Deel dit artikel:

Gravel Series Limburg Liberation Ride

26/09/2021
Redactie
Gilles Bultinck

De fietsevenementen zijn aan een serieuze inhaalbeweging bezig, dat bewijzen ook de overvolle kalenders van afgelopen weken. En dus moest onze redacteur wegens tijdsgebrek genoegen nemen met de korte afstand van 65 kilometer tijdens de Gravel Series Limburg. Die tocht met start en aankomst in net Nederlands-Limburgse Banholt herdenkt het oorlogsverleden onder de noemer van Liberation Ride.

Banholt, zegt u?

Toch even moeten opzoeken op de kaart alvorens af te zakken richting Nederlands Limburg. Aha, een deelgemeente van Eijsden-Margraten, dat weten we zijn. Het gravelen begint al ruim voor de start. De laatste kilometer om de parking te bereiken, loopt over een grindweg door het veld. Om uiteindelijk uit te komen op een wei die als gelegenheidsparking werd ingericht. Gravel is een feest, met bijhorend festivalgevoel. En ook het aanmelden voor de start heeft veel weg van een bonnentent. Laat het gravelfeestje maar beginnen. Over bonnetjes gesproken: voor de afstanden van 65 en 125 kilometer bedraagt de inschrijving hier 30 euro. Hiervoor krijg je koffie en thee voor de rit, ruime bevoorrading onderweg, technische en medische bijstand en een ruime portie pasta achteraf.

Verwarring met Eroica

Vanaf de eerste kilometers worden heerlijke gravelwegen voorgeschoteld. Zacht glooiend, heerlijk bollend en met het vertrouwde knisperende geluid van grind. Tot mijn grote verbazing kom ik ook een aantal retrorijders tegen. Ik ben blij met de aangepaste versnellingen en brede banden waarover ik beschik, en dan rijden hier van die mafketels met 21 mm tubes, wollen truien en in het beste geval een 42×23 versnelling. Blijkt dat de Eroica Limburg deels over hetzelfde traject loopt. En dat heeft blijkbaar niet iedereen begrepen of gelezen.

Verwarring met pijlen

Na een kleine tien kilometer begint mijn navigatietoestel de opgehangen pijlen radicaal tegen te spreken. Ik meen me te herinneren dat de 65 en 125 kilometer niet afgepijld zouden zijn, en vertrouw dus volledig op het GPX-bestand dat iedere deelnemer toegestuurd gekregen heeft. L

Lookalike Stefan Van Dijk

Behalve een bijzonder goede lookalike van de Nederlandse ex-wielrenner Stefan Van Dijk vertrouwt nagenoeg geen enkele andere deelnemer op mijn beoordelingsvermogen. Toch blijkt mijn intuïtie te kloppen. Een paar afslagen verder begint een eerste offroad klim waarop ik in de verte nog andere deelnemers omhoog zie klauteren. Lookalike Stefan heeft intussen afgehaakt, waardoor ik effectief vermoed dat het toch niet de echte was.
Op één van de uitdagende beklimmingen hoor ik een dame voor mij vloeken, en ook zelf sakker ik. “Geschikt voor de beginnende gravelrijder”, stond er op de website van de Gravel Series Limburg te lezen. We voelen onszelf echte gravelkneusjes, maar dat schijnt toch niet helemaal terecht te zijn.

Gevaar voor uitspoeling

Her en der komen we bordjes tegen die duiden op gevaar voor uitspoeling. Klinkt als één of andere behandeling bij de kapper, maar al snel ontdek ik waar de aanduidingen werkelijk over gaan. Geulen met een diepte van een halve meter en zelfs dieper doorsnijden de verschillende paden waarover we klimmen en afdalen. Ze zijn het permanente bewijs van de regenval die hier soms van de bergflanken stroomt. Sommige collega-fietsers kiezen er bewust voor om een aantal passages te voet aan te vatten, maar ik probeer zo lang mogelijk op de fiets te blijven. Af en toe moet ook ik voet aan de grond zetten om mijn eigen vehikel de laatste meters naar boven te duwen. Het is dus waar dat je met elk type fiets kan gravelen. Maar op een gevarieerd terrein als dat van deze Liberation Ride komen alle voor- en nadelen naar boven. Crosser, MTB of gravelbike, aan het einde van de rit heeft iedereen evenveel plezier gehad.

Meer dan de Amstel

En dat plezier wordt voornamelijk geboden door deze heerlijke regio. Ik dacht de streek een beetje te kennen omwille van de vele ritten in het kader van de Amstel Gold Race, maar ontdek nog steeds nieuwe dorpen en gehuchten. En vooral, een oase van rust. Samen met de talrijke groepjes wandelaars geniet ik van de omgeving. Het wederzijds respect op deze vooralsnog grijze zaterdagochtend is groot.

Gebak en Limburgse gezelligheid

Langs de zijflank van de Cauberg daalt de route af richting de Geul. Bekend terrein, met het Shimano Experience Center als herkenningspunt. En ook hier laat Limburg zich van z’n beste kant zien. Naast de uiterst gezellige retrobeurs in het kader van L’Eroica, worden de gravelaars gesoigneerd met Nederlands gebak. De Limburgse gezelligheid ten voeten uit. Terwijl de overige deelnemers lekker sociaal doen en zich neerzetten op de uitgestalde bankjes, laad ik snel de tank vol om terug te vertrekken.

Levendig Valkenburg

Om het levendige Valkenburg terug uit te rijden, moet er sowieso geklommen worden. We rijden de laatste afdaling van de Amstel Gold Race dus in tegenrichting omhoog. Door mijn korte stop heb ik snel terug het goede ritme te pakken. Enkele medefietsers benutten mijn standvastigheid en pikken hun wagonnetje aan. In Valkenburg zelf is het druk, met bezoekers voor de mergelgrotten en het Sprookjesbos, een themapark vlakbij. Maar van zodra we tussen de velden duiken, daalt de rust terug neder. Wanneer ik even later de aanduidingen van GR-wandelpaden zie op de wegeltjes waarin mijn gps me navigeert, hou ik even mijn hart vast. Mooie wandelpaden betekenen immers niet altijd mooie fietspaden. Toch lopen ze hier best lekker, en daar ben ik dankbaar voor. Want de teller met hoogtemeters begint stilaan richting 800 meter te gaan, met net geen 60 kilometer in de benen.

Nog eens terug

De Amerikaanse militaire begraafplaats van Margraten is absoluut het hoogtepunt van deze Liberation Ride. Het kerkhof van maar liefst 26,5 hectare groot omvat meer dan 8.000 graven van Amerikaanse soldaten die in Nederland sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een must-see tijdens deze Liberation Ride. Ik voel me bijna schuldig dat het grind onder mijn banden knispert wanneer ik over de aanpalende weg rijd, wat de eerbiedige stilte verstoort
De laatste kilometers richting Banholt lopen nog flink op, waardoor ik met een nagenoeg lege energietank arriveer in Banholt. Daar blijken ze nog niet echt voorbereid op mijn komst. Op de aankomststrook staat nog een bestelwagen. Ik vermoed dan ook dat ik omwille van de korte route en snelle ravitostop de eerste aankomer ben. Het deert me niet. Ik had een fijne voormiddag. De volgende keer dat ik hier terugkom, hoeft duidelijk niet alleen voor de Amstel te zijn.