebrengen.”
Tijdens een korte briefing worden de spelregels overlopen: “Rij twee aan twee, schuif regelmatig door zodat je nieuwe gezichten leert kennen, hou het veilig en geniet ervan.” Helder, duidelijk. Een prima recept voor een aangename rit, of Pro Expercience zoals de formule werd gedoopt.
De Metropool gegroepeerd uit rijden is niet evident. Een sliert van ruim twintig duo’s is te lang om samen met het reguliere verkeer in één beweging reglementair de boulevards en brede lanen te dwarsen. Achteraan manen de wegkapiteins ons aan om voor een keer de rode lichten te negeren en aan te sluiten. Het feit dat iedereen dezelfde kit draagt en we als één homogene slang worden gezien, lijkt de automobilisten mild te stemmen. Geen geclaxonneer of gefoeter, de Antwerpenaar ruimt baan en ergert zich niet. Daar is ook geen reden toe, de Pédaleurs zijn geen wegpiraten. Eens de stad uit, valt op hoe gedisciplineerd en hoffelijk netjes rechts wordt gehouden. Tegenliggers zien een vrolijke bende naderen maar hoeven nergens in de remmen.
Dat geldt trouwens ook voor de deelnemers zelf. Iedereen die af en toe in groep fietst, is vertrouwd met het accordeonfenomeen. Hollen en stilstaan. In het Pédaleurs-peloton valt het reuze mee, we houden opvallend vlot een egale snelheid aan. Op mijn GPS lees ik dat het gemiddelde rond de 30 km/u schommelt, die kruissnelheid halen we spelenderwijs. De wegkapiteins kwijten zich perfect van hun taak, met behulp van zendertjes en ‘oortjes’ houden ze onderling contact en zorgen ze ervoor dat de gelederen gesloten blijven. Na bochten wordt niet bruusk opgetrokken, zelfs op de laatste rij hoef ik mijn hartslag nauwelijks de hoogte in te jagen. Wegkapitein zijn is een vak apart dat Laurent, Jan, Mitchell en Mich meesterlijk beheersen. De beste wegkapitein is niet noodzakelijk degene die het snelst kan fietsen, piloten die rekening houden met de hele groep, zijn veel waardevoller. Na meer dan veertig jaar wielertoerisme maak ik een masterclass groepsbegeleiding mee. Menig patser die op zondag zijn clubgenoten wil tonen hoeveel vermogen hij kan duwen, zou bij Pd’A op cursus moeten.
Het doorschuiven is een fijne gewoonte. Door regelmatig met iemand anders een koppel te vormen, valt me op hoe divers het gezelschap is. Ik spot prille twintigers maar met mijn 55 ben ik zeker niet de oudste van het pak. Mannen en vrouwen. Ranke lijven en kilootjes meer. De nieuwste S-Works naast modellen uit een tijdperk waarin Di2 nog niet was uitgevonden. Dé Pédaleur bestaat dus niet, zij of hij komt zelfs niet a priori uit Anvers. Een jonge dame kan haar Gentse tongval niet verbergen en wat later blijf ik hangen bij Pascal, een sympathieke Waaslander met een fraaie erelijst als langeafstandsracer. Als solist draaide hij tijdens wedstrijden over twaalf of vierentwintig uur zijn rondjes aan om en bij de 40 km/u. Het contrast tussen dergelijke strapatsen en de volstrekt niet-competitieve social ride waarvan we deel uitmaken, kan niet groter zijn. Toch verzekert hij me absoluut te genieten van de volstrekt stressvrije trip.
De rit is 90 km lang en doorkruist de regio waarin ik ben opgegroeid. Ik ken er iedere weg en heb er honderden keren gefietst. Vaak alleen, soms in clubverband. De heerlijke flow waarin ik ben ondergedompeld, behoedt me voor verveling. Het keerpunt – de Verbrande Brug in Grimbergen – ligt achter ons voor ik er erg in heb. Via Boortmeerbeek, Bonheiden en Duffel rijden we noordwaarts terug naar de Koekenstad. Ik laat me alvast uitzakken tot bij Mich om hem te bedanken voor de fijne ervaring: enkele uren de beentjes losgooien aan een lage hartslag, daar was ik aan toe. “Dat is een bijkomende doelstelling van Pd’A”, legt hij uit. “We willen onze leden beter maken. Een van de volgende ritten trekt richting Cadzand, aan de Nederlandse kust. Sommigen hebben nog nooit 200 km op een dag gefietst, maar door onze aanpak gaan ze daar zeker in slagen en een mooie dag beleven.”
Opnieuw aankomen bij Café Lucien is niet het einde van de Pro Experience. De après wordt ingezet met plateaus mosgroene recovery shake, geen idee wat de ingrediënten zijn maar het smaakt. Enkelen nemen afscheid, anderen zoeken het terras op met een kelk bier uit Breendonk in de hand, de Boa’s losgedraaid. Als uitgeweken Antwerpenaar heb ik nog een terugweg voor de boeg. Om de geslaagde voormiddag niet te vergallen met een retourtje over het fietspad naast de vermaledijde A12, kies ik voor de relatieve luwte van de Hobokense polders. Dat is een omweg, maar verlangen we na een voortreffelijk concert niet allemaal naar een toegift?
Zoals al vermeld zijn de Pro Experiences jammer genoeg volledig volzet.
Op woensdagavond meerijden kan gelukkig wel. Onder het motto #Breekdeweek kan je vrij aansluiten bij de wekelijkse community rides. Voor meer info klik je hier.
Wie zin heeft om zich eens te meten met andere recreatieve fietsers, kan op zondag 23 juni terecht op de Antwerpse Bluegate site. Daar organiseren de Pédaleurs dan de eerste editie van Antwerpen Koerst, een wielerevenement met wedstrijden voor vrouwen en mannen zonder wedstrijdvergunning. Foodtrucks en DJ’s verzekeren een authentieke koers ambiance. Inschrijven kan via deze link.
https://www.pedaleursdanvers.cc/
Informeert en inspireert de actieve fietser. Via een magazine, een website en leuke events.
