Deel dit artikel:

Grinta! Ouverture Ride

25/01/2020
Redactie
Thomas De Boever

Een nieuw jaar, vertrouwd concept. Ik hoef dus niet meer uit te leggen dat de Rides gelijkgestemde fietszielen samenbrengen, met telkens een centraal thema. Dat daar steeds eten en drinken bij komt kijken, motorbegeleiding en een giftbag. En beleving centraal staat. Het centrale thema van de Ouverture laat niet veel aan de verbeelding over. Iemand moet de eerste zijn.

Anticiperen op de Ouverture

De avond voordien reeds, raap ik alles bij elkaar. Uitrusting netjes gestapeld, schoenen klaar en een tas met wat reservekledij voor nadien. Schakelt de fiets zoals het hoort, is de Garmin opgeladen? De wekker met de glimlach op half zeven. Maandenlang bestonden mijn kilometers uit polders en mijn hoogtemeters uit bruggen. Een jaar is het alweer geleden dat ik een geuteling kon smullen. Eindelijk is het zo ver. Geen storm zal me afremmen. Ciara, Dennis en Ellen, jullie zijn kansloos tegen de lokroep van mijn welgevormde tweewieler. Het voelt alsof ik op schoolreis mag. Blij als de wekker zich laat horen. Ik druk op de knop van de koffiemachine en ga ondertussen de krant uithalen. Al even traditiegetrouw werkt Het Nieuwsblad helemaal mee en levert op deze dag ook de Wielergids. Terug binnen zie ik de koffie lopen. Zonder kopje, dat ben ik vergeten. Normaal aanleiding tot een vloek waar ze een verdiep hoger van wakker schieten, maar niet vandaag. Vandaag is er de Ouverture. Dat gaat niet fout met een grote plas koffie op het aanrecht. En bovendien, de tweede keer gaat alles sneller. Tijdens mijn ontbijt overloop ik de voorjaarsklassiekers. Broodplankje, helm en wielgids als een harmonieus geheel op de keukentafel.

Sweet dreams

Terwijl ik vertrek richting Oudenaarde kleurt de horizon oranje. Weet ik veel dat we die zon de rest van de dag niet meer zullen zien. Net voor ik arriveer komt uit een zijstraatje een colonne motards én de volgwagen gereden. ’t Is Koers. Het is nu echt begonnen. Net dan speelt de radio ‘I’ve been having dreams…’ Je mag gerust zijn! Alleen was het bij mij niet al springend op ‘a trampoline’. Bij aankomst eet ik een boterkoek zodat ik me straks niet parkeer op de Molenberg. Ik krijg een leuk blauw petje en, als begeleider, twee felgele bidons van 3Action waarmee de Gentse politie je zelfs al fietsend de LEZ zone niet inlaat. In mijn achterhoofd hoor ik mijn wederhelft al bij thuiskomst: “Wat? Toch niet weer bidons?”

We speelden accordeon

Ik sta klaar achteraan een grote groep van kleurrijke medefietsers, een lange carnavalstoet waar niemand aanstalten aan maakt. Achter me is iedereen getooid in een zwart-witte Grinta!-outfit. De start doet de finale van de Ronde aan, in de andere richting. Ik keuvel, behalve wanneer het fietspad afgescheiden is door paaltjes en de groep links én rechts van de paaltjes fietst. Een gevaarlijk tafereel. Aandacht. Ondertussen spelen we ook ongecontroleerd accordeon. En is er tegenwind, niet een beetje. Het spel van de wind en een vleugje Vlaamse zenuwachtigheid tot het rond punt in Kerkhove. Daar gaat de route links over de brug richting Berchem. Op de brug valt me een fluogele outfit op die door het peloton schuift. Richting achterkant. Van de sfeermuziek vooraan hoor ik werkelijk geen noot.

Climb, descend, repeat

Wie Berchem zegt en koersminnend is, denkt uiteraard aan de Kluisberg. Met wat goede wil zou je de Ronde dus ook Berchem-Berchem kunnen noemen. Die Kluisberg is een brede weg met goed asfalt, niet voor niks in de Bergstraat. Het is misschien te vroeg om van een slagveld te spreken, de eerste helling doet bij velen pijn zo te zien. Ravage. Ik houd me achterin en zie enkelingen, duo’s en trio’s. Van de groep geen spoor meer. De fluogele outfit is in gevecht met zichzelf op het steilste stuk en de dame in roze komt in haar eigen storm terecht. Te veel gegadigden om een duwende hand aan te reiken. Na de top voel ik me net Van der Poel. Mensen oprapen en terug bij de groep proberen brengen. De Ouverture, dat begint hier al goed. We komen erbij aan de voet van de Knokteberg. Climb, descend, repeat. Zou dat geen idee zijn voor een nieuw ontwerp van t-shirt? Ik zou hem in elk geval kopen.

Shaken not stirred

Ik rijd nu op kleine baantjes met betonplaten, zoals er in het Meetjesland honderden zijn. Kiezelsteentjes in de bochten. Hier is dat evenwel anders. Hier rijd ik in de Vlaamse Ardennen. Hier noemen de wegen Rue de Trieu, Ronde van Vlaanderenstraat en D’Hoppe. Hier ligt links Hotond en rechts Kanarieberg. Hier passeer je Ronse en Brakel. Op de Valkenberg, laatste hindernis voor de geutelingen, zakt iemand van het Martini Racing Team er wat door. Dat truitje brengt toch een zeker verwachtingspatroon mee, bedenk ik bij het aanschouwen van het tafereel. Zeker nadat Boonen er de cover van de recentste Grinta! mee sierde. Ongeveer waar De Zwarte van Brakel destijds aanviel, wint de zwaartekracht het van voorwaartse snelheid. Fluo man down. Hij wordt omsingeld door een Grinta!-legioen dat fiets en fietser soigneert en de volgwagen oproept. De dame in het roze stelt het goed. “Nog 24 hoogtemeters,” zegt Anton. Het klinkt als een bagatel als je het cijfermatig bekijkt.

Er moet nog wat vuur bij

Als laatste aankomen in Michelbeke heeft erg nefaste gevolgen. Achteraan in de rij en langer wachten op de geuteling. Ik trek eerst naar de overkant voor een zakje met tien exemplaren om mee naar huis te nemen. Daarbinnen vind ik twee gepensioneerde dames en een wat oudere man op een stoel. Buiten passeert een man in Quick Step-outfit. “De Remco, dat is ne kerel hé. Heb je ‘m zien rijden, daar in… Waar zit die eigenlijk?” vertelt de man die de geutelingenverkoop observeert. Ondertussen betaal ik mijn zakje. “Je bent met de fiets? Moet je anders een extra zakje hebben om te dragen?”vraagt de dame achter de geïmproviseerde toog. Ik lach. “Nee, bedankt. Het zal wel lukken zo. Ik moet niet ver.” Ik ontvang bonnetjes. Geel en rood, het lijkt wel voetbal. De mannen gieten geutelingen in een exacte kopie van vorig jaar. De tijd heeft er stilgestaan, zo lijkt het. Man, dat smaakt! Ik word er nog even op een foto gezet bij de geutelingengieters en de fotograaf oppert: “Er moet nog wat meer vuur bij!”. BikeKing Pieter ziet me dan weer vanuit zijn wagen aankomen met mijn zakje en het raampje gaat al open. Een goede verstaander… Deel twee van de rit, en er mag dus wat vuur bij. Dat heb ik onthouden. Een hongerklop hoef ik vandaag niet meer te vrezen.

Vliegende Vlaming

De Ouverture, deel twee, dat begint hier al goed, bis. Een dame belandt zonder erg in de graskant, een heer krijgt af te rekenen met een lekke band. Even wachten en achtervolgen. Plots bevind ik me in een eenzame situatie met voor me enkel een lege strook asfalt. Glooiend, met bochten. Werkelijk onweerstaanbaar. Ik schakel een tandje bij en laat het bloed sneller stromen. Descend, recht op de trappers, climb. Ik maak jacht op de groep. Die komt in het vizier aan de Jagerij, kasseistrook. Ik val gigantisch uit mijn rol van begeleider en rijd het verbrokkelde peloton links voorbij. In mijn hoofd gaat het allemaal sneller dan in werkelijkheid. Denk ik, achteraf. Rechtsaf, links, Kerkgate. Kasseistrook. Tegenwind. Blijven duwen en botsen. Gidon van onder nu. Wie heeft het bedacht hier een fietspad te leggen, Kerkgate is voor Flandriens. Links af, Holleweg, nog erger. Roubaix in Vlaanderen. Voor me staat een compact bolletje te wachten aan het Kruispunt. Voor me, bij café In den Groenen Boom. Nog elf kilometer. Hoe plezant was dat. Goesting naar meer. Eerder passeerde ik ook al De Vliegende Hollander, supporterscafé voor Mathieu. Trouwens ook voor zijn broer, Vliegende Hollander bekt evenwel beter dan Rijdende Hollander. Heel eventjes, en enkel in mijn eigen hoofd, was ik een Vliegende Vlaming.

Blunder

Na de Kokerelle en een klein stukje Eikenbergse cobbles, maakt ik een blunder van formaat. “Komen er nog veel kasseien?” vraagt een man met wat angstige toon in de stem. Ik ben mogelijk iets te veel in euforie als ik antwoord: “Nee, enkel nog de Kattenberg naar beneden. Dat zijn echter kasseitjes zoals op de Champs-Elysées. Moet je niet vrezen.” Een fractie later draaien we links de andere kant van de Holleweg op. Gelukkig in dalende lijn, al moet je de Holleweg altijd vrezen. Ik maak me snel uit de voeten na zoveel geklungel qua terreinkennis in mijn eigen speeltuin. Te lang weggebleven? Terwijl ik versnel voel ik de kasseien daveren en overvalt het me. Geluk en spijt tegelijk. Geluk, met een smile groter dan Ludo, omdat het zo plezant is. Bovenal echter, spijt omdat het er bijna opzit. De kenmerkende toren van Oudenaarde is zichtbaar, het einde van de tocht is in zicht. En alles wat ik wil, is nog een klein beetje verder fietsen. “Toe, mama, nog een klein stukje? Nog één keertje? Mag het?”

Napraten

Neen. Ik laat de fiets achter in de kofferbak. Napraten bij Kwaremont of koffie is de afsluiter. Sandwichen verorberen. BikeKing Pieter verlies ik geen seconde uit het oog, want hij zou maar eens moeten vertrekken met mijn geutelingen op zak. Kijken naar een tombola met een overschot aan ballen en een linkerhand, naar eigen zeggen onschuldiger dan de rechter, die de gelukkigen uitkiest. Mijn spijt ebt weg, want volgende week is er al de Omloop, snel gevolgd door Strade, Vlaanderen (Omloop van), Vlaanderen (Dwars door), Vlaanderen (Ronde van). Ciara, Dennis, Ellen. Allemaal niet meer dan een stilte voor de echte storm. Het woord is aan Elia, Fabio, Greg, Hilaire, Ian, Julien,… En voor je ’t weet zit je aan de ‘M’, van Mathieu. Ohja, nog één verzoek. Wie vindt me een wielrenner met winstkansen wiens voornaam met een ‘H’ begint?