Deel dit artikel:

Grinta! X-Mass Ride 2019

31/12/2019
Redactie
Thomas De Boever

Voor het vijfde jaar op rij fungeerde het Centrum Ronde van Vlaanderen als vertrekpunt voor de X-Mass Ride, met Tweede Kerstdag als inmiddels klassieke datum. Een atypische route richting vlakke Noorden deze keer, met enkele bruggen en numerieke onregelmatigheden als voornaamste hindernissen. De goedlachse Kerstman nam het kopwerk voor zijn rekening. Zijn rendieren bleven achter in Lapland.

Vijf op vijf scoor ik voor deze Ride. Ik was op elke editie van deze klassieker aanwezig. Enkel in 2016 hing mijn perfecte score aan een zijden draadje toen ik pas op kerstavond mailde met de vraag of er nog een plekje beschikbaar was. Met positief gevolg. Twee dagen later beklom ik toen de Muur en at ik soep in een Geraardsbergse kantine. Geen Muur dit jaar, wel een supercool kerstpetje dat ik bij aankomst meteen ontvang.

Sjo-ho-ho-kla

Achter de coulissen betrap ik de Kerstman in gevecht met z’n baard. En ik vind er mijn nieuwe Grinta! outfit. 2020 wordt één grote zwart-wit party. Met grote smile werk ik een ‘sjoklakoek’ (de goede voornemens volgen later) en koffie naar binnen. De goesting in wat komen gaat doet de zoete zonde nog beter smaken. Let’s go ho ho!

Zeven zonden

‘Zeven zonden’ galmt door de luidsprekers van de wagen voorop. ‘Nummer één, één. Je had die blik in je ogen.’ Een blik vol verlangen moet het geweest zijn. Verlangen naar fietsen in groep op Tweede Kerstdag. Het peloton trekt zich klokslag negen uur op gang. Stukje Schelde, langs de Auberge du Pêcheur in Deurle, en verder noordwaarts richting mijn eigen Meetjesland. De thermometer geeft acht graden meer aan dan vorig jaar. Een frisse start zonder klappertanden. De vele rode druipneuzen in het lange kleurrijke peloton bevestigen het frisse karakter. Anton is nog even consequent en ontoerekeningsvatbaar als vorig jaar en rijdt ook nu zonder handschoenen. We vormen een rijdend Schlagerfestival dat menig passant met verstomming slaat op een kille winterochtend. We passeren Merendree, Evergem en Ertvelde. Werkelijk alles loopt vlekkeloos. Het is een nachtmerrie voor de blogger. Er zijn geen lekke banden, rukwinden noch rijmplekken en ook geen spectaculaire valpartijen. De motards zetten vakkundig alle wegen af zodat de fietsers kunnen fietsen.

Minestrone

We rijden en kletsen, twee aan twee. Over de onjuistheid van mountainbiketochten in de winter (het is een zomersport), het uitkijken naar de Strade Bianche en blessures allerhande. Ik praat met routiniers én met mensen die voor de allereerste keer meerijden en genieten van het concept. Af en toe wordt er ‘Hoooow’ geroepen, omdat er een remgolf door de groep gaat. Voor ik het weet sta ik in Sas van Gent, waar de tussenstop is. Het lichaam heeft het niet bijzonder koud en de ziel is reeds verwarmd. Toch is de lokroep naar een kop warme soep groot. Bij Kopwerk, een mooie fietswinkel net over de grens, is er naast soep ook een assortiment knappe fietsen en een lange wachtrij bij de toiletten. Euh, bij hét toilet. Staat er trouwens een kanon in Sas van Gent? En loopt er een Annelies rond? (Google maar eens op Louis Neefs en Annelies uit Sas van Gent). Geen van beiden gezien op de tussenstop. Iets te diep in de soepkom gekeken wellicht. En de bedampte brilglazen hielpen ook niet echt. Buiten is er een tentje opgezet waar je naast soep ook een stuk brood kan scoren. Dat zou moeten volstaan om de tegenwind te trotseren in deel twee.

Kroketje teveel

De terugweg begint op Hollandse klinkers en glad asfalt, maar al gauw rijden we terug op Vlaamse bodem en hobbelen we van de ene betonplaat op de andere. ‘We zijn terug in België’, roepen de Nederlanders enthousiast terwijl ze in een put donderen. ‘Dat is nogal eens een Tweede Kerstdag hé’, neemt de Kerstman enthousiast over. De man vond een microfoon en dat zullen we geweten hebben. ‘Nog geen spijt van dat kroketje teveel?’ roept hij de groep toe op de eerste oplopende meters. We beklimmen de gevreesde Betsberg, ook wel de Poggio van Landskouter en de Muur van deze rit. ‘Nog geen spijt van dat glaasje wijn teveel?’ We hebben het over goed één kilometer aan twee procent. Bij wijn spreken we tenminste over percentages die wel blijven hangen…

Gruppo compatto tussen Oudenaarde en Sas van Gent en terug.

Promo

‘Mia heeft nooit afgezien,’ galmt nu door de luidsprekers. In het peloton zijn er echter wel een paar die stilaan sterretjes zien. De man die voor het eerst honderd kilometer fietst smacht naar Oudenaarde, en anderen vrezen de Lange Munte. Die strook in Oosterzele een kasseistrook noemen, beste fietsvrienden, vind ik eigenlijk een blamage voor al de echte kasseistroken die de regio telt. En in Roubaix lachen ze je al helemaal uit. Ze heeft echter wel de verdienste dat ze me voor het eerst doet hunkeren naar het voorjaar. Naar echte kasseien en de guidon vanonder. Naar zelf rijden en daags nadien languit voor de televisie. Ondertussen zijn we de honderd kilometer reeds een eind voorbij. De afstand is dit jaar in promo: 25% gratis bij aankoop van honderd. De snelheid neigt ook naar solden, gelukkig geen 25 procent erbij. Eén schuiver en wat kleine scheurtjes niet te na gesproken, bereikt de groep heel erg vlot en zonder averij Oudenaarde. Fiets opbergen en gezelligheid opzoeken in het Peloton café is het kerstdevies.

De lange Munte, ceci ne sont pas des pavés?

Kerstmenu

‘Nummer één,’ hoor ik door de luidsprekers. ‘Zeven zonden’ schiet me in een reflex te binnen. ‘Die blik in haar ogen’. We zijn echter bij de tombola aanbeland. Ik schenk er niet veel aandacht aan, want ik geniet voluit van een cappuccino en sandwiches. Mijn kerstmenu bestaat uit sandwiches met kaas en vleesbrood. Daar kan geen dode kalkoen tegenop. ‘Dat heb je toch enkel voor in België’, hoor ik nog. ‘De Kwaremont na de fietsrit is à volonté, maar voor een koffie moet je betalen.’ Kwaremont associeer ik in de eerste plaats met een helling om op te fietsen. Het drankpatroon na afloop van deze Ride laat me echter vermoeden dat ik weinig bijstand moet verwachten in mijn pleidooi.