Grinta! Ouverture Ride: Proeven van het voorjaar en van geutelingen

Omwille van praktische redenen trappen we het seizoen deze keer af vanuit Michelbeke, aan de voet van de Berendries. Mij hoort u alvast niet klagen, want het is daar in de feesttent waar de befaamde geutelingen gebakken worden. En die horen sinds enkele jaren bij onze Grinta! Ouverture Ride zoals een regenboogtrui bij Remco Evenepoel. Wie nog nooit van geutelingen gehoord heeft, kunnen we alleen maar aanraden om in februari eens af te zakken naar de Vlaamse Ardennen om ter plaatse te proeven van deze lokale specialiteit. En om te kijken hoe deze op ambachtelijke wijze bereid wordt.

Het voorjaar hangt letterlijk in de lucht wanneer ik mijn fiets en spullen in de wagen laad. De temperatuur gaat richting tien graden, de wind voelt niet meer ijzig aan en vogeltjes beginnen ‘s ochtends te fluiten. Het belooft dus een heerlijke fietsdag te worden. Op het programma staat een rit van een kleine 90 kilometer. Meer moet dat niet zijn zo vroeg op het seizoen. De bijna 1.200 hoogtemeters zorgen er echter voor dat ik met een klein hartje afzak naar Michelbeke.

Special guest Dirk De Wolf

Na een korte briefing in de geutelingentent duiken we met een kleine 70 fietsers de Vlaamse Ardennen in. Voor een pittige rit met redelijk wat klauterwerk, maar met weinig kasseistroken. Dat krijg je wanneer de uitgever van het organiserende fietsmagazine eerder een klimgeit dan een kasseistoemper is. Dat kan niet gezegd worden van onze special guest van vandaag, Dirk De Wolf. In 1989 won De Wolf Dwars door Vlaanderen, werd hij tweede in Parijs-Roubaix en achtste in de Ronde van Vlaanderen. De Wolf, die er geen geheim van maakt dat hij liever onder de zon fietst in Tenerife dan in flandrienweer, deelt zijn ervaringen en ongezouten mening met iedereen in ons peloton. Dat hij tegenwoordig actief is als wieleranalist, valt ook tijdens de rit op. Bij iedere beklimming taxeert hij al onze deelnemers. Wie is er goed, wie staat op breken, De Wolf ziet het allemaal.

Koersgevoel

Op en af, draaien, slingeren. Mijn Garmin geeft 11 beklimmingen aan, een collega fietser ziet er op zijn toestel het dubbele staan. Intussen rijdt de wagen met de rode vlag in de verte voor ons uit. Het valt op dat andere weggebruikers goed de richtlijnen volgen en zich aan de kant zetten wanneer ons peloton passeert. Dat de wegcode dit voorschrijft, is blijkbaar niet door iedereen geweten. Neem daar nog de seingevers op de motor bij die langs ons heen vroemen, dan weet je dat je niet veel dichter bij het echte koersgevoel kan komen. Inclusief de boerenbaantjes die af en toe bezaaid liggen met restanten afkomstig van het veld. Met dat verschil dat onze groep gedisciplineerd twee aan twee blijft rijden. Al trekt de groep zich op de onoverzichtelijke slingerbaantjes af en toe ook op een lang lint. Vanachter is het gas geven om opnieuw bij te komen.

Samen uit, samen thuis

Daarom proberen de 9 aanwezige fietsgidsen mensen die het even wat moeilijker hebben naar voren te loodsen. Zodat ze enerzijds minder last hebben van het harmonica-effect, het zogenaamde ‘aan de rekker hangen’ achteraan. Maar anderzijds ook zodat ze de ruimte krijgen om op hun eigen tempo de vele hellinkjes te bedwingen zonder al te snel de voeling met de groep te verliezen. Die methodiek werkt prima om ons motto ‘samen uit, samen thuis’ te bewerkstelligen. Zeker naarmate we dichter bij het bevoorradingspunt op La Houppe komen, worden de machtsverhoudingen duidelijk. De voorspellingen van Dirk De Wolf komen niet enkel in het profpeloton maar ook hier uit. Nostradamus is er niets tegen. De fanatieke Zwifters, Rouvy-rijders, JOIN-gebruikers en stiekeme winterstagegangers kunnen zich op de laatste klim richting Brasserie d’Hoppe niet langer verbergen. Of is het hen om de heerlijke verse soep te doen? Er is gelukkig ruim voldoende voor iedereen. Ook voor de motards die vandaag voor ons geweldig werk leveren.

Voorjaarskriebels

Na een deugddoende bevoorrading, inclusief een kleine vernissage met gastvrouw Greta’s kunstwerken geïnspireerd door de wielersport, zwieren we ons terug op gang voor de laatste dertig kilometer van deze rit. Het ergste hebben we gehad. Wie beschikt over terreinkennis, weet bovendien dat we aan erger ontsnapt zijn. De Eikenberg en de Taaienberg hebben we laten liggen. De Kanarieberg daalden we af vanuit het Muziekbos. Dat deed ik meer dan 20 jaar geleden voor het eerst. Jeugdherberg de Fiertel, destijds meermaals onze uitvalsbasis, blijkt er nog steeds te liggen. Jeugdherinneringen komen naar boven, en het Vlaamse voorjaar begint echt te kriebelen. Heerlijk, die voorjaarskriebels. Af en toe krijgen we een reality check. Materiaalpech kan je zomaar overkomen. Dat hebben enkelingen in ons peloton al doende geleerd. Een aflopende ketting op het verkeerde moment, een onverwachtse lekke band. We komen het allemaal tegen, maar zijn redelijk gerust dankzij de technische ondersteuning van bezemwagenbestuurder Pieter. In het slechtste geval kun je wel even met een 12-speed ketting op een 11-speed cassette rijden, zo leert de ervaring ons vandaag.

Op naar het openingsweekend

In de laatste kilometers krijgen we nog minder ronkende namen als de Potaardeberg en het Vossenhol voor de wielen geschoven. Het vooruitzicht op een tankbeurt met geutelingen laat zelfs de fietsers wiens benzinetank nu echt volledig leeg is opnieuw herleven. Begroetingen en bedankingen worden uitgewisseld tussen fietsers, motards en begeleiders op en naast de fiets. Mooi binnen tijd bollen we Michelbeke opnieuw binnen, waar het een pak drukker is dan vanochtend. De geutelingen zijn duidelijk in trek in de feesttent. Om mee te nemen of uit de hand. Wij kiezen voor het laatste, alvorens de fiets terug in de wagen te laden. En nu, op naar het openingsweekend met de Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. Om vanuit onze luie zetel via helikopterbeelden de kronkelende wegen te zien waarop de Grinta! Ouverture Ride het nieuwe fietsseizoen op gang heeft getrapt. Wout, Mathieu en konsoorten, nu is het aan jullie!