Gravel Ride KRLS 2.2: waar Flandriens thuis zijn

November rain

Er zijn verschillende types onder de flandriens. Zij die altijd en overal vertrekken op het moment dat ze voor ogen hebben, ook als het pijpenstelen regent. De “Hors Categorie” – categorie is dat. En dan heb je de zelfverklaarde flandriens die al eens forfait durven geven, maar wel paraat zijn als ze ergens ingeschreven zijn. Godzijdank dat ik had afgesproken met Bart, gravelaar uit het zuiverste hout, of ik had zelfs in deze categorie geen plaatsje verdiend. KMI, Buienradar en nog een dozijn andere weersites zijn voor één keer namelijk allemaal roerend eens: het wordt een kletsnatte zondagochtend. Guur, in één woord. Ik had al zo mijn bedenkingen bij een graveltocht begin november, in en rond het West-Vlaamse Wijnendale. De regio is in de aardrijkskundeles niet bijgebleven als een droge zanderige ondergrond, voor zover mijn geheugen reikt. 

(Lees verder onder de foto’s)

Koarle

De organisatoren van deze rit: de Koareltjes van Wijnendaele. Die is al gauw verklaard, het verwijst uiteraard naar de grondlegger en organisator van de eerste Ronde van Vlaanderen. Ter promotie van een sportkrant nog wel, zodat hij iets had om over te schrijven. Karel ‘Koarle’ Van Wijnendaale. Dat de man eigenlijk Karel Steyaert werd gedoopt, en de naam waaronder hij bekend werd slecht een roepnaam is die verwijst naar zijn afkomst, is een ander verhaal. Maar goed, vandaar dus KRLS Gravel. Editie 2022, vandaar dus 2.2. Hij is tegelijk zowat de oorsprong van het begrip ‘flandrien’, dus de man zou in zijn ‘pollekes’ gewreven hebben met de weersvoorspelling.

Met de gezegde woorden van Koarle zelf, worden we stipt half negen op gang gefloten. ‘Heeren, vertrekt!’ voorafgegaan door ‘het weer kan je niet kiezen’ en ‘heb respect voor de privé-stukken in de route’. Het regent hier en daar, voegt Bart er nog aan toe. “Maar is vrees dat het vandaag toch vooral ‘hier’ zal zijn.”. Het is een andere Bart, die van Origine Cycles, het Franse fietsmerk dat met de Graxx zomaar een podiumplek wegkaapte op de verkiezing van Gravelfiets van het jaar. Iets voor half negen is ook het moment waarop de hemelsluizen opengaan, alsof Koarle zelf aan de knoppen zit. Het reusachtige haardvuur vecht ondertussen hardnekkig tegen de nattigheid, de koffie en chocoladekoek hebben dan al gesmaakt. Dat er wat verderop driehonderd vers gebakken pannenkoeken op ons wachten is meer dan een magere troost. Dat een pak thuisblijvers ervoor zorgen dat er meer pannenkoeken zijn, dat is een garantie.

Breder schoeisel

Vlak na de start al meteen een bijzonder ongewoon tafereel. Fietsers rijden in en uit alle mogelijke opritten en dreefjes. De gpx leidt ons naar een gesloten hek, waardoor velen op zoek zijn naar het juiste traject. Het is wat, die privé stukken. Na wat draaien en keren, en met meer goed geluk dan kunde, vinden we uiteindelijk toch het traject en zijn we vertrokken voor pakweg tachtig kilometer. We vertrokken helemaal achterin, we halen er zo wel een paar bij. Maar dat valt aardig tegen. De fietskeuze van deze ochtend, toch maar de mountainbike met bredere banden dan de gravelfiets, blijkt wel snel een te verantwoorden keuze. Minder dan twee bar, echt hard ga je er niet mee. De gravelwegen in de beginfase zijn vaak tien tot twintig centimeter breed en nogal modderig van aard. Het type waarbij je zo veel mogelijk het centrum moet houden, of je zwabbert van links naar rechts.

(Lees verder onder de foto’s)

Mariabeeldjes

Mijn sokken soppen in mijn schoenen. De fietsbril staat al achteraan mijn hoofd wegens ‘zie geen steek meer’. Mijn handschoenen hebben zich gevuld met water. Mijn achterste is doorweekt en bedekt met een laagje West-Vlaamse klei, lichaam heeft vooralsnog lekker warm. En de modder blijft ook niet hangen aan de fiets dus dat zit ook wel snor. We passeren het imposante Kasteel van Wijnendale – veel kastelen trouwens hier – reden over velden en dreven. Na een droge week knal je hier met de gravelfiets vlot over. Met wat meer technische bagage misschien ook nog wel. Een braspartij is het niet, maar ik ben wel blij met het comfort van mijn bredere band vandaag. Na dertig kilometer vlam ik dus bijna voorbij de bevoorrading. Tussen de druppels door zie ik in mijn ooghoek nog net iets van KRLS gravel, stopplaats. We keren terug op onze stappen en slaan het boswegeltje in. Maar goed ook, stel je voor dat ik de toren pannenkoeken had gemist. En mariabeeldjes. Lekker, en nood aan. De kou, nattigheid, concentratie, … Die kan hier zomaar een zwaarder tochtje worden dan de tachtig kilometer en handvol hoogtemeters doen vermoeden.

(Lees verder onder de foto’s)

Werkendag

Deel twee van de rit kent een gelijkaardig patroon. De passage over de Groene 62, een oude spoorwegbedding tussen Torhout en Oostende die nu is omgetoverd tot gravelroute, ie gravel pur sang. Spoorlijn 62 bracht in de 19de eeuw Parijzenaars naar  Ieper en Oostende. Nu is de Groene 62 een recreatief fietspad met grind. Tussenstukjes vereisen af en toe wel wat meer grip. Die tussenstukjes zijn soms ongemeen hard werken ook. Dat het laatste deel richting Wijnendaele tegenwind is, en niet een beetje ook, komt ietwat hard in mijn gezicht terecht. De lange licht hellende strook over een drassige veldwegel, met de neus in de wind, hakt er serieus in na drie uurtjes nattigheid. Ik moet hier super hard duwen om uiterst traag vooruit te gaan, niet meteen motiverend. Wintervorm. Ik voel me steeds meer pannenkoek, heel even ben ik blij dat het einde nadert. Dat ik bij Kasteel d’Aertrycke bijna de feestzaak binnenrijd, is puur om enkele seconden droog te fietsen. Het mag niet baten, het blijft regenen tot we in Wijnendaele arriveren.

Pasta en koffie

“Mossels en kip horen niet op één bord”. En dus koos ik voorafgaandelijk voor pasta na de rit. Geen maaltijdje buiten bij het vuur maar in het wat kille en ondertussen vuile zaaltje. De paella ziet er trouwens overheerlijk uit, even heb ik spijt van mijn keuze. Pasta met gehaktballetjes volstaan echter ook ruimschoots om weer wat tot mens te komen. Omdat de frisdrank aan de andere kant van het terrein staat, en de koffie niet, wordt het pasta met koffie. In de gravelscene moet alles kunnen, toch? 

Koarle zou trots geweest zijn op deze epische editie van zijn gravelvrienden. Ik hoor hem denken: “Tegenwoordig maken ze hier speciale fietsen voor, vroeger deden wij gewoon alles met de racefiets.”. Die fiets van ons kunnen we trouwens heel nauwgezet kuisen met de vele Dynamic kuisproducten die vrij te gebruiken zijn. Kan ik die alvast spik en span terug in de garage plaatsen bij thuiskomst. Mijn Garmin fietscomputer heeft het ondertussen begeven, zo lijkt het. Ik haal hem in comateuze toestand van mijn stuur en reanimatiepogingen blijken vruchteloos. Godzijdank heeft hij het net nog opgeladen op Strava. Stel je voor dat deze epische rit niet echt was gebeurd?! De tombola (onderweg kaartjes trekken en de hoogste som wint) zal niks worden vandaag, niet één van de waardevolle prijzen dus. En al zeker geen Primahl wielset van sponsor Origine, daar gaat een andere flandrien mee rijden.  

Gravel in november? Het kan maar het is een risico. Dat de heren van Wijnendaele alles netjes georganiseerd hebben, staat wel buiten kijf. Dat de route wel wat regen aankan ook. Dat het bij een kletsnatte voormiddag geen kwaad idee is om wat bredere schoeisel te voorzien, evenzeer. Aangezien 2022 alle regen heeft gehad, zou ik me voor volgend jaar toch maar gewoon inschrijven. Het belooft op zijn minst een warme herinnering te worden.