Gewikt en gewogen

Een test voelt altijd een beetje als een examen. Je hebt wel wat geblokt – of getraind in dit geval – maar je weet dat het lang niet voldoende was. Slecht weer, de doelen zijn nog veraf, een verkoudheid die je parten speelt: altijd excuses genoeg om het harde trainingswerk voor je uit te schuiven. Toch is zo’n test zinvol om gerichter naar je doelen toe te kunnen werken. Om te weten in welke hartslagzones je moet trainen, bijvoorbeeld. De voorbije jaren liet ik in het begin van het jaar altijd een test afnemen. Als triatlete op de lange afstand is dat bijna een even grote vanzelfsprekendheid als dat chocolade bij Pasen hoort. Dit jaar kon ik mijn test koppelen aan het event Mon Ventoux dat Sporta organiseert van 20 tot 23 juni, uiteraard op en rond de Mont Ventoux. De zwaarste tocht die je daar kan kiezen is La Cannibale die op 173 km 4.529 hoogtemeters in de aanbieding heeft. Als deelnemer moet je een medisch attest kunnen voorleggen. De organisatie helpt je daarbij door zelf medische keuringen te organiseren en wie wil kan daar een uitgebreide inspanningstest aan koppelen.

Vingers in de neus

De eerste blokken van 3 minuten zijn kinderspel. Jeroen komt op het einde van zo’n blok wat bloed prikken in mijn oor om mijn lactaatwaarden te meten, maar het eerste deel van de test verloopt met de vingers in de neus. Toch druipt het zweet als een niagarawaterval van me af in de warme ruimte. In het begin neem ik nog de moeite mijn gezicht af te vegen, maar naarmate de wattages boven de 200 gaan, laat ik mijn stuur niet meer los. De benen moeten het werk doen, al snok ik aan het stuur als was ik de piloot van een ruimteschip dat belaagd wordt door vijandelijk vuur in Star Wars. Ik hou het even vol tot 270 Watt, maar dan lijkt het alsof iemand de stekker uit mijn benen trekt. Vol. Of leeg. De test zit er erop. Nog een laatste bloedprik.

Stabiel op de weegschaal

In afwachting van de resultaten passeer ik eerst nog langs keuringsarts Tom Teulingkx. De weegschaal op (help!), een paar stabilisatieoefeningen (ik neem een paar complimentjes in ontvangst, hebben de winterse avonden op mijn yogamatje toch hun nut gehad), een controle van mijn hart via een ECG in rust (kerngezond) en het doornemen van de klassieke vragenlijst (geen roker, geen aandoeningen in de familie, dat soort zaken.) Tom vertelt dat SKA, het Verbond van Keuringsartsen graag meewerkt aan de onderzoeken in aanloop naar Mon Ventoux. Te vaak beschouwen mensen een medische keuring als een formaliteit en gaan ze snel even voor een goedkeuring langs bij een huisarts. Toch hoor ik dat jaarlijks verontrustende zaken aan het licht komen bij een grondige test. Sommige deelnemers worden doorverwezen voor verder onderzoek. En af en toe komt het voor dat deelnemers daarbij afgekeurd worden voor zware inspanningen. Stel dat zo iemand geen test laat afnemen en aan een beklimming van de Ventoux begint… Uiteraard geeft een test geen 100 procent zekerheid over je hart of je gezondheid in het algemeen. Maar het valt toe te juichen dat de organisatie al van bij de inschrijving er je aandacht op vestigt.

Goed gekeurd en goedgekeurd

Op het einde wacht de proclamatie. En die bevestigt wat ik elk jaar te horen krijg. Ik zit iets te stevig in het vlees (woeps), heb een stevige basisconditie, maar train te eenzijdig en te veel binnen mijn comfortzone, waardoor ik snel doodval als het even pittig wordt. Bij twee derden van de testers is het net omgekeerd. Een geringe basisconditie en te vaak in het rood trainen. Die krijgen de raad om vaker rustige duurtrainingen af te werken. Ik moet daarentegen wat meer tussensprintjes plaatsen op training en algemeen wat hoger in hartslag fietsen. Mezelf leren pijn doen. Als je me binnenkort in de Vlaamse Ardennen met een Titi Voeckler-grimas een helling ziet opkruipen, het is dat ik mijn huiswerk serieus neem. Wie weet lijkt die Ventoux op 22 juni dan wat minder steil.

Alles over Mon Ventoux vind je op de website van de organisatie.