“Iets voor mountainbikers, niets voor een wielerwedstrijd”, zegt Daniele Schena, eigenaar van Hotel Funivia in Bormio, aan de voet van de legendarische Stelvio. Hij is een geoefend fietser (al heeft hij ook wel iets van een bodybuilder) en is fietsgids voor zijn hotelgasten in dit gebied. Hij heeft het over de Mortirolo vanuit Tovo en weet waarover hij spreekt. “De eerste zes kilometer van de beklimming zijn nog ‘doenbaar’ (15 tot 18%). Dan volgt een afdaling. En dan die muur van beton. Anderhalve kilometer met maxima van 22%. Als het regent, slipt je achterwiel hopeloos weg. Dan moet je wel in het zadel blijven.” Vorige week zette Thomas De Gendt zijn raid naar winst op de Stelvio in op deze Mortirolo, op de plek waar hij van ploegmaat Carrara nog een zetje kreeg. “Alle profs staken die dag een 28. Zoniet sta je te voet.”
Een 28… Wat heb ik zitten? Zeker geen 28 maar wat dan wel? Ik hol naar de fietsenstalling. Ik zoek mijn fiets. Dààr hangt ie. De blik strak richting achterwiel. Hoeveel tandjes heeft het grootste tandwieltje achteraan? Staat normaal op de achterzijde van de cassette. Ai, onleesbaar. Tellen dan maar… Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig – mijn vingers worden vuil – eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig… vijfentwintig. Een 25 als grootste. Of als kleinste, zo je wil. Da’s drie tanden minder dan een 28. Shit.
Morgen fiets ik de eerste editie van de Granfondo dello Stelvio-Vatellina Extreme. Een cyclosportieve toertocht met als finale de beklimming van de Stelvio en als voorspel… de Mortirolo. Hamvraag is: hoe verteer ik ‘Il Mostro’, het monster? Ga ik morgen met mijn 36×25 te voet staan op de Mortirolo? To survive or not to survive: that ìs the question. Doet ie ‘t of doet ie ‘t niet? De gedachte alleen al stuwt mijn hartslag van tempozone ‘Recuperatie’ naar ‘Hoog Tempo 1’. En ik heb nog geen meter gefietst. Zou ik eigenlijk wel mijn regenboogtrui dragen? Zou ik niet beter anoniem meerijden? Om een Facebook-afgang – getagde foto’s van die kreffelende ‘wereldkampioen-van-twee-keer-niets’ – te voorkomen?
Fietsen is genieten. Zeggen ze. Klopt. Behalve op de Mortirolo. Ik heb nog een dag om me te laten ophitsen en me door schrik te laten verlammen. Morituri te salutant.