Deel dit artikel:

Flashback: het motortje van de RVV 2010

16/03/2020
Redactie
Belga Image

Het coronavirus mag dan wel flink ons klassieke voorjaar verstoren, dat mag ons niet beletten om terug te blikken op enkele merkwaardige edities van de monumenten Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik, telkens met een volgwagen van ŠKODA in een niet onbelangrijke bijrol. Als tweede verhaal brengen we de controverse rond Cancellara’s zege in de Ronde van 2010.

Wat zich leek aan te dienen als het ultieme duel tussen de kasseikoningen van hun generatie, ontwikkelde zich tot een traumatische ervaring voor alle Vlaamse wielerliefhebbers: Fabian Cancellara reed publiekslieveling Tom Boonen genadeloos uit het wiel. Op De Muur dan nog, hét heiligdom voor iedereen met koersbloed in de aderen.

Tot de voet van De Muur zag het er nochtans goed uit voor de supporters van Tornado Tom: de 94ste Ronde van Vlaanderen was een slijtageslag gebleken waarin uiteindelijk de twee topfavorieten zich hadden afgescheiden van de concurrentie. Het duo Cancellara-Boonen – de sterkste renners in koers – zou, mede door het afstoppingswerk van de ploeg Lefevere, niet meer worden ingerekend. Zoveel stond vast. Aan de streep zou het voor de snellere Kempenaar een koud kunstje zijn om de Zwitser af te houden. In menig Vlaams gezin werd al een fles bubbels koud gezet, de kans dat Der Fabian de volksheld nog zou lossen, was onbestaande.

Het gat valt

Met nog zestien kilometer te gaan, op de Geraardsbergse steentjes, ziet analist José De Cauwer dat Boonen “nog heel snedig lijkt” maar merkt Michel Wuyts op dat Cancellara voor een lichtere tred kiest. De zenuwen gieren door de lichamen van de renners, de commentatoren, de uitzinnige massa langs de kant van de weg en de kijkers thuis. “Hier komt dat steile strookje en moet Boonen op de trappers lopen”, beschrijft Michel hoe Cancellara in het zadel blijft en versnelt. “Boonen geeft twee lengten. Boonen geeft twee lengten.” De herhaling van het ongeloof. José komt voor één keer niet meer uit zijn woorden en jammert op de achtergrond. “Dit is pijnlijk. Dit is pijnlijk.” Michel ziet af. “Oelalalala, hij heeft een gaatje en als hij een gaatje heeft, rijdt nog zelden iemand dat dicht.” Jaren in de commentaarcabine hebben Michels inzicht aangescherpt. José berust: “Dit wordt moeilijk.”

Statler en Waldorf

In een mum van tijd groeit het verschil uit van enkele lengten tot een onoverbrugbare kloof. In Meerbeke wacht Spartacus een vlaggenzee en applaus maar het delirium dat de Belgische kampioen had kunnen teweegbrengen, blijft achterwege. De Statler en Waldorf van de wielrennerij krijgen de hoogtepunten van de wedstrijd nog eens voorgeschoteld. Michel duidt nu voorzichtig dat Cancellara waarschijnlijk tijdens de vlucht al had gevoeld dat Boonen “iets minder was” en dat hij daarom het meeste kopwerk voor zich nam. Bij de herhaling van de demarrage die er eigenlijk geen was, diagnosticeert José dat de benen van Boonen blokkeerden: “Verzuring heet dat.” Wat tot een nationale feestdag had kunnen uitgroeien, wordt uiteindelijk gecatalogeerd als een mooie sportmiddag met een verdiende winnaar. Punt.

Een storm breekt los

Flashforward naar enkele maanden later. Wanneer RAI-commentator Davide Cassani een filmpje online gooit waarin de werking van ‘mechanische doping’ wordt uitgelegd, krijgt Cancellara een tsunami aan verdachtmakingen over zich heen. Op vertraagde beelden is namelijk te zien hoe de Zwitser vlak voor hij zijn ultieme versnelling inzet, een vreemd handgebaar maakt dat erop zou kunnen wijzen dat hij een motortje activeert. Opmerkzame fans leggen een verband met het feit dat voor de start alle fietsen van Saxo Bank stonden uitgestald bij de teambus, behalve die van hun leider. Maar bovenal was er de merkwaardige dubbele fietswissel. Zonder aanwijsbare redenen veranderde Cancellara in Mater twee keer op korte tijd van fiets. Opmerkelijk daarbij is dat zijn ploeggenoot Matti Breschel, getroffen door pech, onthutst bij de ŠKODA van de ploegleiding om een nieuwe fiets vraagt maar het reserve-exemplaar van Stuart O’Grady krijgt toegestopt. Niemand van de inzittenden lijkt nog te weten welke fiets waar op het dak staat.

Insinuaties alom, maar niemand levert de ‘smoking gun’. Ook ex-renner Phil Gaimon niet, al uit hij in zijn boek Draft animals wel directe beschuldigingen: “Wanneer je de beelden bekijkt, dan ziet zijn versnelling er totaal niet natuurlijk uit. Alsof hij problemen heeft om zijn pedalen bij te houden. Hij gebruikte waarschijnlijk een motor. Ik ken meerdere renners die Fabian verdenken.”

Cold case

In elke politiefilm zou nu de hulp worden ingeroepen van een computernerd die door middel van beeldanalyse de ware toedracht kan blootleggen. Want meten is weten. Doordat de regisseur meermaals switchte tussen de koplopers en de achtervolgers is het echter onmogelijk om de exacte beklimmingstijden van alle protagonisten te bepalen. Maar zelfs, met een foutenmarge van enkele seconden lijkt het erop dat José De Cauwer gelijk had: Cancellara reed niet extreem snel naar boven maar Boonen hees zich eerder traag richting Kapelmuur. Philippe Gilbert, de derde man op het podium, klom zelfs vier seconden sneller dan de in opspraak gebrachte winnaar.

Staalharde bewijzen van vuil spel werden nooit gevonden. De beschuldigde zelf wimpelde de aantijgingen altijd korzelig af en ook uit het kamp van Saxo Bank kwam nooit enige verklaring voor de eigenaardige fietswissels. De wielerwereld is sindsdien nog altijd verdeeld in twee kampen, de believers versus de non-believers. Het stukje koldertheater met de verbaasde Breschel van wie de fiets onvindbaar is op de team-ŠKODA, blijft natuurlijk koren op de molen van de eerste groep.