Grinta! Ouverture Ride

Exact een week voor de profs in Gent starten, landden de vroege vogels in Oudenaarde voor de Grinta! Ouverture. Ik ben erbij, samen met tachtig enthousiastelingen en Jan Bakelants. De ene hunkerend naar een knaltijd op de Strade, de andere dromend van een prachtige Primavera of zonnige zomer. Een peloton op twee snelheden monstert de tegenstand. De tegenstanders vandaag zijn vooral ronkende namen als Mr. Wind, Mr. Benen en Mevr. Vander Vlaamse Ardennen. Het uitgetekende parcours lijkt op dat van de Amstel Gold Race: in vogelvlucht nooit verder dan twintig kilometer van start en finish. De nieuwe oranje Grinta! uitrusting voor de gidsen mag gezien worden. De Ouverture! Ik heb er zin in.

BB’ers

Dat parcours? Alles op een zakdoek. Op en af, niet over maar vlak naast de meest beruchte hellingen. Niet naast, wel op de langste kasseistroken. Naast Taaienberg en Molenberg, over Haaghoek en Jagerij. “Ga je met die banden op pad?”, hoor ik naast me. “We depanneren je tussen kilometer tien en twintig.”. Kijk ik rondom me, zie ik van alles wat. Mountainbikes. ‘Op de kasseien ben ik in het voordeel’. Gravelfietsen. “Dit is mijn winterfiets.” Zelfs een tandem, al hoort die niet bij onze groep. In het peloton ook twee BB’ers. Bekende Bakelantsen. De ene trotse eigenaar van een gele trui, de andere meer verliefd op de roze trui. De schrijfwijze verraadt dat er een andere stamboom mee gemoeid is.

Knecht

Het regent podcasts met voorjaarsvooruitblikken dezer dagen. In de podcast met Thijs Zonneveld hoorde ik de complexiteit van Vlaamse Klassiekers uitgelegd. “Je kan lossen met superbenen”, zei Thijs. Het gaat om plaatsing. Voorbijsteken als de tijd juist is, als de snelheid uit de groep is. Vooraan zitten als dat moet, opdraaien in tiende en niet in tachtigste positie. Anders kom je in de accordeon en verdoe je nutteloos krachten. “Steven, ga jij wat achteraan blijven en knechten waar het nodig is?”, hoor ik de schrijvende BB’er zeggen. Ook met goeie benen kan je een lastige dag voor de boeg hebben. Na vier kilometer reed ik al zes keer vijfenveertig en evenveel keer vijftien per uur. De wintervorm in een paar kilometer tegen het daglicht gehouden. Welkom in Vlaanderen. Heerlijk onthullend.

Naar de Grote Markt

Wie me ook tegen het licht hield een paar weken terug was Jurgen, meefietsend in het peloton. We reden een paar jaar terug samen Milaan-San Remo en zien elkaar hier voor het eerst terug. Hij herinnerde me een paar weken eerder aan mijn uitspraak ‘Remco zal nooit een grote ronde winnen’. Ondertussen zie ik dat een klein beetje anders: als hij na de Rode en Roze trui ook de Gele wint, trekken we samen naar de Grote Markt. Dat werd al rijdend afgesproken. Waarna ik me weer vijftig meter Remco voelde. Vijftig centimeter groter wel, iets minder aero, iets minder kogel ook.

Blijven eten en drinken

Maar fietsen dus, daarvoor ben ik hier. Daarvoor zijn ook de andere vele medefietsers in ons peloton hier. Fietsen en beleving. Ik vind het alweer geweldig. Fantastisch toch dat je eenzelfde event jaar na jaar geweldig kunt vinden. Heb je een hobby voor jaren. De omgeving ken ik vrij goed, de oriëntatie ben ik al even volledig kwijt. Mooi werk van de routebouwer, rustige paadjes die alles uitademen wat de Vlaamse Ardennen zijn. Draaien en keren, sloopwerk zonder echte grote hindernissen. Met plaatsing moet ik me niet bezighouden, die accordeon is een dodelijk instrument. “Ik kijk stilaan uit naar een geuteling.”, zeg ik tegen mijn buurman. “Ik ben repen vergeten meenemen.”, voeg ik er aan toe. “Blijven eten en drinken.”, zou José zeggen. “Ik heb er al drie binnen.”, is het antwoord naast me. Steeds weer dezelfde beginnersfouten maken, ook dat is het voorjaar.

Stevige kost

Voor de geuteling moeten we eerst nog even over de combinatie Haaghoek-Leberg, de vaakst voorkomende passage van het voorjaar moet dat zijn. De Haaghoek tijdens de Ouverture. Traditioneel een moment in het voorjaar om even mijn benen te testen. De duik naar beneden, volle kracht omhoog. Ik droom ervan. Realiteit: duik naar beneden, geblokkeerd bergop. Niet de benen, voorgangers. Kruipend omhoog. Ooit zag ik hier Cancellara impressionant naar boven stuiven. De schoonheid van het moment bleef me bij, evenzeer als de lelijkheid van het VIP-gebeuren waar ik de rest van de middag op groot scherm keek temidden een bus ongeïnteresseerden. Dan maar op de Leberg de gas eens open draaien. Vol naar boven, de laatste adem ergens diep vanonder in de longen gaanhalen. ‘Slechts’ zes seconden trager dan de gele trui BB’er (leert Strave me ’s avonds). Ik geloof nooit dat die voluit ging, daarvoor rijd hij hier te veel met zichtbaar gemak. Troost… Jan reed er wel een persoonlijk recordje op Strava. Zes seconden rijd ik wel dicht in de afdaling naar de geutelingen, Jan is nog niet zegezeker vandaag. Ik ben nog in koers. Lange afdaling met gevaarlijke bloembakken. Gaan weg voor de koers hoorde ik. Het huis van De Croo. Bevoorradingszone. Geutelingen vers uit de oven, laagje boter en rijkelijk bruine suiker. Koffie erbij. En nog een extra exemplaar. Betalen kan nadat de dames van de kassa op de foto gaan met onze ex-profrenner. Oudenaarde hoeft niet te vrezen, dat haal ik nu wel. Thuis hoeven ze ook niet te vrezen, er gaat een zakje van tien mee in de assistentiewagen.

Vlinders

“Zet je nog even in de blog dat ik superbenen heb!”, roept Uitgever-BB’er me toe. Ik had al een vermoeden ja, knalt al de hele tijd van achter naar voor, en weer terug. Grinta Gara, ook de nagelnieuwe Origine Fraxxion teamfiets is van de partij, zal hoge ogen gooien. Die BB’ers kunnen met een fiets rijden. “En zet er bij dat die motards wat minder mogen toeteren, dat concept loopt hier uit de hand.”. We rijden rond op een parcours zonder stoplichten, motorbegeleiding doet de rest. Enkel fietsen, meer niet. Daarom ook heb je geen flauw idee waar je juist fietst. Je hoeft er niet mee bezig te zijn. Dat het een supermooie omgeving is, dat zie je dan weer wel. De eerste keer van het seizoen in de Vlaamse Ardennen herontdek je de schoonheid. Lijkt het alsof je alweer vergeten was hoe mooi het is. De vogels fluiten, de motards toeteren, de kettingen dansen op kasseien. Vlinders in de buik. Welk een voorrecht het is dit in onze achtertuin te hebben. Je zal maar in pakweg Siena of San Remo wonen.

Fietsbel

De benen doen net iets meer pijn dan voor de stop, de omgeving is even mooi en de Kwaremont nadert met rasse schreden. Niet de helling, die is voor een andere keer. “Is die hier a volonté?”, vraagt Jan Bakelants. “Dan ga ik dat toch een keer proeven.”. Zelf kom ik niet verder dan sandwiches en koffie. Terwijl Jan en ik nog wat praten over de nutteloosheid van cross na het WK, de dominantie van Pogacar en De Lie als favoriet voor de Omloop, roept hij plots ‘Ja!’. Hopla, mijnheer aan de haal met een prijs uit de tombola. Een fietsbel om mee naar de VUB te rijden. Succes Jan, met die studies Sportmanagement! We horen er vast nog van. Goed idee trouwens, dat YouTube kanaal. Dat ze daar niet zelf opkomen.

Succes iedereen trouwens! Geniet ervan! Succes in de Strade, hopelijk een prachtig voorjaar en zonnige zomer. Let the games begin!