Granfondo Via del Sale: slingeren over de wegen van wijlen Marco Pantani.

Donderdag 7 april vertrok ik voor 4 dagen naar Italië, meer bepaald naar Cervia, een stadje aan de Adriatische kust dat zich tussen Ravenna en Rimini situeert. Vanaf de luchthaven in Bologna, die je bereikt na anderhalf uur vliegen, is het nog een uurtje rijden tot Cervia. Ik zou daar op zondag samen met enkele andere genodigden de Granfondo Via del Sale rijden.

Cervia

Cervia is een stadje met twee gezichten. Het is een badplaats en een historische stad ineen. Het oude stadsdeel en de badplaats Milano Marittima in het zuiden worden door een kanaal gescheiden. De stad is vooral bekend door zijn zout. In de oude pakhuizen en het bijbehorende museum kom je meer te weten over de bijzondere band die deze stad met zout heeft. Vroeger werd er zout opgeslagen in industriële panden die nu omgetoverd zijn tot musea. De Torre San Michele, is de toren die je van ver ziet staan als je langsheen het kanaal wandelt, en waar vroeger het zout werd gereinigd en gedroogd vooraleer het werd ingepakt. Dit stadje is dan ook het centrale punt voor de Granfondo Via del Sale. De start en aankomstplaats liggen beiden aan de kustlijn en worden gescheiden door een reeks promostanden van allerhande kledingmerken, brillen, wielen, … En dat we er zout zouden verliezen tijdens onze inspanning, tijdens de granfondo stond als een paal boven water.

Wijn proeven

De twee resterende dagen voor de granfondo werden telkens goed ingevuld met een mooi programma. Op vrijdag reden we naar een prachtig wijndomein in Bertinoro. Via vlakke wegen reden we langsheen Cesena, maar van dan af begon het glooiend te worden. We reden naar de Rocco Pertiniro van waar we een prachtig zicht hadden om dan via Pademo uiteindelijk Bertinoro, te bereiken waar we via een mooie klim op gravel ons een weg baanden naar het wijndomein Fattoriaparadiso. Bertinoro betekent trouwens drink in goud. Dit komt doordat een zekere Galla Placidia in het jaar 386 deze wijn dronk en hem zo goed vond dat ze wou dat de wijn in gouden bekers moest geserveerd worden. Hier staat dus een heel mooi en oud wijnkasteel waar maar liefst 250.000 flessen wijn per jaar worden geproduceerd. Per geoogst jaar ligt de wijn te rijpen in houten vaten. In de kelders lagen trouwens nog veel schatten verborgen. Nadat we tijdens onze maaltijd verschillende wijnen hadden kunnen proeven (witte, rode, dessertwijn) mochten we tevens een kijkje nemen in de schatkamer van de eigenaar. Hier stond een verzameling wijnen om “U” tegen te zeggen. Wijnen van over de heel de wereld, wijnen die jaren oud waren, wijnen in speciale flessen, … De wijnen met een speciaal etiket die door grote kunstenaars waren getekend stonden zelfs achter slot en grendel. Amai, wat was me dat voor een verzameling.

Na de wijnproeverij vertrokken we toch wel met wat flanellen benen terug richting hotel. Een lekkere douche deed terug wonderen en ’s avonds werd er gegeten in Ristorante Calamare, waar de organisator van de Granfondo: Claudio Fantini, de eigenaar van was. Voor mensen die echt eens super lekker willen eten is dit wel de place to be. Vis, pasta, wijn, … de Italianen wisten ons daar eens goed culinair te verwennen. De big boss himself kwam tijdens het dessert onze nummers bezorgen voor onze deelname aan de granfondo. We kregen startnummer 11 t.e.m. 16. Wat een luxe, we zouden starten op de eerste rij.

Maar eerst was er nog de zaterdag die we moesten invullen. Onder de leiding van ex-prof Enrico Rossi reden we langsheen mooie glooiende wegen de bergen in. De benen al eens op spanning zetten voor wat komen zou op zondag. Maar natuurlijk mocht ook de traditionele koffiestop niet ontbreken. In het mooie Longiano en vlak bij de aankomstlijn waar Mathieu van der Poel een rit pakte in de Settimana Internazionale Coppi e Bartali, dronken we een heerlijke Italiaanse koffie. Wel straffe kost, eentje die de haren wat rechter op deed komen en die ons terug energie gaf om de terugweg aan te vatten. Net voor we Cesenatico binnenreden passeerden we nog het huis waar wijlen Marco Pantani woonde en waar nu zijn ouders het huis bewonen. Ook een passage langs het mooie haventje van Cesenatico mocht op deze terugweg natuurlijk niet ontbreken. Eens terug in Club hotel Sportur was het enkel nog eten, drinken (water) en rusten. Een beetje slenteren langsheen de promokraampjes en enkele koerssokken voor mijn vrouwtje kopen stonden nog op mijn af te werken lijstje van de dag. Voor de rest focus op wat komen zou.

Granfondo Via del Sale

Zondagmorgen liep om 6.30 u. de wekker af. Een stevig ontbijt moest er nu voor zorgen dat ik geen krachten zou tekort komen in het eerste uur van de granfondo. Tijdens deze granfondo Via del Sale moesten we 152 km afleggen met daarbij vier hellingen. In totaal waren dit ongeveer 2.000 hoogtemeters. Met 3.000 deelnemers stonden we aan de start met toch wel wat trillende benen. Eerst en vooral omdat het nog frisjes was, maar vooral de gedachte wat er me allemaal te wachten stond. De trainingswegen van de veel te vroeg gestorven Marco Pantani zijn niet van de poes. Hij wist blijkbaar zijn hellingen goed uit te kiezen. Na een neutralisatie van 3 km werden we definitief losgelaten. Ik had afgesproken met mijn Duitse compagnon Michael Jupe om zo lang mogelijk samen te blijven. Maar na amper 1 km waren we elkaar al uit het oog verloren. Dan maar alleen verder positie kiezen in het gewriemel van de eerste 40 km. Een lange slang van honderden renners kronkelde zich verder tot aan de voet van de eerste klim die na 42 km werd bereikt.

Ondertussen was ik al een heel eind weggezakt, dit vooral door de voorzichtigheid waarmee ik hier rond reed. Vallen  was namelijk geen optie. De Monte Cavallo, een klim van 8.2 km lang en met na 5 km klimmen een stuk van 15%, deed het peleton meteen in stukken en brokken uit elkaar scheuren.  Ik kon me goed handhaven en kwam met een mooi groepje voorbij de top. Ideaal om in de vallei naar de volgende klim wat uit de wind te zitten. Want dat kennen de Italianen precies nog niet goed. Ik kon namelijk de hele tijd profiteren van zij die niet wisten van waar de wind kwam.  Na 63 km kregen we de tweede klim voor de wielen geschoven. De Ciola, 7 km lang waarbij de eerste 2 km steil zijn en percentages van 14% bevatten. Ik kon de laatste kilometers van de beklimming wat rond kijken en zag vele mooie uitzichten. Nu ik nog wat frisheid had moest ik hiervan genieten.

De derde helling van de dag was een hele zware. In Montevecchio lag de Cima Pantani op ons te wachten. Ook hier opnieuw percentages tot maximum 16%. Het is vooral de onregelmatigheid van deze beklimmingen die het zo zwaar maken. Je hebt namelijk nooit het gevoel dat je in je goede ritme zit, want telkens wisselen de percentages af. Op deze helling kan je ook gaan voor de snelste tijd van de dag want hier loopt een tijdsregistratie van het begin tot het einde. De tijd die kan me op dat moment geen bal schelen. Eten en drinken moest ik hebben, want ik voelde stilaan dat de beentjes aan het leeglopen waren. Op de top kon ik nog eens alles bijvullen en kon ik er terug tegenaan. Tijdens de mooie afdaling die hierop volgde moest je wel heel aandachtig zijn. Korte bochten volgden elkaar op, maar met de schijfremmen, waarmee ik trouwens voor het eerst reed, had ik alles mooi onder controle. In vliegende vaart ging het dus naar de laatste helling. Hier kwamen de krampen voor het eerst naar boven. Amai dat deed pijn, maar we moesten door. Neen, hier schoppen ze de bal niet buiten zoals in het voetbal, maar duwen ze nog harder op de pedalen zodanig dat er terug eentje af is. Drinken, drinken en drinken en ook hopen dat ik met een groepje over de top zou geraken. Want de weg naar Cervia was nog 40 km lang. Kilometers die nog aan een hoge snelheid werden afgelegd. Chapeau voor die kerels die daar nog aan de kop sleurden. Ik kon enkel maar volgen en hopen dat die krampen niet meer zouden opspelen. Gelukkig kon ik stand houden. Ik behaalde uiteindelijk de 265^ste plaats in 4 u. 46 min. De winnaar deed er trouwens maar 4 u. 03 min over en haalde gemiddeld meer dan 38 km per uur. Jawadde dadde.

Nagenieten

Na de wedstrijd was er natuurlijk een grote verbroedering met iedereen. Je kon aanschuiven voor de pastaparty, maar wij kozen ervoor om in de strandbar van de Fantini club, nog iets te nuttigen. We kwamen er organisator Claudio Fantini nog tegen die daar nog steeds vol energie rondliep.  Samen met onze groep aten we nog een heerlijke Piadina Fantini volgesmeerd met Nutella choco. Om duimen en vingers van af te likken. En een aperol spritz mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Alle remmen konden terug los en de verhalen van wat iedereen die dag meegemaakt had kwamen ook naar boven. Maar bovenal was iedereen heel tevreden over de perfecte organisatie die Claudio had neergepoot. Hij mag terecht fier zijn op wat hij verwezenlijkte, en dit samen met zijn 300 medewerkers. ’s Avonds was er nog een etentje voorzien in het visrestaurant Al Pirata in Cervia. De day after was nog eventjes genieten van de regio met zijn strand en het haventje.

Trouwens de granfondo’s die daar in de verschillende regio’s worden betwist kijken met z’n allen in dezelfde richting en helpen elkaar daar waar mogelijk. Politie, gemeentepersoneel, toerisme, … alles staat die dagen in het teken van de desbetreffende granfondo.

De meeste Belgen rijden granfondo’s in Frankrijk maar zouden toch eens naar Italië moeten afzakken om ook hier eens te proeven van het granfondowerk. Zo hebben ze hier in Emiglia Romagna o.a.

• Granfondo Davide Casani (Faenza)
• Granfondo del Po (Ferrara)
• Granfondo Via del Sale (Cervia)
• Granfondo degli Squali (Cattolica)
• Granfondo Nove Colli (Cesenatico)
• Ride Riccione (Riccione)
• Granfondo del Capitano (Bagno di Romagna)
• Granfondo Marco Pantani (Cesenatico)
• En er is de triathlon in Cervia: Ironman Italy Emiglia Romagna

Ze organiseren in Cervia op 9 oktober voor de 3^de maal  de Strade Bianche del Sale waar je kan kiezen uit drie afstanden: 85, 100 of 116 km over de mooie gravelwegen.

De accommodatie is hier trouwens ook heel goed. Deze regio heeft meer dan 40 fietshotels waaruit je kan kiezen. Op de website www.terrabici.com kan je al deze hotels terugvinden. De meeste hotels bevinden zich langs de kustlijn en zijn dus ook ideaal voor gezinnen met kinderen. Zon, zee, strand, lekker eten, fietsen in een mooie omgeving, wat moet een mens nog meer hebben.

Met dank aan:

Andrea Manusia van het cycling department Emiglia Romagna.

www.sporturhotel.com

www.fantiniclub.com

www.fattoriaparadiso.com