GETEST: JOOST Anniversary JMC Racer

Staar je niet blind op de grote JOOST op de onderbuis of de groene metallic laklaag die afhankelijk van het licht verkleurt naar bruin of zelfs een soort paars: dit is bij de JMC Racer letterlijk niet meer dan uiterlijke schijn. Bij JMC is immers geen enkele fiets standaard, elke tweewieler wordt volgens de wensen van de klant à la carte opgebouwd. Scroll je door de fietsen op www.jmcarbonframe.nl/joost, dan passeren zo ongeveer alle kleuren en ‘merknamen’ de revue. Wil je er Joost op zetten en daarmee de bedenker een eer bewijzen, dat kan. Maar je zet er evengoed Klinkenberg, Lammert, Reinder, Virwami, Valeo of godbetert De Schampheleire op. Dat laatste uiteraard op voorwaarde dat je een fiets in maat large of extra large neemt, de onderbuis van een small is nooit ofte nimmer groot genoeg voor zo’n familienaam. Het lakwerk van de Anniversary is wel ‘een specialleke’ waarvoor je toch 750 euro extra moet uittrekken, maar daarmee is het wel een eyecatcher. Meermaals tijdens de test kwamen fietsers naast ons rijden, getriggerd door de bijzondere kleurstelling. En dan mag je heel de uitleg over het merk nog een keer doen want ‘JOOST’ is bij het grote publiek onbekend. Hij mag het weten.

(Lees verder onder de foto)

Open mallen

Mutsaers bestelde in 2013 zijn eerste mountainbikeframe in China en ging na een tijdje als distributeur van Chinese zogeheten ‘open mallen’-frames aan de slag. Want naast de fietsen van de bekende merken zijn er nog altijd fietsenmakers die graag een eigen fietsenmerk in de winkel hebben. In de jaren zeventig, tachtig en negentig maakte elke fietsenmaker er een sport van om zijn familienaam een Italiaanse draai te geven en die ‘merknaam’ op een stalen frame te plakken. De tijden zijn evenwel veranderd, fietsenmakers die nog steeds onder eigen label een fiets in de showroom willen zetten, kunnen bij Mutsaers aankloppen voor frames die voldoen aan de hoogste ISO-normen en getest worden bij het Belgische Bikelabs.

(Lees verder onder de foto)

Onbekend, onbemind

Over het begrip ‘open mallen’ frame hoef je trouwens niet denigrerend te doen, het is niet omdat er geen bekende merknaam op het frame hangt dat de kwaliteit per definitie slechter is. Ook fabrikanten van open mallen frames hebben veel ervaring met de productie van carbon frames en onderdelen, alleen missen de producten soms een beetje uitstraling. Dat is bij dit frame niet het geval. De overgang van voorvork naar onderbuis is verzorgd, de staande achtervork is volledig in lijn met de hedendaagse trend vrij laag aangezet en de aero carbon zadelpen die bij het frame hoort wordt met een inbus vanaf de onderkant in het driehoekje voor de zitbuis vastgeklemd. Ook technisch valt er op het frame weinig op te merken want 870 gram voor een frame in maat 52 cm is niet verkeerd. Met een mix van Toray T700, T800 en T1000 carbonvezels en met het T47 bracket kan je alle kanten op. De full-carbon voorvork weegt trouwens 390 gram en in frame en vork passen banden tot 32 mm: helemaal bij de tijd dus. Opgebouwd als complete fiets vallen er wel een paar zaken op aan het frame. Zo is de onderkant van de onderbuis een beetje van het inspiratieloze rechttoe-rechtaan karakter en hoewel er om de carbon velgen (44 mm hoge exemplaren die 28mm breed zijn en een interne velgbreedte van 21 mm hebben) 28 mm Vittoria Corsa Pro Control bandjes liggen die daarop vrij breed uitvallen, zit er tussen de achteraan uitgeholde zitbuis en de band vrij veel ruimte.

(Lees verder onder de foto)

Maak werk van je achterwerk

Je bouwt in samenspraak met Mutsaers de fiets op zoals je ’m wil, de testbike is afgemonteerd met een Sram Force 2×12 groep (46/33 voor en 10-28 achter) en een opmerkelijk zadel van Posedla. Bezorg deze Tsjechisch zadelfabrikant een afdruk van je achterwerk en zij 3D-printen een Joyseat zadel. Ziet er in combinatie met de carbon rails en de carbon schaal niet verkeerd uit, kost je in combinatie met een fiets € 390, terwijl dat normaal € 490 is. De wielen zijn handgespaakt in Nederland, met de eerder genoemde 44 mm hoge carbon velgen die middels straight pull Sapim spaken aan DT Swiss 350 naven gekoppeld zijn. De carbon zadelpen hoort net als de carbon cockpit bij het frame en beide onderdelen zijn in zwarte hoogglans afgewerkt. Jammer dat de twee gaten voor de eventuele doorvoer van kabels aan de onderkant van de vlakke bovenkant van het stuur niet met rubbertjes afgedicht zijn. Het Lizard Skins stuurlint is sowieso mijn favoriet omdat het in alle weersomstandigheden veel grip biedt en de trillingen goed dempt. Rijklaar weegt de testfiets 7,8 kilo, financieel wordt er een bijdrage van 5.962 euro verwacht van de potentiële koper.

(Lees verder onder de foto)

Beteugeling

Bij de eerste aanzet voelt de JMC beslist niet verkeerd aan, de acceleratie is vloeiend en er zit een prima loop in de fiets die lekker neutraal aanvoelt: niet te nerveus en ook niet te lui. Een paar honderd meter zonden handen fietsen verplicht je niet tot circusacrobatie om lijf en leden heel te houden. Alle kabels zijn netjes weggewerkt en de cockpit ligt lekker in de hand, ook als je met handen onder in de beugels een sprintje trekt stoot je niet met je polsen tegen de stuurbocht. Gooi je bij zo’n sprintje alle beschikbare Watts in de strijd en ga je ook met je bovenlichaam flink aan het stuur trekken, dan voel je de voorste remschijf wel aanlopen. Een check leert dat ondanks een opvallend lage spaakspanning in het voorwiel er met de stijfheid van het wiel zelf niks mis is, conclusie is dan ook dat de voorvork voor de André Greipels en andere krachtpatsers van deze wereld allicht aan de lage kant zal zijn. Het stuurgedrag is goed voor de recreant en de sportieve toerfietser. Ga je echter op koerstempo een afdaling in, dan voel je dat de grenzen van de framestijfheid binnen bereik liggen. Op hoge snelheid houdt de JMC zich wel netjes aan zijn lijn, in het kortere draai- en keerwerk is het wat lastiger om in te schatten waar de fiets met jou naartoe wil. De ene keer kom je de bocht wat korter uit dan verwacht, de andere keer loopt hij een beetje wijd. Best zelf de teugels strak in handen houden dus. Alleen maar lof voor de werking van de Sram Force derailleurs, de remmen blijven qua dosering toch nog altijd een ietsiepietsie achter bij concurrenten Shimano en Campagnolo. En hoewel de zadelvorm niet op mijn achterwerk is gebaseerd, is het comfort best in orde.

(Lees verder onder de foto)

Conclusie

De JMC Racer 2024 is een opvallende verschijning, maar geraakte niet op het podium van de verkiezing van de Racefiets van het Jaar. In hoofdzaak omdat de balans in de fiets wat ons betreft iets beter kan. Zo neigt de geometrie wel naar een heel sportief gebruik, al zal de framestijfheid voor een echte wedstrijdrijder maar net volstaan. Hetzelfde geldt voor de balans tussen frame en onderdelen. Naar onze mening is het zinvoller om het frame op te bouwen zoals de complete fiets op de site van Joost wordt getoond. Met een Sram Rival aandrijving, DT Swiss E-1800 wielen en een Selle Italia X3 zadel haal je een custom fiets in huis waar je als sportieve recreant veel plezier aan zal beleven. En dat voor net geen drieduizend euro: een prijs die de meeste mensen wel nog over hebben voor een fiets waar geen wereldberoemd merk op de onderbuis staat. Het voordeel dat je bij JM Carbonworks op die grote merken evenwel hebt, is dat je qua kleur en design je eigen unieke fiets kan bouwen, al dan niet met ‘S’campellini’ erop.

Interesse in deze fiets? Je vindt meer info op de website van JM Carbonframe.